این یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های ساخت‌و‌سازی است که «کیم جونگ اون» شروع کرده است. او معتقد است بخشی از دلیل ساخت این طرح تلاش برای «خودکفایی اقتصادی» است. «اون» در تلاش است تا در دومین نشست خود با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، وی را متقاعد به برداشتن تحریم‌ها کند تا ساخت‌وساز این طرح سرعت بیشتری بگیرد.

«هیون‌هی‌شین»، در گزارش ۱۸ فوریه برای رویترز، می‌نویسد رسانه‌های دولتی کره‌شمالی تصاویری هیجان‌آور از دانش‌آموزانی میهن‌پرست منتشر کردند که در برابر سرمای سخت مقاومت کرده، برنج یخ‌زده می‌خوردند و نگرانی‌های ناظران خود را در مورد سلامتی خویش نادیده می‌گرفتند تا فرامین رهبر عزیز خود را به گوش جان اطاعت کرده و در ساخت این مرکز بزرگ اقتصادی سخت تر کار و تلاش کنند. «اون» طی سال گذشته ۵بار از این مکان که نزدیک مرز چین است بازدید کرده است. او در نظر دارد که برای اواخر سال ۲۰۲۰ یک «اتوپیای سوسیالیستی» را با آپارتمان‌ها و هتل‌های جدید، پیست اسکی و مراکز تجاری، فرهنگی و پزشکی- بهداشتی بسازد. سال ۲۰۲۰ چهارمین سالی می‌شود که «اون» دستور نوسازی «سرزمین مقدس انقلاب» را صادر کرده است.

فراریان کره‌شمالی و فعالان حقوق‌بشر می‌گویند که این بسیج توده‌ای چیزی نیست جز «بردگی» که در قالب وفاداری به «کیم»‌ها و حزب حاکم کارگران تجلی یافته است. کارگران جوان پولی دریافت نمی‌کنند، غذای بخور و نمیری به آنها داده می‌شود و به مدت بیش از ۱۰ سال است که در ازای فرصت‌های بهتر برای ورود به دانشگاه یا پیوستن به حزب حاکم مجبور به ۱۲ ساعت کار در روز هستند. این کارگران می‌گویند به‌رغم رونق بازارهای خصوصی و افزایش بیشتر ثبات مالی در میان مردم اما رژیم همچنان در تقلاست تا کارگران جوان را به استخدام درآورد. «چو‌چانگ‌هوی»، یک فراری و کارگر سابق می‌گوید: «هیچ‌کس به آنجا نمی‌رود مگر برای ملحق شدن یا عضویت در حزب یا تحصیل که به شما در کسب شغل بهتر کمک می‌کند. اما این روزها مردم می‌توانند در بازارها پول بیشتری نسبت به کار در این پروژه‌های ساخت‌وساز دولتی به‌دست آورند.» او می‌افزاید: «وفاداری ستون فقرات تشکیلات است اما چه انتظاری از مردمی دارید که مزه پول زیر زبانشان رفته است؟» مدینه فاضله سوسیالیستی چیزی نیست جز بیگاری، بردگی و گرسنگی آن هم در راستای عضویت احتمالی در حزب حاکم یا فرصت احتمالی ادامه تحصیل یا احتمالا شغل بهتر. این مدینه فاضله سوسیالیستی با «احتمال» یا «احتمالات» گره خورده است.

خون‌ جوشان جوانان

گزارشگر رویترز می‌افزاید سال گذشته، پس از اینکه کیم اعلام کرد برنامه تسلیحات هسته‌ای‌اش کامل شده تمرکز خود را از نظامی‌گری به اقتصاد معطوف کرد و گفت که رفاه مردمش اولین اولویت اوست. اکنون سامجیون در بطن ابتکار اقتصادی جدید او قرار گرفته و وی آن را «الگوی شهر کوهستانی نوینی که مورد رشک جهانیان است» می‌نگرد. او در نظر دارد یک قطب توریستی هم در شهر ساحلی ونسان بنا کند. این واحدهای کارگری که «dolgyeokdae» یا «تیپ‌های جوانان» نامیده می‌شود از سوی «کیم‌ایل‌سونگ»، پدر بزرگ کیم فعلی، بنا شد تا جاده، راه، شبکه‌های برق و دیگر پروژه‌های زیرساختی را پس از آزادی شبه‌جزیره کره از اشغال ژاپن در سال‌های ۱۹۴۵-۱۹۱۰ بسازد. یک گروه حقوق‌بشر مستقر در سئول با عنوان «Open North Korea» تخمین زده که کل تیپ‌ها یا یگان‌های کارگری در کره‌شمالی در سال ۲۰۱۶ حدود ۴۰۰ هزار نفر تخمین زده می‌شدند. یک گزارش مهم از سوی سازمان ملل در سال ۲۰۱۴ در مورد حقوق‌بشر در کره‌شمالی این رقم را چیزی حدود ۲۰ تا ۱۰۰ هزار در هر منطقه ذکر می‌کند که البته این رقم به اندازه آن منطقه بستگی دارد.

«کوون‌یون‌کیونگ»، مدیر این گروه که با بیش از ۴۰ عضو سابق این یگان مصاحبه کرده، می‌گوید: «کیم چگونه با وجود چنین تحریم‌های سختی این همه نیروی کار و منابع را گرد آورده است؟ ساده است: هر آنچه نیاز دارید را از مردم بمکید.» رسانه‌های دولتی کره‌شمالی طی ماه گذشته مقالات زیادی را به این موضوع اختصاص داده بودند که جوانان «خون جوشان» خود را وقف «احیای سامجیون» سازند. همزمان «اون» نیز سپاس خود را تقدیم کسانی کرده که مواد ساخت‌وساز را می‌فرستند. مقالات و عکس‌ها، کارخانه‌ها و خانواده‌ها و افرادی را نشان می‌دهند که بسته‌های ژاکت زمستانی، پتو، بیسکوئیت و دیگر خرت و پرت‌ها را در باکس‌هایی بسته‌بندی می‌کنند که قرار است به سامجیون تحویل شود. «چو» و «کوون» به رویترز می‌گویند دولت مقدار محدودی از مصالح مانند سیمان و آهن را در اختیار می‌گذارد. این باعث شده تا یگان‌های جوانان از شن و ماسه سواحل رودخانه‌ای خاک و سنگ را تهیه کنند.

یک مستند ۶۰ دقیقه‌ای که از ماه دسامبر به این سو بیش از ۱۰ مرتبه در تلویزیون پخش شده جوانانی را نشان می‌دهد که سنگ‌های عظیم را بر دوش کشیده و بدون ابزارهای ایمن یا آنها را خرد می‌کنند یا با وسایل ابتدایی روی آنها کار می‌کنند. ماه گذشته برخی مقام‌ها به روزنامه «رودونگ سینمون» گفتند که هزاران دانشجو و دانش‌آموز فقط با ابزارهای دستی و ابتدایی در روز اول موفق شدند با تراشیدن صخره‌ها، ۱۰۰ متر شن و ماسه تولید و جابه‌جا کنند. این گزارش‌ها، سرمقالات و فیلم‌های مستند، کارگران را با پدرانشان مقایسه می‌کند که در برابر نیروهای امپریالیستی ژاپنی در جنگ جهانی دوم ایستادگی کردند. این سرمقاله به خاطره یکی از این دانش‌آموزان اشاره کرد و نوشت: «هوا آنقدر سرد بود که برنج به حبه‌های یخ زده می‌مانست اما ما نمی‌خواستیم یک ثانیه را صرف آب کردن یخ این برنج کرده و وقت را تلف کنیم.» اما «چو» می‌گفت این گزارش‌ها «دور از واقعیت» بودند زیرا بیشتر کارگران حتی فاقد کلاه ایمنی بودند و شرایط کار آن‌قدر دشوار بود که بسیاری پا به فرار گذاشتند.

پول برای وفاداری

کارگران غیرماهر در کنار ارتش بیشترین نیروی کار ساختمانی که برای ساخت و اتمام پروژه‌های اقتصادی کیم لازم است را فراهم می‌کنند. فراریان و ناظران به رویترز می‌گویند اما افزایش مقاومت عمومی در مورد بسیج نیروی کار رایگان و تامین مصالح ممکن است مانعی در برابر رویاهای کیم برای تحول در سامجیون باشد. «چو» می‌گفت مقام‌ها به او پیشنهاد دادند که در ازای خدمتی سه ساله در یگان جوانان به او اجازه عضویت در حزب و ورود به دانشگاه را می‌دهند. این تعهد سرانجام ۸ سال طول کشید و او توانست در ۱۹۸۷ پاداش پیشنهاد شده را به‌دست آورد. اما تحقق وعده برای همگان عملی نمی‌شود. «لی وی ریوک» ۲۶ ساله، می‌گوید از ۱۷ تا ۲۰ سالگی به مدت سه سال در این یگان خدمت می‌کردم اما پس از اینکه فهمیدم به‌خاطر پیشینه‌ام راهی برای عضویت در حزب ندارم از این یگان یا تیپ جوانان فرار کردم. «چو» که در سال ۲۰۱۱ به کره جنوبی فرار کرد و اکنون در سئول یک اقتصاددان است، می‌گوید: در کنار این سوءاستفاده‌های حقوق‌بشری از اعضای این تیپ فراوان است و بسیاری از آنها یا می‌گریزند یا به خود آسیب می‌زنند تا عذرشان خواسته شود. «چو» و «کوون» می‌گویند امروزه آنها که پول دارند سعی می‌کنند با ارسال مصالح از خدمت در این یگان بگریزند یا به فرد دیگری پول می‌دهند که به جای آنها برود یا به رهبران این یگان پول می‌دهند تا چشم بر آنها ببندند.

«فیل رابرتسون»، مدیر امور آسیا در دیده‌بان حقوق‌بشر، می‌گوید اینها فشارهای تبلیغاتی است تا ادعا کنند که «اون» همچنان نزد مردم جایگاه دارد و مردم عاشق او هستند و این پروژه‌ها را هم او برای رفاه حال مردم کلید زده است. این به مردم انگیزه‌ای برای کار کردن می‌دهد اما به گفته رابرتسون، مجازات و تنبیه حقیقتی است که در انتظار کسانی است که سرپیچی کنند. او می‌گوید: «مردم این منطقه فقیرترین مردمان هستند با پیوندها و روابطی اندک که توان پرداخت رشوه هم ندارند. بنابراین، شاید هدف خود همین‌ها باشند.» فراریان می‌گویند ظهور بازارها و افزایش نفرت و خشم عمومی از کار اجباری باعث افت کیفیت کار در میان این یگان‌های کارگری در کل کشور شده است.