کره‌شمالی روزگاری ایستگاه‌های شماره‌ای خاص خود را داشت (و در اواخر دهه ۹۰ جاسوسان کره‌شمالی درحالی در کره‌جنوبی دستگیر می‌شدند که کتابچه‌های کد شناسی در اختیار داشتند) اما تصور عمومی این است که این کار از حدود سال ۲۰۰۰ ادامه نیافت. این البته شاهدی بر علاقه رو به کاهش کره‌شمالی به جاسوسی نیست. کره‌جنوبی کشوری بسیار باز است و از این رو، برای عوامل کره‌شمالی کاملا میسر است که برای دریافت فرمان‌ها و دستورالعمل‌ها از طریق تلفن، ایمیل و اینترنت در آنجا استقرار یابند. اما هم کره‌شمالی و هم کره‌جنوبی در خبرپراکنی‌های تبلیغاتی [به‌دنبال دیدار رهبران دو کره در روستای پانمونجوم در ۷ اردیبهشت ماه ۹۷ برابر با جمعه ۲۷ آوریل ۲۰۱۸، دولت کره‌جنوبی بلندگوهای تبلیغاتی خصمانه علیه پیونگ‌یانگ در مرزهای مشترک با کره‌شمالی را برداشت تا روند آشتی میان دو کره سرعت بیشتری بگیرد. رسانه‌ها از این کار به منزله «حسن‌نیتی دیگر میان دو کره در روزهای منتهی به مذاکرات رهبران دو کشور» نام بردند. صدای این بلندگوهای تبلیغاتی را مایل‌ها دورتر می‌توان شنید. اینها ابزار تبلیغاتی جنوبی‌ها در برابر آزمایش‌های موشکی- هسته‌ای شمالی‌ها بود. اگرچه کره‌شمالی هم روش‌های سخن‌پراکنی و تبلیغاتی خود را داشت اما در گذشته نسبت به این رفتار کره‌جنوبی در تبلیغات از طریق این بلندگوها با زبان گلوله و آتش پاسخ می‌داد. در فوریه ۲۰۱۸ نیز کره‌شمالی صدای بلندگوهایش را در مرز و پس از بازی‌های المپیک زمستانی در کره‌جنوبی که ورزشکارانش نیز در آن حضور داشتند، پایین آورد] علیه یکدیگر فعالند. هر دو طرف یکدیگر را با پخش اخبار با موج‌های کوتاه و متوسط هدف قرار می‌دهند و هر دو از خود در برابر دیگری با ارسال پارازیت دفاع می‌کنند، هرچند با میزان محدودی از موفقیت. اقدامات کره‌شمالی در تبلیغات رادیویی «صدای کره» نامیده می‌شود و به زبان‌های کره‌ای، انگلیسی، ژاپنی، چینی، فرانسوی، آلمانی، روسی، اسپانیایی و عربی پخش می‌شود. صدای کره، موسیقی و اخبار را هم پخش می‌کند و در این خبرپراکنی‌ها رهبران کره‌جنوبی را «پادو» و «نوکر» [lackey] و رهبران آمریکا را «امپریالیست» می‌خواند. سئول تلاش می‌کند با ایجاد صداهای مکرر «گروم گروم» یا «خش‌خش» یا صدایی مشابه با صدای پرواز هواپیما از روی باند [chugging] روی همان فرکانس ایجاد اختلال کند اما به‌طور کلی، امکان دریافت سیگنال‌ها به‌صورت واضح در نقاط مرتفع کره‌جنوبی به قدر کافی هست [اما به هوش باشید که انجام این کار برخلاف قانون امنیت ملی در کره‌جنوبی است]. همین مساله در مورد اقدام کره‌جنوبی روی ایستگاه رادیویی اصلی کره‌شمالی با نام «خبرپراکنی مرکزی کره» [Korea Central Broadcasting] هم مصداق دارد.

کره‌جنوبی هم مشابهی برای «صدای کره» دارد که «ندای امید» [Echo of Hope] و «خبرپراکنی قومی کره» (KBS) نامیده می‌شود که گروه هدف آن اقوام کره‌ای است که در خارج از کره‌جنوبی زندگی می‌کنند (البته این شامل مردم کره‌شمالی هم می‌شود). کره‌شمالی می‌کوشد این ایستگاه‌ها و نیز دیگر خبرپراکنی‌های رادیویی KBS را مسدود سازد آن هم با ایجاد اصواتی مشابه با صدای بلند شدن جنگنده از روی باند فرودگاه. همچنین تلاش‌هایی با حمایت مالی آمریکا برای هدف قرار دادن شنوندگان رادیویی کره‌شمالی وجود دارد مانند «صدای آمریکا» و «رادیو آسیای آزاد» که به زبان کره‌ای پخش می‌شود. افزون بر این، و مهم‌تر از همه، بنگاه‌های خبرپراکن مستقلی مانند «رادیوی آزاد برای کره‌شمالی»، «صدای آزاد رادیو»، «رادیو اصلاح کره‌شمالی» و «رادیوی آزاد کره‌شمالی» وجود دارد که از کره‌جنوبی اداره می‌شوند و اغلب نیروهایش فراریان کره‌شمالی هستند [با این وجود، برخی هم از سوی «موقوفه ملی برای دموکراسی» (NED) تامین مالی می‌شوند که خود این موقوفه هم از سوی دولت آمریکا تامین مالی می‌شود]. همچنین سازمان‌های مشابه ژاپنی هم هستند که شنوندگان کره‌شمالی را هدف قرار می‌دهند و دست‌کم دو ایستگاه مسیحی هم هستند که چنین کارهایی انجام می‌دهند [همچنین یک ایستگاه مخفی مستقر در غرب سئول قرار دارد که برای شمالی‌ها خبر پخش می‌کند و به‌عنوان «ایستگاه رادیویی زیرزمینی دزدان دریایی» جلوه می‌کند. این ایستگاه قطعات قدیمی موسیقی کره‌جنوبی و گزارش‌های خبری در مورد فعالیت‌های رئیس‌جمهور کره‌جنوبی را پخش می‌کند. دولت کره‌جنوبی منکر وجود آن است و موقعیت آن هم در حوزه برج‌های فرستنده رادیویی از تصاویر ماهواره‌ای در وب‌سایت‌های نقشه‌برداری کره‌جنوبی سانسور می‌شود].

تاثیرات رادیو

همچون تلویزیون، رادیوهایی که در کره‌شمالی به‌صورت قانونی فروخته می‌شوند با دسترسی‌های از پیش تعیین شده به کانال‌های کره‌شمالی فروخته می‌شوند. مالکیت رادیوی تنظیم شده یا یک رادیوی خارجی که باندهایش از پیش تنظیم شده به واسطه قوانین این کشور امری است قابل مجازات. اما چنانکه انتظار می‌رود، این موضوع سوداگران جانگ‌مادانگ و تاجران چینی را از فروش این رادیوها باز نمی‌دارد. راه‌حل گرفتار شدن هم همان پرداخت رشوه است. مقام‌ها، مالکان و دارندگان رادیوها و خود این رادیوها را به منزله طعمه‌ای می‌بینند که ارزش چند دلار به جیب زدن را دارد. این رادیوها در صورت توقیف، مصادره شده و دوباره فروخته می‌شوند و این البته در راستای منافع آن مقام مربوطه است. تحت پیگرد قرار دادن مالک رادیو باعث می‌شود فرصت چنین سودی از میان برود. بنابراین، گوش دادن غیرقانونی به رادیو می‌تواند گسترش یابد؛ با رادیوهای خریداری شده از چین و تغییرات غیرقانونی در تنظیمات رادیویی کره‌شمالی.