«فیاما تریکولور» هم به سرعت انحصار نمایندگی نوفاشیست‌ها را از دست داد. در سال ۱۹۹۷، «روبرتو فیوره»، عضو سابق «هسته انقلابی مسلح» به همراه «ماسیمو مورسللو» حزب «فورزا نووا» را تاسیس کردند. «فورزا نووا» به سرعت بر باشگاه‌های دست راستی و دست چپی اشراف یافت و به شکل موفقیت‌آمیزی با ایجاد ارتباطات خاص با «جنبش سرتراشیده‌ها» جوانان را جذب کرد.  

مجمع‌الجزایر پراکنده نوفاشیسم ایتالیا در هزاره جدید

در جهانی که در آن نولیبرالیسم پیروز یا دست کم مسلط است، تمایز میان اجزای «معتدل» و «انقلابی» همچنان ویژگی اصلی مجمع الجزایر فاشیستی در جست‌وجوی روایتی جدید است. این تقسیم با تقسیمات چندگانه دیگری روبه‌رو می‌شود که هم به «فینی‌ها» [برگرفته از نام «جیانفرانکو فینی» است. اما فینی کیست؟ او سیاستمدار ایتالیایی، رئیس سابق مجلس نمایندگان ایتالیا، رهبر سابق حزب محافظه‌کار «ائتلاف ملی»، جنبش پسافاشیستی «جنبش سوسیال ایتالیا» و حزب راست میانه «آزادی و آینده» است. او در دولت برلوسکونی در فاصله سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ وزیر خارجه بود. او در دوران جوانی برای مبارزه با فعالان کمونیست به «جنبش سوسیال ایتالیا» (MSI) پیوست. سپس وارد «جبهه جوانان»، شاخه جوانان MSI شد. در مه‌۱۹۸۸، فینی جناح راست حزب به رهبری «پینو روتی» را شکست داد و به‌عنوان دبیر کل حزب انتخاب شد. تا ژانویه ۱۹۹۰ در این سمت باقی بود. در کنگره حزبی پیونو روتی بار دیگر به دبیر کلی حزب برگزیده شد اما در جولای ۱۹۹۱ پس از یک رقابت سخت و نفس‌گیر، بار دیگر فینی به دبیرکلی حزب انتخاب شد و تا انحلال حزب در سال ۱۹۹۵ در این سمت باقی بود. در دورانی که دبیرکل MSI بود تایید کرد که این حزب وارث میراث فاشیستی موسولینی است. در پاییز ۱۹۹۳ او به‌عنوان یکی از اعضای MSI بود که برای اولین بار آن‌قدر محبوبیت داشت و رای آورد که برای کسب مقام شهرداری رم دست به رقابت زد. پس از اینکه برلوسکونی در سال ۱۹۹۴ روی کار آمد، برای اولین بار در تاریخ سیاسی ایتالیا چهار وزیر از MSI وارد کابینه شدند. در دهه ۹۰ فینی به تدریج این حزب را از میراث فاشیستی‌اش دور کرد و به سوی دستور کار سیاسی و سنتی‌تر محافظه‌کارانه سوق داد. در یک تحول مهم، MSI با عناصر محافظه‌کار حزب منحل شده دموکرات مسیحی دست به ائتلاف زد و «ائتلاف ملی» را به‌وجود آورد. این حزب جدید میان خود با فاشیسم تمایز نهاد و پس از پیروزی حزب «خانه آزادی» در سال ۱۹۹۴، فینی اعلام کرد که دیگر بازگشتی به فاشیسم در کار نخواهد بود و آن دسته از حامیان «ائتلاف ملی» را که سلام فاشیستی می‌دادند، تقبیح کرد. او در دهه ۲۰۰۰ به تدریج به مواضع اجتماعی لیبرال‌تر روی آورد. با انحلال «فورزا ایتالیا» در سال ۲۰۰۷، حزب جدیدی به نام «مردم آزاد» (People of Freedom) به‌وجود آمد که باز هم فینی در راس آن قرار گرفت] مربوط است- گروهی که از حزب دموکراتیک «پسافاشیستی» ائتلاف ملی به‌وجود آمد و آماده بود تا بیشتر میراث فاشیستی خود را رها کند - و هم به وفاداران به میراث فاشیستی که ابتدا در «فیاما تریکولور» اتحاد یافته بودند.

تجربه جیانفرانکو فینی – تاسیس یک حزب محافظه‌کار خارج از دایره نوفاشیسم- به سرعت شکست خورد. «فیاما تریکولور» یکی از این چندین تقسیمات بود: در سال ۲۰۰۴، نوبت «آلساندرا موسولینی»، نوه ارشد بنیتو موسولینی [Alessandra Mussolini: سیاستمدار ایتالیایی، دختر «رومانو موسولینی»، چهارمین پسر بنیتو موسولینی و نوه ارشد دیکتاتور سابق ایتالیا از ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۳ است. او از سال ۲۰۱۳ عضو سنای ایتالیا است و به عضویت «مردم آزاد» (People of Freedom) درآمد؛ حزبی که بعدها بخشی از «فورزا ایتالیا» شد. او از سال ۲۰۱۴ هم نماینده «فورزا ایتالیا» در پارلمان اروپایی است. او پایه‌گذار و رهبر حزب سیاسی محافظه‌کاری ملی «اقدام اجتماعی» (Social Action) است]، بود تا «ائتلاف ملی» را ترک کند و گروه جدیدی به نام «آلترناتیو سوسیال» [Social Alternative: ائتلافی از احزاب سیاسی راست در ایتالیا. این ائتلاف از دل «اقدام اجتماعی» زاده شد که پس از جدایی نوه موسولینی از «ائتلاف ملی» به‌دلیل تلاش برای فاصله گرفتن از گذشته فاشیستی حزب تاسیس شد. موسولینی «آلترناتیو اجتماعی» را با «اقدام اجتماعی» متحد کرد و در انتخابات پارلمان اروپایی در سال ۲۰۰۴ توانست یک کرسی به دست آورد. این گروه متعهد به «ملی‌گرایی ایتالیایی» و «دوران شکوهمند گذشته» است و انتقاداتی جدی به رویکرد معتدل جیانفرانکو فینی دارد] تاسیس کند.

در سال ۲۰۰۷، رئیس منطقه لاتزیو، «فرانسسکو استوراس» [Francesco Storace ]، مبادرت به ترک «ائتلاف ملی» کرده تا «لادسترا» [La Destra: به انگلیسی یعنی «راست» یک حزب سیاسی ناسیونال- محافظه‌کار است که در سوم جولای ۲۰۰۷ از سوی فرانسسکو استوراس تاسیس شد. او به این دلیل از «ائتلاف ملی» (AN) جدا شد که معتقد بود این حزب بسیار «میانه رو» و معتدل شده و نیز در اعتراض به فقدان دموکراسی داخلی از این ائتلاف خارج و حزب خود را تاسیس کرد] را تشکیل دهد. این احزاب کوچک نوفاشیست – بخش معتدل و پارلمانی نوفاشیسم- عمر کوتاهی داشتند و به منظور بقا دیر یا زود مجبور شدند با برلوسکونی در انتخابات محلی یا ملی دست به ائتلاف بزنند. «ائتلاف ملی» که در سال ۲۰۰۸ به‌خاطر این شکاف‌ها و بریدگی‌ها تضعیف شده بود به حزب «مردم آزاد» [Freedom’s People] برلوسکونی پیوست. در سال ۲۰۱۲، گروهی از اعضای سابق «ائتلاف ملی»، که وارد حزب «مردم آزاد» شده بودند، یک حزب جدید نوفاشیستی دیگری به نام «برادران ایتالیا» [Italy’s Brothers: حزب سیاسی ناسیونال- محافظه‌کار به رهبری «جیورجیا ملونی»] تاسیس کردند که امروز هم با ۳،۴ درصد از آرا در سیاست ایتالیا همچنان فعال است. پیام سیاسی‌اش نزدیک به «جبهه ملی» فرانسه است: پایان دادن به مهاجرت‌های بزرگ؛ بازگشت به حاکمیت ملی و تقلیل قدرت اتحادیه اروپا؛ نفی اقدامات ریاضتی تحمیلی از سوی اتحادیه اروپا.