برنامه اورژانسی در برابر کووید-۱۹
سه دلیل برای این نگرانی وجود دارد که کووید-۱۹ به سختی به اقتصاد جهانی ضربه بزند. اول، محدودیت‌های مسافرتی منطقه‌ای و ملی است که مانع از ورود کالاها و خدمات از طریق مرزها و حتی داخل کشورها می‌شود. این درحال‌حاضر در چین اتفاق افتاده است؛ جایی که پیش‌بینی‌های رشد برای نیمه اول سال ۲۰۲۰ درحال کاهش است. از آنجا که چین دومین اقتصاد بزرگ دنیا و خانه بخش بزرگی از زنجیره تامین جهانی است، روند کاهشی اقتصاد چین در پیش‌بینی درآمد شرکت‌های بزرگ آمریکایی و اروپایی نیز منعکس شده است.
دوم، افزایش عدم اطمینان است که به معنی کاهش هزینه‌های خانوارها و سقوط مشاغل کوچک است. سفرهای تفریحی و سفرهای تجاری درحال‌حاضر مورد بازبینی قرار گرفته است، همان‌طور که در سال‌جاری شاهد فسخ و کنسل کردن بیش از ۲۰۰ هزار سفر هوایی بودیم. خرید خودرو و خانه احتمالا از این روند پیروی خواهد کرد. به‌زودی، کسب‌وکارها سرمایه‌گذاری در سازه‌ها، کارخانه‌ها و تجهیزات را به تاخیر می‌اندازند که اثرات منفی عمده‌ای را در اقتصادهای جهان ایجاد می‌کند.
سوم، سقوط شدید بازارهای سهام جهانی در صورت تداوم، به اقتصاد واقعی آسیب می‌رساند. بازارهای شناور، بر آتش ترس و عدم اطمینان می‌دمند، ثروت خانوارها را کاهش می‌دهند و بنابراین هزینه‌های مصرف‌کننده را از بین می‌برند. آنها همچنین هزینه تامین سرمایه را برای بنگاه‌ها بالا می‌برند و این به معنای استخدام کمتر و کاهش هزینه کرد سرمایه است. به‌طور خلاصه، کووید -۱۹ و واکنش‌ها به آن می‌تواند به راحتی منجر به کمبود هزینه جهانی شود، به‌زودی با افزایش خسارت شغلی همراه خواهد بود، در نتیجه به‌طور بالقوه اقتصادهای واقعی را در همه‌جا به آستانه رکود اقتصادی سوق می‌دهد.
اما دولت‌ها ابزارهایی برای مبارزه با رکود اقتصادی دارند. تورم پایین (در اکثر موارد پایین‌تر از اهداف بانک مرکزی) به این معنی است که بدون ایجاد نگرانی از افزایش قیمت‌ها، سیاست‌های پولی می‌تواند آسان‌تر گرفته شود. بازده اوراق قرضه فوق‌العاده کم، به دولت‌های توسعه یافته و بسیاری از اقتصادهای نوظهور این امکان را می‌دهد تا قرض بگیرند و برای تحریک اقتصاد هزینه کنند. در هر حالت، واکنش سیاستی باید انعطاف‌پذیر و برگشت‌پذیر باشد؛ چراکه ممکن است اپیدمی و تاثیر اقتصادی آن از شدت ترسش کمتر باشد.همه دولت‌ها باید بلافاصله هزینه‌های خدمات پزشکی را افزایش دهند و امکانات باید برای کسانی که بیشتر در معرض خطر بیماری کرونا قرار دارند، فراهم شود: از جمله سالمندان، فقیران و حاشیه‌نشینان(هم در شهرها و هم در جوامع روستایی دورافتاده). سیاست‌گذاران باید فورا مجوز هزینه ناوگان واحدهای پزشکی سیار را برای افرادی که به مراقبت‌های مناسب دسترسی ندارند، صادر کنند.
