اسم فرانسوی، کیفیت اما نمی‌دونم کجایی!
رستوران موفتار- خردمند شمالی
توی عید ما معمولا تهران می‌مونیم و می‌ریم تهرانگردی و رستوران‌گردی. یه روز هم تصمیم گرفتیم ناهار بریم موفتار چون بهمون نزدیک بود. من قبلا اینجا اومده بودم و راضی نبودم ولی این دفعه به اصرار دوستم خواستم یه فرصت دوباره بهش بدم. موفتار یه رستوران فرانسوی قدیمیه که اسمش رو هم از یکی از خیابون‌های پاریس گرفته. همون ابتدا دربان در رو برای شما باز می‌کنه و از پله‌ها پایین می‌رید. دکوراسیون رستوران تماما چوبی و قدیمیه و من رو یاد رستوران‌های آمریکای جنوبی میندازه که چون چوب اونجا ارزونه، حسابی ازش توی دکوراسیون استفاده می‌کنن. رومیزی‌ها پارچه‌‌ای و فضا با نور ملایم. موفتار هم به استیک‌هاش معروفه که دفعه پیش من امتحانش کردم و دوستش نداشتم. خب این‌دفعه هم مثل سری پیش خلوت بود و ما به دلخواه پشت یه میز نشستیم. پیشخدمت‌ها جوون نیستن و معلومه که سالیان ساله که اینجا کار می‌کنن. منو رو آوردن و یکی از منوها قیمت نداشت. فلسفه منوی بی‌قیمت هم اینه که خانم‌ها که با آقایون میان، بدون دیدن قیمت‌ها بتونن سفارش بدن. ولی من و دوستم که دو تا دختر بودیم و دلیلی نداشت برای ما دو تا منوی متفاوت بیارن. من پاستا چیکن با سس آلفردو سفارش دادم و دوستم پاستا سبزیجات. اینم بگم با اینکه خلوت بود و جز ما فقط یه میز دیگه پر بود، اما خیلی طول کشید تا سفارش ما آماده بشه. اما امان از پاستااااش! آقا عجب چیزی بود! غرق در سس آلفردو و خیلی خیلی سنگین. من عاشق پاستام ولی خب وقتی غذامو تموم کردم احساس می‌کردم از شدت چرب بودن غذا دارم خفه می‌شم. پاستای دوستم هم در حجم زیاد و معقول بود. من تستش نکردم چون اصلا پستو دوست ندارم اما دوستم که از غذای من چشید، گفت غذای من خوشمزه‌تر بود. آقا ما غذا رو خوردیم و سریعا روانه شدیم سمت خونه که یه چایی نبات روش بزنیم بلکه بشوره ببره! و خب قطعا آخرین باری بود که من رفتم موفتار! به نظر من این رستوران‌های قدیمی که معروف بودن باید سعی کنن که به روز بشن وگرنه نمی‌تونن با رقبای جدیدشون بجنگن و از دور خارج می‌شن و این واقعا غم‌انگیزه!
