سیستم کار محکومان آمریکایی
بسیاری از آمریکایی‌ها تصور می‌کنند سیستم مبتنی بر کار محکومان در این کشور مساله‌ای مربوط به گذشته است؛ خصوصا آنکه رسانه‌ها روی وابستگی سایر کشورها به کار در زندان برای تولید کالاهای صادراتی مانور زیادی می‌دهند. اما در سال ۲۰۰۵(نزدیک‌ترین سالی که آمار سراسر کشور در دسترس است) نظام مبتنی بر کار محکومان، ۲/ ۴ درصد از کل اشتغال تولید را در آمریکا به خود اختصاص داده است.
به تازگی از دست دادن شغل‌ها، به رقابت خارجی نسبت داده می‌شود؛ در واقع این دیدگاه تبلیغ می‌شود، چون کشورهای خارجی دستمزد کمی به کارگران خود می‌دهند و هزینه‌های تولید پایین‌تری دارند، می‌توانند صادرات بیشتری را صورت دهند؛ از آنجا که کشورهای پیشرفته نمی‌توانند در این زمینه با این کشورها رقابت کنند، میزانی از تولید کاهش می‌یابد و در نتیجه تعدادی از شغل‌ها از میان می‌رود.
دونالد ترامپ در کمپین خود روی این مساله مانور داد و پس از ریاست‌جمهوری، جنگ تجاری با چین را به راه انداخت. با این حال، کارگران آمریکایی مدت‌هاست با منبع رقابتی مواجه بوده‌اند که به آنها نزدیک‌تر از خانه بوده است: نظام مبتنی بر کار محکومان.
نظام کار محکومان آمریکا، ۴/ ۱ میلیون محکوم به زندان را به‌کار گرفته است که از میان آنها، ۶۰۰ هزار نفر در بخش تولید کار می‌کنند.
زندان‌های آمریکا نشان‌دهنده یک نیروی کار در دسترس است؛ از سال ۱۹۳۲ تعداد زندانیان در آمریکا افزایش پیدا کرده است و از حدود ۱۳۲ هزار نفر به حدود ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۴ رسیده است. آنها برای کمپانی‌های مختلفی کار می‌کنند و به ازای هر ساعت کمتر از یک دلار دریافت می‌کنند. عددی که حتی بسیار کمتر از حداقل حقوق برای کارگران غیرقانونی است. در چنین شرایطی می‌توان گفت کار محکوم نه تنها استثمارگرانه است، بلکه رقابت در بازار را نیز تحریف می‌کند.
اشکال خصوصی کار محکومان از سال ۱۹۴۱ منسوخ شد؛ با این حال، در سال ۱۹۷۹ به منظور تامین مالی جمعیت رو به رشد زندانیان، بار دیگر به‌کار انداخته شد.
ارسال نظر