آقای املت

سیما کاظمی

املت علی آقا (دیزی‌سرای ولیعصر)

پایین‌تر از تقاطع ولیعصر و بهشتی

می‌تونم بگم که هرچی که قراره بنویسم تو این ستون و در باب اینجا به قول خارجی‌ها اینه: اینجا حرف نداره و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

(The Rest Is History)؛ به همین دلیل از همین‌جا به بعدش رو می‌تونید نخونید و خونده تصور کنید!

پارسال پیرارسال اینجا یه نیم‌وجب مغازه بیشتر نبود و آخر هفته‌ها به وقت برانچ صفی می‌شد جلوش!

همه تیپ آدمی هم اینجا می‌اومدن و میان.

خلاصه کسبش گرفت گویا که یه مغازه بزرگ‌تر دو کوچه بالاتر داره الان و جالبه آدم انتظار نداره مثلا یه غذاخوری به این کوچیکی (دیزی و غذاهای دیگه هم داره، سرشیر و ایناش هم معروفه)؛ این‌همه نفر توش کار کنن و تمپوی کار بالا باشه.

علی آقا متخصص املت خودش پای اجاقه و خیلی مهربون و حواس جمعه، بهش میگم علی آقا: کره‌ای، فلفلی، برشته! که البته در مورد درجات برشتگی دید مشترکی نداریم و من برشته‌تر از برشته علی آقا رو می‌پسندم!

بربری داغ و کنجدی کنار املت خیلی می‌چسبه و خیلی سریع شارژش می‌کنن اگه ببینن داره تموم میشه.

پیاز و فلفل هم می‌ذارن که اکثرا دست‌نخورده بر‌می‌گرده.

جالبه اینجا همه احساس تکلیف عجیبی می‌کنن که سریع بخورن و پاشن و بذارن بقیه بشینن و غذا بخورن اما خب این سرعتش با جاهایی مثل مسلم قابل مقایسه نیست و میشه یه دیالوگ رو حین صبحانه خوردن به‌جایی رسوند.

قیمت‌ها مناسبه و املت و چایی نفری سیزده‌تومن میشه(حالا مناسب رو با درآوردن قیمت اولیه مواد که در نیاریم؟).

شلوغ هستن اما مشتری‌مداری‌شون بد نیست، و البته انتظار آدم از اونجا و نوع مشتری‌مداری‌اش هم متفاوته و کسی به دل نمی‌گیره اگه که میزش دیر تمیز شه، چون فعلا تا دقایقی از ذوق اینکه جا گیرش اومده مشعوفه و مثلا یکی مثل من خودش با دستمال براده‌های بربری نفر قبلی رو‌کنار می‌زنه که بتونه دستاشو رو میز جا کنه.