مفتح جنوبی

برای خوردن صبحانه با دوستان‌مون اینجا رفتیم، املت و نیمرو داشت تا جایی که یادمه و محیط‌اش هم قهوه خونه‌ای بود و البته که خوب هم بود.

همیشه برای صبحانه دو سه مدل انتخاب داریم، بریم یه جای لوکس مثل ویونا پلاس و بشقاب‌های شیک سفارش بدیم و یک‌طور دیگه‌ای لذت ببریم  یا اینکه بریم جاهای سلف سرویسی و اونجاها هم یک جوری لذت ببریم  یا اینکه بیایم فضاهای مشتی و قهوه خونه طوری و بیش از همه اون‌ها و حسابی لذت ببریم (نظر شخصی من اینه و البته که قابل تعمیم دادن نیست). طبقه بالا نشستیم و سفارش دادیم، نسبتا خلوت بود و ما هم شلوغ کاری‌هامون به راه و به خاطرخلوتی‌ای که داشت تذکری هم از کسی نشنیدیم خوشبختانه. من املت خوردم که خوشمزه بود و ربی. دونستن اینکه همه جاهایی که املت خوب میدن املت‌هاشون با ربه هم حکایتی است! فقط تو خونه اصرار داریم با گوجه درست کنیم؟ اما گمون نمی‌کنم به املت قهوه خونه‌های بین راهی برسه (چون خیلی ازشون تعریف شنیدم ولی باور کنید که یکبار هم دست نداده بخورم) و قطعا هم به املت علی آقا که یک روز ان‌شاءالله براتون خواهم نوشت نمی‌رسه. نیمرو هم ظاهر بدی نداشت، حداقل از نیمروهای رنگ پریده دانشگاه بهتر بود. نیمرو بد درست کردن هم هنری است‌ها؟ آخه واقعا نیمرو چیه که یکی اونم بد درست کنه؟ چایی‌اش حسابی به ما چسبید. نکته‌ای که در مورد چایی برای من مهمه همیشه اینه که داغ باشه و بیش از دو فنجون به من برسه و خوشبختانه خیلی داغ و زیاد بود و من هم مشعوف شدم از خوردن‌شون. منتها دوستانم گفتن استکان‌ها تمیز نبودن که خوشحالم اینو بعدا بهم گفتن زیرا اگر حین‌اش می‌گفتن ممکن بود اونقدر که بهم چسبید نمی‌چسبید! دوستان قلیون هم کشیدن که چون من توش تخصصی ندارم اظهار نظر نمی‌کنم، در مجموع محیط لوتی واری بود و قیمت‌ها هم مناسب.