از سوی دیگر، برخی املاک بزرگ دولتی و بانکی، قیمت زیادی دارند و به سبب ضعف قدرت خرید، از مشتری چندانی برخوردار نیستند. در این شرایط، بسیاری از فعالان اقتصادی معتقدند باید از ظرفیت‌های بازار سرمایه جهت عرضه املاک بهره برد و پیشنهاد‌هایی برای عرضه آنها در بازار سرمایه با روش‌هایی مثل فروش متری مسکن، فروش املاک مبتنی بر اوراق سلف موازی و نیز عرضه املاک بزرگ در قالب صندوق‌های ETF مطرح شده است. اما هم‌اکنون، زمزمه‌هایی از اجرای طرحی مبتنی بر راه‌اندازی بازاری ویژه و مستقل برای عرضه املاک نیز شنیده می‌شود؛ حال‌آنکه در تمام دنیا، بازارها به سمت تجمیع پیش می‌رود و افزودن بر تعداد بورس‌های فعال در قالب مجزا از هم، طرفداران چندانی ندارد زیرا پراکندگی، کارآمدی بورس را زیر سوال می‌برد.

یک عضو هیات‌مدیره بورس اوراق بهادار تهران هم ضمن تاکید بر ضرورت رعایت اصل تجمیع در فعالیت‌های بورس معتقد است: مسکن، قابلیت عرضه در بازار سرمایه را دارد و می‌توان املاک را همچون سایر کالاها در بازار سرمایه عرضه کرد؛ مشروط بر آنکه استاندارد مناسبی جهت عرضه املاک تعیین شود.

محمود خواجه نصیری افزود: برای عرضه املاک در بازار سرمایه، راه‌اندازی بورس مستقل، کارآمد نیست زیرا براساس تجارب موجود جهانی، راه‌اندازی یک بازار مجزا برای عرضه هر کالایی، لزوما به این معنا نیست که عرضه آن کالا در بازار سرمایه، بهتر انجام خواهد شد و بالعکس، موارد متعددی وجود دارد که ایجاد بازاری مجزا برای کالاها باعث لطمه دیدن معاملات بورسی آن کالا شده است.

به گفته او ، اگر بناست، معاملات مسکن هم بورسی شود نیازی به راه‌اندازی بورس جدید نیست و می‌توان از ظرفیت‌های موجود مانند بورس کالا استفاده کرد.

عضو هیات مدیره بورس اوراق بهادار تهران ادامه داد: پیش‌ازاین، برای ورود مسکن به بورس کالا، ابزارهای مختلفی طراحی و برخی از آنها به تصویب هم رسیده‌اند و بنابراین هم‌اکنون، می‌توان از ظرفیت‌های موجود در بورس کالا استفاده کرد.

او افزود: اگر استانداردسازی لازم انجام شود و بر اساس استاندارد تعریف‌شده، بتوان قیمت روزانه املاک را تخمین زد تا مبنای معاملات قرار گیرد، آنگاه، مسکن کالایی قابل‌عرضه در بورس خواهد بود. در غیر این صورت، عرضه مسکن در بازار سرمایه امکان‌پذیر نیست.

 

اخبار مرتبط