صنعت صید در ابتدا به عنوان یک حرفه مستقل و گسترده نبود. صید ماهی به شیوه سنتی صورت می‌گرفت و بیشتر صید و صیادی به آب‌های ساحلی محدود می‌شد. بشر نمی‌توانست از ساحل زیاد دور شود، مدت زمان صید بیش از چند ساعت تا یک روز نبود. ساکنان سواحل خلیج فارس ماهی را به صورت خشک شده مصرف می‌کردند. به دلیل اینکه بنادر و جزایر خلیج فارس منبع فراوان ماهی بود، آنها حتی در مبادلات تجاری خود از ماهی برای به دست آوردن مایحتاج دیگر خود استفاده می‌کردند. مهم‌ترین بنادر و جزایر صیادی در کرانه‌های شمالی خلیج فارس قرار دارند.  شکار و مخصوصا صید ماهی در عهد باستان نقشی مهم‌تر از ایام ما داشته است. بخشی بزرگ از جمعیت دنیای قدیم، غنی و فقیر از نان، ماهی، اندکی روغن و شراب تغذیه می‌کردند. نقاط ماهیگیری خلیج فارس، دجله و فرات، انواع ماهی شور، خشک یا در آب نمک خیسانده را در خمره‌ها به نقاط دور صادر می‌کردند.

خلیج فارس در تمام دنیا شاید تنها دریایی باشد که هنوز در آن کشتیرانی با کشتی‌های بادی صورت می‌گیرد. بسیاری از این ناوچه‌های بادی که اقسام آنها فراوان است به کار صید ماهی می‌پردازند. ماهی را خشک کرده به هندوستان صادر می‌کنند و گاهی هم برای تغذیه چهارپایان مصرف می‌کنند. علاوه بر موقعیت ارتباطی ممتاز، محصولاتی نیز داشته است که در بازار آن عرضه می‌شد یا به نقاط دیگر صادر می‌شد از قبیل: ماهی، مشک، دام، بذر کتان. مرحوم حسین نوربخش به نقل از زنده‌یاد عباس انجم‌روز نوشته است: «در گذشته دور ماهی در خلیج فارس کالای بسیار مهم تجارتی بود. یکی از آن اقلام بازرگانی صید و تولید ماهی خشک بود، زیرا ماهی‌های غیر خوردنی را که به علتی حرام تلقی می‌شدند در آن روزگار خشک می‌کردند و به عنوان یک کالای تجارتی قابل خرید و فروش و پر بازار به خارج از کشور صادر می‌کردند. در کشور ما مرکز صدور این کالا بنادر لنگه و کنگ، چابهار و گواتر بود.»

در سده ششم هجری قمری با توسعه شیراز در زمان سلطنت اتابکان سلجوقی، عطر و پرورش ابریشم در فارس برای بازرگانان کیش درآمد فراوانی تامین می‌کرد. عاج و ساج آفریقای شرقی، پوست و عنبر از سواحل سومالی در بازارهای کیش با مروارید، قماش، خرما و ماهی خشک خلیج فارس مبادله می‌شد.

 

از مقاله‌ای به قلم الهام حیدری و دکتر علی بحرانی‌پور