ویلیام بی. آگدن نخستین شهردار شیکاگو
کارسیاسی
نخستین سمت او انتصابش به ریاست اداره پست والتون از سوی رئیس‌جمهور اندروجکسون بود. در این دوران ضمن آنکه یک «دموکرات‌جکسونی» بود از حامیان سرمایه‌گذاری دولت در توسعه زیرساخت‌ها بود و آرزویش این بود که با تامین اعتبار از سوی دولت فدرال راهآهن نیویورک به شیکاگو کشیده شود. او درباره این خط آهن به همکارانش گفته بود که «گسترده‌ترین سیستم حمل‌ونقل داخلی» خواهد بود. مدت کوتاهی پس از نقل مکان به شیکاگو در ۱۸۳۶، به کمیته‌ای پیوست که مسوول نوشتن پیش‌نویس اساسنامه شهر شیکاگو برای ارائه به مجلس ایالتی بود. در ۱۸۳۷ به‌عنوان نخستین شهردار شیکاگو انتخاب شد و به مدت یک سال در این سمت باقی ماند. از ۱۸۴۰ تا ۱۸۴۸ عضو شورای شهر شیکاگو بود. او همواره از حامیان شهر شیکاگو به‌شمار می‌رفت و به‌عنوان یک سیاستمدار از بالا رفتن درآمدهای مالیاتی حاصله از راه‌های جدید، تخته‌کوبی پیاده‌روها و پل‌ها همواره پشتیبانی می‌کرد. او همچنین از ثروت خود برای توسعه زیرساخت‌های این شهر استفاده کرد.
فعالیت در حوزه راهآهن
آگدن که در ابتدا از پیشروان توسعه و تامین سرمایه کانال ایلینویز و میشیگان بود، بعدتر به توسعه راهآهن پرداخت و او در سال‌های پایانی عمر خود، درگیر ساختن چند خط آهن شد. او در ۱۸۴۷ از طرح خود برای ساختن راهآهن در بیرون از شهر شیکاگو خبر داد، اما این طرح تامین‌کننده مالی نیافت. سرمایه‌گذاران شرق آمریکا از شهرت شیکاگو در هراس بودند و اهالی شیکاگو نیز نمی‌خواستند از مسیر پرتردد و سودآور خط آهن دور بیفتند. در نتیجه آگدن و شریکش، جی. یانگ اسکامون متوسل به اعانات کشاورزان و خرده‌تاجرانی شدند که زمین‌هایشان در نزدیکی خط آهن پیشنهادی قرار داشت. در ۱۸۴۸ آن دو بیش از ۳۵۰هزار دلار پول به‌دست آوردند؛ مبلغی که برای راه‌اندازی این مسیر کافی بود. «راهآهن اتصال گالنا و شیکاگو» از همان آغاز سودآور بود و در نهایت تا ویسکانسین توسعه یافت. در ۱۸۵۳ شرکت لَند شیکاگو که آگدن از اعضای هیات امنای آن بود در یک پیچ از رودخانه شیکاگو زمین خریداری کرد و در آنجا یک کانال با نام کانال برنچ شمالی حفر کرد. آگدن نخستین پل شناور را روی رودخانه شیکاگو طراحی کرد و برای مرکز پزشکی« روش» زمین اهدا کرد. او همچنین از موسسان شورای تجارت شیکاگو بود. او همچنین عضو هیات‌مدیره شرکت راهآهن می‌سی‌سی‌پی و میسوری بود و در کنگره برای تصویب و تامین اعتبار توسعه فراناحیه‌ای راهآهن لابیگری می‌کرد. او در ۷۲ سالگی در خانه شخصی خود درگذشت.
