تحریم نفتی ایران

۱۸ شهریور ۱۳۳۰ دولت انگلستان خرید نفت از ایران را تحریم و اعلام کرد: هر شرکتی نفت ایران را بخرد، تحت تعقیب قضایی قرار خواهد گرفت. همچنین این کشور با تعطیل کردن کنسولگری‌های خود در ایران، فروش بسیاری از تجهیزات نفتی به ایران را ممنوع کرد. این محدودیت‌ها باعث شد تا بسیاری از کشورها از خرید نفت ایران خودداری کنند. البته مصدق معتقد بود ازآنجاکه بسیاری از کشورها به نفت ایران وابسته هستند، تحریم نفتی به ضرر آنها تمام خواهد شد.

تحریم نفتی بریتانیا علیه ایران، همان‌طور که مشکلاتی را در سطح بین‌المللی به وجود آورد، در داخل ایران نیز مردم را با برخی مشکلات از جمله تورم و گرانی برخی کالاها مواجه کرد؛ هرچند مصدق سعی کرد با راهبرد اقتصاد بدون نفت تا حدی بر این مشکل فائق آید. البته انگلیس علاوه بر تحریم نفتی، «ذخایر ارزی ایران را نیز توقیف کرد و شرکت نفت از پرداخت بدهی‌های خود نیز امتناع ورزید.» این کشور همچنین «مال‌التجاره‌ بازرگانان و کالاهایی را که از شرکت‌های انگلیسی خریده بودند، توقیف و دولت ایران را از استفاده از استرلینگ محروم کرد. دولت انگلیس به کشورهای تحت‌الحمایه‌اش دستور داد برای جلوگیری از فروش نفت ایران، تانکرهای ایران را در بنادر خود توقیف کنند که از آن جمله توقیف تانکر رزماری در عدن بود.» انگلیس در راستای سیاست فشار اقتصادی، از ورود برخی کالاهای اساسی مانند «آهن، فولاد، شکر، چای و دیگر کالاهای اساسی مورد نیاز مردم ایران و تبدیل ارزهای خارجی متعلق به ایران مخصوصا لیره انگلیس به ارزهای خارجی نیز جلوگیری به عمل آورد.» اما آنچه ابعاد تحریم ایران را وخیم‌تر می‌ساخت، این بود که تحریم تنها به شرکت‌های انگلیسی محدود نشد، بلکه کشورهایی چون آمریکا نیز این کشور را در تحریم کمک کردند.