فرهنگ کسب و کار در آرژانتین

کوشان غلامی

بخش دوم

تاریخچه فرهنگی و اقتصادی آرژانتین

آرژانتین از منابع طبیعی غنی، جمعیت باسواد با درصد بالا، بخش کشاورزی صادرات محور و پایه صنعتی متنوع بهره می‌برد. این کشور از لحاظ تاریخی دارای طبقه متوسط فراوانی در مقایسه با دیگر کشورهای آمریکای لاتین است؛ اما این بخش از جمعیت در اثر سلسله‌ای از بحران‌های اقتصادی ضعیف شده‌اند. امروز، درحالی که بخش مهمی از جمعیت هنوز از لحاظ مالی ثروتمند هستند، در مقایسه با میلیون‌ها نفر از افرادی قرار می‌گیرند که قدرت خریدشان به شدت کاهش یافته است. از سال ۲۰۰۲ به بعد، بهبود در وضعیت بخش‌های فقیرتر و نیز یک بازگشت عمده در طبقه متوسط جامعه پدید آمده است.

در سال ۱۹۰۰، متوسط درآمد در آرژانتین اندکی کمتر از کشورهای ثروتمند جهان بود و تصور می‌شد که آرژانتین به یک کشور صنعتی عمده تبدیل شود؛ اما عملکرد رشد اقتصادی آن در قرن بیستم مناسب نبود و اکنون این کشور نزدیک میانه توزیع درآمد جهان قرار دارد. ولی با وجود اینها آرژانتین از نظر اقتصادی توسعه یافته ترین کشور آمریکای جنوبی است.

آرژانتین تا پیش از نیمه دوم قرن نوزدهم کشوری عقب‌مانده به حساب می‌آمد. در حدود سال ۱۸۷۰ آرژانتین از فرآورده‌های دامی به عنوان کالاهای صادراتی استفاده کرد و همین شروع یک دوره درخشان رشد اقتصادی را رقم زد. نرخ رشد اقتصادی آرژانتین بین سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۹۱۴ به سالانه ۵ درصد می‌رسید. در واقع تا سال ۱۹۱۳، میزان درآمد سرانه هر نفر در این کشور با میزان همین شاخص در کشورهای فرانسه و آلمان برابری می‌کرد.

پس از استقلال، نام آرژانتین در جایگاه هشتمین کشور پهناور جهان قرار گرفت و همین فاکتور نیز در رشد شاخص تولید آن موثر بود. اقتصاد روستایی آرژانتین در قرن نوزدهم به تمامی بر تولید محصولات کشاورزی و پرورش حیوانات خانگی تمرکز یافت. نیروی انسانی و منابع مالی آنها به کمک رشد هر دو فرآورده آمدند و به این ترتیب آرژانتین در نیمه اول قرن نوزدهم رشد چشمگیری داشت.

بعد از دهه ۱۸۶۰، بخش کشاورزی به قدری توسعه یافت که زمین‌هایی که پیش‌تر به دامپروری اختصاص یافته بود، به مزارع و کشت و کار تبدیل شد و بیشتر این توسعه به دلیل وجود منابع انسانی و نیروی کار مناسب و ارزان قیمت حاصل شده بود.تا قبل از دهه ۱۸۶۰، مهاجران اندکی در این کشور وجود داشتند و جمعیت آن در حدود فقط ۷/۱ میلیون نفر بود، به همین خاطر زمین‌های فراوانی بی استفاده مانده و کمبود نیروی کار رو به افزایش بود. به این ترتیب دستمزدها رو به فزونی گذاشت و میزان آن با میزان دستمزد کشورهای اروپایی به خصوص ایتالیا و اسپانیا تفاوت فاحشی پیدا کرد. در نتیجه مهاجران زیادی به این کشور آمریکای جنوبی روی آوردند و این روند تا آغاز جنگ اول جهانی ادامه داشته و همچنان هرسال رشد پیدا می‌کرد.

تا آن زمان، محصولات کشاورزی و دامپروری بر اقتصاد آرژانتین مسلط بودند، ولی با رشد نیروی کار، نه تنها گوناگونی پدید آمد، بلکه هر محصول نیز حالت تخصصی پیدا کرد. این تحولات اقتصاد آرژانتین را قدرتمند کرد و کشور توانست برابر بحران های کوچک اقتصاد جهانی مقاومت کند. در مجموع، این دگرگونی‌ها و رویدادهای جدید، به آرژانتین کمک کردند و بین سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۹۲۰ رشد اقتصادی قابل توجهی را برای آن رقم زدند.

پس از جنگ جهانی دوم، یک مدل توسعه اقتصادی جدید پدید آمد. آرژانتین سیاست جدیدی در پیش گرفت که برمبنای آن واردات بیشتر انجام می‌شد، ولی همین واردات در جهت صنعتی شدن و تقویت بازار داخلی و توسعه خودکفایی داخلی مصرف می‌شدند. آرژانتین با اتخاذ این استراتژی توانست تا اندازه‌ای یک روند پایدار و باثبات رشد اقتصادی که در سطحی متوسط در جریان بود را شکل دهد.بخش خدمات از دیرباز بزرگ‌ترین عامل کمک کننده به تولید ناخالص ملی آرژانتین بوده است. این کشور انرژی را در میزان فراوان خود از طریق منابع توسعه یافته برقابی تولید می‌کند؛ انرژی هسته‌ای نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. این کشور یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان کبالت ۶۰ به همراه کانادا و روسیه می‌باشد که یک ایزوتوپ رادیواکتیو است که به طور گسترده در درمان سرطان به کار می‌رود.

مخابرات نیز با رسوخ عمده تلفن همراه (۷۵ درصد از جمعیت) بسیار قوی است، گسترش ۳۰ درصد اینترنت و ۳ درصد خدمات پهنای باند بستر مناسبی را فراهم کرده که به سرعت هم در حال افزایش است. تلفن معمولی ( ۸۵ درصد از خانه‌ها) و پست نیز پر رونق هستند. بخش ساختمان نیز در توسعه اقتصادی کنونی به سوی ایجاد شغل سوق داشته و ۵ درصد تولید ناخالص ملی را شامل می‌شود. جهانگردی بسیار مهم بوده و هم‌اکنون ۷ درصد از درآمد اقتصادی کشور را تامین می‌کند.

آرژانتینی‌ها بیشتر در محدوده مرزهایشان مسافرت می‌کنند، و سفرهای خارجی که به‌طور دسته جمعی به یک کشور صورت می‌گیرد قابل دسترس، ایمن و بطور غیرقابل تصوری متنوع می‌باشد: شهرهای چند ملیتی بوئنوس آیرس و روزاریو، آبشارهای بی نظیر ایگوازو و ایالت مستعمره سالتا از جمله این نقاط می‌باشند. اسکی کردن روی آب در پیست باریلوچ تا سواحل پینامار و رودخانه یخ زده پریتو مورنو تا ایالت تییرا دل فیوگو افسانه‌ای، همگی سبب شده تا در سال ۲۰۰۵، ۷/۳ میلیون نفر جهانگرد از این کشور دیدن نمایند.