ساخت نخستین رآکتور سنتز متانول
تولید گاز سنتز تا سال۱۹۵۰ بر پایه زغال‌سنگ بود و به‌عنوان آغازگر عصر جدید صنعت آمونیاک و متانول شناخته شد. بعدها روش تولید گاز سنتز از نفتا ابداع و آنگاه با ظهور گاز طبیعی (به‌عنوان سلطان بلامنازع خوراک هیدروکربنی باکیفیت)، از ترکیب و گرمایش گاز طبیعی و بخار آب در مجاورت کاتالیست برای تولید گاز سنتز استفاده شد. در این روش که اکنون متداول‌‌‌‌‌ترین فرآیند تولید گاز سنتز است در دو مرحله شکست (کراکینگ) و خالص‌‌‌‌‌سازی، گاز طبیعی در مجاورت کاتالیستی از کبالت، مولیبدیم و اکسید‌روی به گاز سنتز تبدیل می‌شود. محصول نهایی حاوی بیش از ۸۰درصد هیدروژن و بقیه منوکسید‌کربن و مقدار کمی هم متان، دی‌‌‌‌‌اکسیدکرین، نیتروژن و بخار آب است. هر واحد متانول بسته به نوع دانش‌‌‌‌‌فنی دارای حداکثر سه رآکتور سنتز است.
هر رآکتور از جنس کربن استیل، وزنی بیش از ۳۵۰ تن، قطری بالای ۶ متر و ارتفاع حدود ۱۲ متر دارد. این رآکتور عظیم‌‌‌‌‌الجثه از حدود ۳هزار عدد تیوب از نوع سوپردابلکس تشکیل می‌شود. لوله‌‌‌‌‌های فولادی ضد‌زنگ سوپر‌داپلکس از آلیاژهای آهن، نیکل وکروم بوده و خواص چقرمگی (سفتی؛ به این معنا که ماده‌تا قبل از شکسته‌شدن چه مقدار انرژی را دریافت می‌کند) و خواص جوشکاری بهتری نسبت به فولاد ضد‌زنگ معمولی دارند. به‌‌‌‌‌دنبال محدودیت‌های چند سال‌اخیر، این تجهیزات نیز در فهرست تحریم‌ها قرارگرفت و در عمل مانعی جدی برای تکمیل پروژه‌های صنعتی از جمله طرح‌های تولید متانول و تولید آمونیاک ایجاد شد. مدیریت و کارشناسان صنعت پتروشیمی کشور با هم‌‌‌‌‌اندیشی و اشتراک‌گذاری دانش و اعمال برنامه‌‌‌‌‌ریزی‌‌‌‌‌های مدون و منسجم به‌همراه متخصصان ماشین‌‌‌‌‌سازی اراک توانستند با نهادینه‌کردن دانش موجود در طرح‌های پتروشیمی در حال تولید اقدام بزرگی انجام دهند.
