معضل کمبود خوراک

خلیفه سلطانی /دبیر انجمن تولیدکنندگان فولاد زیرساخت صنعت فولاد ایران با چالش‌هایی روبه‌رو است. زنجیره فولاد شامل چندین حلقه است و هماهنگی حلقه‌های این زنجیره با هم، سخت بوده چرا که این صنعت همواره با افزایش هزینه تولید، کمبود برق و آب، کمبود مواد اولیه معدنی و حمل‌ونقل مواجه بوده است.

همچنین زیرساخت‌ها در صنعت فولاد نیز چالش‌هایی مواجه است. سطح تولید و نیاز در این صنعت تقریباً با هم برابر است اما در تولید برخی از محصولات فولادی، تولید دو برابر نیاز بازار است و بر این اساس باید نیمی از مازاد تولید را صادر کنیم.

در ارزیابی بازار داخلی و صادراتی فولاد نیز باید بگویم که صنعت فولاد در داخل کشور، تحت تاثیر سیاست‌های تنظیم بازار است و دولت در تلاش است تا از این طریق قیمت فولاد نسبت به بازار جهانی متفاوت نباشد اما مشکلی که در این بخش با آن مواجه هستیم، تفاوت نرخ سنجش، نرخ نیمایی است که نسبت به بازار متشکل ارزی، حداقل ۲۰ درصد متفاوت است و در صادرات هم با توجه به شرایط تحریم‌ها و این مورد که تولیدکنندگان در صادرات باید در فروش، تخفیفات بسیار ویژه را برای خریداران خارجی در نظر بگیرند، یعنی به‌رغم اینکه تولید دو برابر نیاز داخل کشور است، تولیدکنندگان از فروش، هیچ سودی نمی‌برند و در چنین وضعیتی است که بسیاری از تولیدکنندگان از چرخه تولید به مرور خارج می‌شوند. اگر بخواهم فولاد ایران را با رقبای خود در بازار مقایسه کنم باید بگویم که کیفیت تولیدات صنعت فولاد ایران در مقایسه با سایر کشورها در سطح بین‌المللی از جایگاه خوبی برخوردار است و دهمین رتبه تولید فولاد در جهان به ایران اختصاص دارد و به همین دلیل نیز، محصولات فولادی قابلیت صادرات دارند. طی سال‌های آینده کمبود سنگ‌آهن به عنوان خوراک اصلی فولاد، مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد. کمبود سنگ‌آهن به عنوان خوراک اصلی صنعت فولاد در این بخش نیاز به سرمایه‌گذاری برای اکتشاف داریم. اگر سرمایه‌گذاری‌ها برای اکتشاف درست و به موقع انجام و تامین شود، می‌توانیم امیدوار باشیم که در آینده هم سنگ‌آهن به عنوان خوراک این صنعت، مورد استفاده باشد.

  موانع حرکت معدنکاران به سمت اکتشافات سنگ‌آهن

اکنون عمده‌ترین مشکل معدنکاران نبود سرمایه است. اساساً اکتشاف فرآیندی زمان‌بر است که بخش خصوصی هم توان بر عهده‌گیری پرداخت این هزینه‌ها را ندارد، به همین دلیل باید پروژه‌های اکتشافی را میان مدت و در بازه زمانی چهار تا پنج سال برنامه‌ریزی کرد پس از طی این مدت، سرمایه به سرمایه‌گذار برگردد و سرمایه‌گذاری‌ها در این بخش کمی اصلاح شود. مهم است که بدانیم تولیدکنندگان فولاد برای تولید باید به سمت تولید محصولات آلیاژی پیش بروند، که ارزش افزوده بیشتری به همراه داشته باشد. صنایع فولادی و شرکت‌های این صنعت در آینده راهی ندارند جز اینکه در جنوب کشور و در نزدیکی منابع آبی ایجاد شوند تا بتوانیم با بهره‌گیری از منابع انرژی، برای این صنعت چرخه‌های انرژی را ایجاد کنیم.