پیمان‌پاک ادامه داد‌: در حوزه خودرو که هر دو کشور دچار محدودیت هستند، به عنوان برنامه جایگزین واردات، کار مشترک از قبیل تحقیق، توسعه، ارتقای فناری، همکاری مشترک و تجاری‌سازی فناوری را می‌توانیم انجام دهیم. رئیس سازمان توسعه تجارت ایران بیان داشت: در حوزه خودرو نشست‌های مختلفی در زمینه خودروهای تجاری، ون و مینی‌بوس بین دو کشور برگزار شده است و به این نتیجه رسیده‌ایم که در بخش‌هایی ما خریدار کالا از آنها باشیم و در بخش‌هایی نیز آنها خریدار قطعات موردنیاز از ما باشند. وی تصریح کرد: در حوزه خودروهای سواری، موضوعات مختلفی وجود دارد که یکی صادرات قطعات خودرویی است که در ایران تولید می‌شود. وضعیت ما در زمینه ساخت قطعات خودرویی خوب است. بنابراین قطعه‌سازان را به روس‌ها معرفی کرده‌ایم و مذاکراتی نیز بین طرفین برای صادرات قطعات خودرو انجام شده است. البته یک‌سری از قطعات موردنیاز ما نیز در زمینه خودروهای سبک توسط روس‌ها قابل تولید است.

پیمان پاک با بیان اینکه موضوع دوم در حوزه خودروهای سواری، پلتفرم‌هاست، گفت: هر دو کشور در زمینه تولید خودروهای رنو کار کرده‌اند. ضمن اینکه ما دارای دو پلتفرم خوب ال‌نود و ساندرو هستیم که امکان دارد در بررسی‌های مشترک به این نتیجه برسیم که بتوان آن را دوباره احیا کرد. وی گفت: البته احیای این دو پلتفرم باید توسط تیم‌های فنی بررسی شود اما به‌هرحال ممکن است دو کشور بتوانند روی پلتفرم مشترک کار کنند. لذا گروه‌های فنی می‌توانند این مساله را بررسی کنند تا در آینده نزدیک در این زمینه به نتیجه برسیم. در این ارتباط محمدرضا نجفی‌منش رئیس انجمن صنایع همگن قطعه‌سازی به «ایسنا» گفت چند سال قبل در جریان دیدارهای مشترک قطعه‌سازان ایران و ترکیه، برای اولین طرح تولید یک خودروی مشترک با محوریت این دو کشور و روسیه مطرح شد که ما نیز از آن استقبال کردیم. طرحی که توافق ابتدایی بر سر آن در جریان سفر اخیر رئیس سازمان توسعه تجارت به روسیه نهایی شده، در واقع دنباله همین صحبت‌هاست.

وی با بیان اینکه از چند سال قبل پیشنهاد تولید این خودرو مطرح شده بود، بیان کرد: ما این طرح را چه در دوره دولت دوازدهم و چه در دوره دولت فعلی ارائه کرده بودیم و در جریان صحبت‌های اخیر با سازمان توسعه تجارت نیز پیگیری آن در دستورکار قرار گرفت که در مذاکرات این سازمان با مقامات روسی به توافق ابتدایی منجر شد. البته این موضوع فعلا در سطح توافق اولیه است و باید در آینده گام‌های نهایی‌تر برای آن برداشته شود. عضو اتاق بازرگانی تهران درباره جزئیات این مدل پیشنهادی توضیح داد: بر اساس طرح اولیه، با توجه به ظرفیتی که در میان قطعه‌سازان سه کشور وجود دارد، طرح این‌طور پیگیری خواهد شد که مسوولیت تامین قطعات و تجهیزات این خودرو میان سه کشور تقسیم شود. برای مثال قطعه‌سازان ایرانی موتور خودرو را تامین کنند، قطعه‌سازان ترکیه قطعات داخلی را تامین کنند و روس‌ها نیز بدنه را بسازند. البته این‌ها در حد مثال است و تا طرح به گام نهایی نرسد، نمی‌توان این تقسیم‌بندی را به طور کامل تشریح کرد.

نجفی‌منش ادامه داد: آنچه در این طرح اهمیت فراوانی دارد، بحث تقسیم کار و اشتراک منافع است. با توجه به تجهیزات مونتاژی که در سه کشور وجود دارد، امکان آن را داریم که قطعات برای تولید نهایی را به میزان مقررشده در توافق برسانیم و این قطعات به شکل تهاتری میان سه کشور جابه‌جا شوند. یعنی بنا نیست در این چارچوب خرید‌و‌فروش نقدی داشته باشیم، بلکه سه طرف با تامین قطعات سهم خود، خودرو را در کشورهایشان تولید خواهند کرد. وی درباره ابعاد اجرایی این برنامه نیز توضیح داد: بناست که خط تولید این خودرو در هر سه کشور فعال شود. اگر برای مثال توافق برای تولید ۳۰۰هزار دستگاه خودرو در سال باشد و بنا شود که هر کشور ۱۰۰هزار دستگاه از آن را تولید کند، قطعه‌سازان به اندازه کل نیاز خط تولید فعالیت خواهند کرد. برای مثال قطعه‌ساز ایرانی برای ۳۰۰هزار دستگاه لنت می‌سازد و آن را به دو کشور دیگر ارسال می‌کند و در مقابل قطعات توافق‌شده را از طرف خارجی دریافت می‌کند.

عضو اتاق بازرگانی تهران درباره ظرفیت فعالیت قطعه‌سازان ایرانی در این عرصه نیز بیان کرد: ما در کشور توان تولید قطعه برای دو میلیون دستگاه خودرو در سال داریم که با توجه به میزان تولید فعلی خودروسازان ایرانی، قطعا این ظرفیت وجود دارد که با همکاری با سایر کشورها، تولید محصولات جدید در دستور کار قرار بگیرد. در این چارچوب می‌توان ایران‌خودرو و سایپا را نیز وارد یک همکاری و مشارکت جدید کرد تا در نهایت این محصول مشترک با روسیه و ترکیه به تولید نهایی برسد.

اخبار مرتبط