مساله‌ای که در کنار مزیت‌های خود، معایبی همچون آلودگی محیط‌زیست و تخریب منابع طبیعی را نیز به همراه داشته است. همچنین فقدان خدمات مناسبی همچون سرویس بهداشتی موجب شده تا منتقدان نسبت به این موضوع واکنش نشان دهند. این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که به‌نظر می‌رسد عده‌ای از این آب گل‌آلود ماهی گرفته و درآمدزایی می‌کنند که مواردی همچون گرفتن ورودی از خودروهایی که وارد این محوطه می‌شوند تا کوهنوردهای خارجی که بابت صعود به قله، هزینه‌هایی را به دلار و یورو می‌پردازند از جمله آنها است. شهرداری و شورای شهر رینه و فدراسیون کوهنوردی از جمله نهادهایی هستند که با توجه به این شرایط، دیگری را ذی‌نفع می‌دانند. این درحالی است که سازمان میراث‌فرهنگی به‌عنوان متولی این منطقه ثبت شده نتوانسته است شرایط را تحت کنترل بگیرد و اگر قرار است بابت هر صعود به قله درآمدزایی نیز صورت گیرد، این درآمدها را باید سازمان میراث‌فرهنگی در اختیار داشته باشد و صرف حفاظت از این میراث طبیعی کند.

درآمد‌ها به کام کیست؟

کارپرداز فدراسیون کوهنوردی در گفت‌و‌گو با «دنیای اقتصاد» درباره دریافت هزینه ورود از سوی فدراسیون کوهنوردی گفت: «پارکینگ خودروها در رینه تا منطقه گوسفندسرا، کرایه خودرو و ورودی که بابت هر خودرو دریافت می‌شود در اختیار فدراسیون کوهنوردی نیست. بلکه این ورودی‌ها را شهرداری و شورای شهر رینه دریافت می‌کنند.» این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که محمدرضا آفرین‌راد تاکید دارد دریافت چنین مبالغی قانونی نیست و فدراسیون به همین دلیل بارها از شهرداری و شورای شهر شکایت کرده است.

از طرف دیگر شهردار رینه می‌گوید: «چند سالی می‌شود که به دلیل مشکلاتی که خودروهای شخصی به وجود آورده‌اند، اجازه ورود به این محوطه را ندارند و افراد باید با خودروهایی که در نظر گرفته شده وارد این محدوده شوند. ورودی هر خودرو نیز در برابر مبلغی که فدراسیون از کوهنوردهای خارجی می‌گیرد بسیار ناچیز است.» محمد خسروی ادامه می‌دهد: «سال گذشته ۴ هزار کوهنورد خارجی فقط به ضلع جنوبی دماوند آمدند. فدراسیون از هر کدام آنها نفری ۵۰ دلار و به تازگی ۶۰ یورو می‌گیرد. برای هر بطری آب ۵ هزار تومان و هر کاسه عدسی ۱۵ هزار تومان در پناهگاه می‌گیرند. برای اقامت هر شب در پناهگاه نیز مبلغ قابل‌توجهی دریافت می‌کنند.»

سرپرست دفتر امور مجامع و تشکل‌های مردم‌نهاد سازمان میراث‌فرهنگی اما در واکنش به صحبت‌های مسوولان این دو نهاد به «دنیای اقتصاد» می‌گوید: «چنین اختلافاتی در زمینه دماوند وجود دارد. شورای شهر رینه بابت ورود هر خودرو ورودیه می‌گیرد و فدراسیون نیز مبلغی بابت صعود از کوهنوردان خارجی دریافت می‌کند. در هر صورت این دو نهاد بابت هر مبلغی که دریافت می‌کنند ملزم هستند خدماتی نیز ارائه دهند.» حسین الله‌بداشتی در پاسخ این سوال که وظیفه سازمان میراث‌فرهنگی در قبال کوه دماوند به‌عنوان اثری که ثبت ملی شده چیست، می‌گوید: «کوه دماوند یک میراث طبیعی محسوب می‌شود که متعلق به همه مردم است. لازم است به بهترین شکل از این اثر ملی بهره‌برداری شود و تنها متعلق به سازمان میراث فرهنگی نیست.»

کوه دماوند با وجود تمام اهمیتی که از نظر زیست محیطی دارد و به‌عنوان یک میراث ملی محسوب می‌شود در چم‌و‌خم نهادها و سازمان‌های گوناگون گرفتار شده است. به گونه‌ای که هر کس از ظن خود به مرتفع‌ترین نقطه ایران نگاه کرده و تلاش می‌کند با توجیهات گوناگون درآمدزایی را که انجام می‌دهد قانونی نشان دهد. با این وجود باید متولیانی وجود داشته باشند که نسبت به چنین شرایطی واکنش محکم‌تری نشان دهند و به فکر یک راهکار اساسی‌تر باشند.