صنایع سبز
کدام صنایع به سمت کاهش آلایندگی رفته‌اند؟
افرادی که در شهرها یا مناطق صنعتی بزرگ زندگی می‌کنند، معمولاً آلودگی هوا را بیشتر تجربه می‌کنند. برای سایر آلاینده‌ها، مانند فلزات سنگین، مسیر پیچیده‌تر است و می‌تواند از طریق استنشاق و همچنین از طریق مصرف غذا و نوشیدنی آلوده باشد. انتشار آلاینده‌های صنعتی علاوه بر آسیب رساندن به سلامت انسان، به گیاهان، حیوانات و زیستگاه آنها نیز آسیب می‌رساند و چرخه‌های پرورش و تنوع زیستی را تغییر می‌دهد. آلاینده‌ها همچنین می‌توانند روی ساختمان‌ها و بناهای تاریخی رسوب کنند و باعث فرسایش زیرساخت‌های حیاتی شوند که نیاز به تعمیرات پرهزینه دارد. خوشبختانه در سال‌های اخیر، آگاهی عمومی پیرامون محیط زیست و تلاش برای حفظ بقای آن، روندی فزاینده داشته است. در همین راستا، بسیاری از صنایع به سمت سبز شدن پیش رفته‌اند که در ادامه به مرور آنها خواهیم پرداخت.
صنعت خالص صفر
بخش‌های صنعتی، در قسمت تولید و انرژی، بیش از 30 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را تشکیل می‌دهند که در ترکیب با حمل‌ونقل، به بیش از 40 درصد افزایش می‌یابد (شکل یک را ببینید). در حال حاضر، هیچ یک از این بخش‌ها در مسیر رسیدن به انتشار خالص صفر تا سال 2050 نیستند. پیشرفت از نظر کاهش انتشار و آمادگی این بخش‌ها در بیشتر مناطق در سال گذشته محدود بوده است.
کربن‌زدایی این بخش‌های پرمصرف آلاینده به طور عمده به حذف اتکا به سوخت‌های فسیلی به عنوان منبع اولیه انرژی و روی آوردن به جایگزین‌های تجدیدپذیر مانند انرژی پاک و هیدروژن پاک، و همچنین بهبود کارایی و کاهش انتشار سوخت‌های فسیلی باقی‌مانده بستگی دارد.
محصولات، سوخت‌ها و فناوری‌های کم‌آلاینده کمتر از یک درصد سهم بازار را در بیشتر بخش‌ها در اختیار دارند. این به این دلیل است که آنها در حال حاضر پرهزینه یا سخت هستند و بسیاری از بخش‌ها، راه‌حل‌های کوتاه‌مدت کاهش انتشار را در اولویت قرار می‌دهند؛ در حالی که مقررات، استانداردها و آگاهی مصرف‌کننده در مورد محصولات جایگزین و پتانسیل کاهش انتشار آنها ناکافی است.
پیشرفت‌های مثبتی در مناطقی مانند ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا در حال صورت گرفتن است؛ جایی که پیش‌بینی می‌شود فناوری‌های کم‌کربن تا سال 2030 مورد توجه قرار گیرند. اجرای ترکیبی سفارشی از سیاست‌های مشوق‌محور و دستوری با توجه به شرایط اقتصادی کشورهای در حال توسعه بسیار مهم است. شرکت‌های سراسر جهان باید اقدامات اساسی‌تری را برای سرعت بخشیدن در انتقال انجام دهند.
از آنجا که رشد جمعیت، شهرنشینی و گسترش اقتصادی باعث افزایش تقاضا در تمام بخش‌ها می‌شود، ذات کربن‌بر این صنایع چالش بزرگی را برای اهداف اقلیمی همسو با 5/ 1 درجه سانتیگراد ایجاد می‌کند. اولویت دادن به کربن‌زدایی فعال، همراه با ایجاد اشتغال و ثروت، ضروری است. با این حال، اتخاذ اقدامات واکنشی هزینه‌های بالاتر، کاهش رقابت‌پذیری و عدم دستیابی به اهداف کاهش انتشار را به همراه دارد. صنایع باید با پذیرش فناوری‌های نوآورانه، بهینه‌سازی زنجیره‌های تامین، انتقال به منابع انرژی پاک‌تر، تشویق همکاری با سیاست‌ها و افزایش آگاهی مصرف‌کننده، انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهند. بهره‌وری انرژی و صرفه‌جویی در آن اغلب می‌تواند راهی سریع برای دستیابی به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و مصرف انرژی باشد. در نهایت، در یک سناریوی همسو با 5/ 1 درجه سانتیگراد، کاهش تقاضا از طریق بهبود کارایی، تنوع محصول و جایگزینی با موارد مشابهِ کم‌کربن مورد نیاز خواهد بود.
سوخت‌های فسیلی بیش از 90 درصد از ترکیب انرژی فعلی را برای بخش‌های مختلف تشکیل می‌دهند. به این ترتیب، حجم انتشار مطلق در کنار افزایش تقاضای جهانی برای نفت و گاز افزایش می‌یابد. انتشار مطلق بین سال‌های 2019 تا 2022 در اکثر بخش‌ها هشت درصد افزایش یافته است. بیشتر بخش‌ها به سطوح تقاضای قبل از همه‌گیری رسیده‌اند یا از آن فراتر رفته‌اند، که موجب افزایش متعاقب انتشار گازهای گلخانه‌ای شده است. این امر بر نیاز به تفکیک انتشار با رشد تقاضا و کاهش شدت انرژی از طریق جایگزینی سوخت‌های فسیلی با انرژی‌های تجدیدپذیر، منابع انرژی جدید و افزایش کارایی تاکید می‌کند.
رسیدن به صفر خالص تا سال 2050 در سراسر بخش‌های صنعتی به پیشرفت در پنج حوزه کلیدی بستگی دارد: فناوری، زیرساخت، تقاضا، سیاست‌گذاری و سرمایه. این امر نیازمند اقدامات استراتژیک برای تقویت فناوری، ارتقای زیرساخت‌ها، تحریک تقاضای انرژی پایدار و کم‌شدت، توسعه سیاست‌های موثر و تضمین سرمایه‌گذاری‌های لازم است. دستیابی به این اهداف مستلزم یک رویکرد عمل‌گرایانه و هماهنگ برای ترویج رشد و نوآوری پایدار است. در شکل 2، می‌توانیم میزان آمادگی هر بخش صنعتی را در زمینه پنج مورد ذکرشده در بالا ببینیم.
در ادامه به شرح هر مورد توانمندساز می‌پردازیم:
۱- فناوری
چشم‌انداز فناوری بسیار شبیه به سال گذشته است و انتظار می‌رود اکثر فناوری‌های در حال توسعه تا سال ۲۰۳۰ به آمادگی تجاری، سرمایه‌گذاری فعال و هماهنگی و همکاری صنعتی برای به اشتراک‌گذاری و تکرار آموخته‌ها برسند. این بخش‌ها با چالش‌های متمایزی مواجه می‌شوند که اغلب حول محور ضرورت کاهش هزینه‌های فناوری از طریق استراتژی‌هایی مانند افزایش تولید، بهینه‌سازی فرآیند و... می‌چرخد. در برخی موارد، همان‌طور که در بخش‌هایی مانند هوانوردی و تولید سیمان مشهود است، انقلاب‌های واقعی فناوری ضروری هستند. به این ترتیب، سه فناوری صفر خالص اولویت‌بندی را برای توسعه شتابان تضمین می‌کند:
۱- افزایش پذیرش فناوری مبتنی بر انرژی پاک در همه بخش‌ها: انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰، انرژی پاک تا ۶۵ درصد از ترکیب انرژی نهایی را شامل شود که این مورد، ساده‌ترین روش برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است.
۲- مقیاس تجاری فناوری استفاده و ذخیره‌سازی جذب کربن (CCUS)، به ویژه برای سیمان: با فقدان جایگزین‌های مناسب برای سیمان خالص؛ تحقیق و توسعه (R&D)، سرمایه‌گذاری و پروژه‌های اضافی برای بهبود برنامه‌های کاربردی برای تاسیسات کوچک و دوردست و تسریع مقیاس تجاری در این دهه مورد نیاز است.
۳- توسعه سریع فناوری هیدروژن سبز: دسترسی به هیدروژن سبز و آبی۱ یک راه حل مهم کربن‌زدایی برای چندین بخش است. بهرغم پیشرفت‌های مثبت در هیدروژن آبی، کاهش قابل توجه هزینه‌ها و افزایش عرضه هیدروژن سبز برای کربن‌زدایی و کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی اهمیت ویژه‌ای دارد.
۲- زیرساخت
انرژی پاک، هیدروژن پاک و سوخت‌های فسیلی کاهش‌یافته از طریق CCUS باید بیش از ۹۰ درصد از ترکیب انرژی نهایی را برای صفر خالص تا سال ۲۰۵۰ تشکیل دهد و در همه بخش‌ها کاربرد داشته باشد که در مجموع حدود ۵/ ۱۳ تریلیون دلار سرمایه‌گذاری در این بخش انجام می‌شود. تسریع تولید برق پاک و ذخیره انرژی بسیار مهم است. تغییر به سمت منابع انرژی پاک مستلزم تغییرات قابل توجهی در بازارها و خرید برق است که تاکید فزاینده‌ای بر استراتژی‌های تامین انرژی‌های تجدیدپذیر مانند دسترسی و هماهنگی مجموعه متنوعی از بازیگران صنعت شامل انرژی خورشیدی، هسته‌ای و آبی دارد. اقتصاد هیدروژن پاک برای صنایعی مانند سیمان، فولاد و آمونیاک حیاتی است، در حالی که بخش‌هایی مانند کشتیرانی و هوانوردی در حال کاوش در سوخت‌های مشتق‌شده از هیدروژن هستند. ظرفیت جذب کربن ممکن است نیاز به افزایش ۱۲۰ تا ۱۲۵برابری تا سال ۲۰۵۰ داشته باشد. با این حال، الگوهای درآمد ناسازگار CCUS باید مورد توجه قرار گیرد. با وجود کمتر از یک درصد از زیرساخت‌های مورد نیاز در حال حاضر، خطر رقابت بین‌صنعتی برای منابع محدود با افزایش تقاضا برای محصولات کم‌آلاینده و حمل‌ونقل تا سال ۲۰۵۰ افزایش می‌یابد. برای مقابله با این موضوع، ترویج الگوهای زیرساخت مشترک، مانند مراکز زیرساخت و خوشه‌های صنعتی می‌تواند دسترسی به توسعه را افزایش دهد و مزیت‌هایی در مقیاس ایجاد کند. صنایع باید با تامین‌کنندگان زیرساخت و انرژی، برای توسعه قراردادهای جدید و الگوهای عملیاتی مکمل شریک شوند. مشارکت‌های دوسویه میان دو یا چند صنعت، پتانسیل افزایش تقاضای محصولات کم‌کربن را از طریق فرصت‌های بازار و کاربردهای صنعتی دارد.
۳- تقاضا
معضل صنعت در مورد تحریک تقاضا یا عرضه، نیاز به توجه و حل فوری دارد.
ابتکاراتی مانند ائتلاف First Movers) FMC) به ایجاد سیگنال تقاضای قوی‌تر برای فناوری‌های نوآورانه و پاک در بخش‌های صنعتی کمک کرده است. بسیاری از بخش‌های تولیدی شاهد افزایش جایگزین‌های کم‌کربن در سال‌های گذشته بوده‌اند. با این حال، فقدان استانداردهای گزارش‌دهی، ثبات زنجیره تامین و شفافیت، چالش‌های ثابتی در اکثر بخش‌ها هستند و حق بیمه‌های سبز مرتبط تا حد زیادی در مقیاس تجاری آزمایش نشده‌اند. معضل فعلی صنعت در مورد تحریک تقاضا یا عرضه نیاز به توجه و حل فوری دارد. رهبران صنعت و کنسرسیوم‌ها، متفق‌القول به توسعه مسیرهای صفر خالص متعهد هستند؛ هرچند سیگنال‌های درآمد مشتری قابل اعتماد وجود ندارد. این عدم قطعیت، چالش‌هایی را برای کسب‌وکارهایی که به دنبال سرمایه‌گذاری و دنبال کردن فرصت‌های بالقوه هستند، ایجاد می‌کند. صنایع نیاز به همکاری در سراسر زنجیره ارزش برای ایجاد شفافیت در مورد کاربردهای فناوری‌های پاک، شفاف‌سازی الزامات تقاضای زیرساخت و اولویت‌بندی بر این اساس، دارند.
در بخش‌های مختلف، چندین پیش‌نیاز کلیدی برای ایجاد تقاضا برای محصولات کم‌آلاینده و افزایش آگاهی مصرف‌کننده از ویژگی‌های کربنِ محصول یا خدمات مورد نظر، ضروری است. این پیش‌نیازها عبارت‌اند از:
یک چهارچوب استاندارد برای محصولات کم‌کربن
یک ماشین حساب «شدت انتشار» ساده
فرآیند ارزیابی ردپای کربن قابل حسابرسی.
گفتنی است، بخش هوانوردی در ارتقای شفافیت از طریق استفاده از ماشین حساب‌های ردپای کربن پیشرفت کرده است. به طور مشابه، بخش ساخت‌وساز اقداماتی را برای تایید محصولات سبز، به ویژه در زمینه ساختمان‌های کم‌آلاینده انجام داده است؛ اگرچه از نظر تاریخی مواد اولیه را از این گواهینامه‌ها حذف کرده است. در حالی که این بخش‌ها به عنوان نمونه‌های ستودنی عمل می‌کنند، برای سایر صنایع ضروری است که از این روند پیروی کرده و اقدامات مشابهی در پیش بگیرند.
4- سیاست‌گذاری
سیاست‌گذاری نقشی محوری در کربن‌زدایی صنعتی ایفا کرده و اهداف دوگانه را دنبال می‌کند: پیشبرد اهداف آب‌وهوایی و تقویت تقاضا و انعطاف‌پذیری اقتصادی. همچنین باید تعادل ظریف میان رشد اقتصادی داخلی و هزینه‌های مرتبط با زنجیره تامین را دنبال کند. کشورها/ مناطق تولیدکننده عمده مانند چین، هند، ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا در حال حاضر به اهداف خالص صفر متعهد شده‌اند، که برای کسب‌وکارها در حوزه قضایی خود ضروری است که عملیات و استراتژی‌های خود را با چشم‌انداز نظارتی در حال تحول هماهنگ کنند. با این حال، رژیم‌های سیاستی پیچیده و دائماً در حال تغییر، باعث تخصیص منابع قابل توجهی از سوی کسب‌وکارها برای انطباق، و همچنین مانع پیشرفت می‌شوند. ایجاد چهارچوب‌های نظارتی سازگارتر و پایدارتر با زمان‌بندی به خوبی تعریف‌شده برای کاهش این خطرات، ضروری است.
سیگنال‌های در حال ظهور، طیفی از سیستم‌های خط‌مشی بین‌بخشی را نشان می‌دهند که در سراسر جهان آزمایش می‌شوند:
در حال حاضر، 20 درصد از کشورها اشکال مختلف قیمت‌گذاری کربن را برای ایجاد انگیزه برای دور شدن از مسیرهای تولید فشرده اجرا کرده‌اند.
در کشورهایی مانند چین و هند، برنامه‌های عملیاتی در سطح ملی و نقشه‌های راه برای هیدروژن پاک برای تشویق سرمایه‌گذاری در زنجیره ارزش هیدروژن که به تحول صنعتی در مقیاس بزرگ کمک می‌کند، تدوین شده است. همچنین، کشورهای عضو G20 با اصول راهنمایی موافقت کرده‌اند که تولید، مصرف و تجارت جهانی هیدروژن پاک را ممکن می‌کند.
چندین کشور سیاست‌هایی را برای فعال کردن فناوری CCUS و توسعه زیرساخت‌ها معرفی کرده‌اند. اینها شامل اعتبارات مالیاتی سرمایه‌گذاری جذب و ذخیره کربن (CCS) در کانادا، صندوق نوآوری اتحادیه اروپا برای پروژه‌های CCS، و تعهد ژاپن به توسعه یک چهارچوب نظارتی خاص CCS است.
بسته‌های سیاستی جامع مانند قانون سرمایه‌گذاری و مشاغل زیربنایی ایالات‌متحده (IIJA) و قانون سرمایه‌گذاری و مشاغل زیربنایی (IRA) که محرک‌های مالی برای حوزه‌های مختلف کربن‌زدایی صنعتی فراهم می‌کنند نیز به کار گرفته شده‌اند.
در حالی که این سیستم‌های سیاستی امیدوارکننده هستند، مهم است توجه داشته باشیم که کاربرد آنها در بخش‌های مختلف، به ویژه در رسیدگی به بخش‌های پرانتشار در صنعت، انرژی و حمل‌ونقل متفاوت است. هر بخش نیازمند سیاست‌ها و مقررات مشخصی است که با الگوهای درآمد مصرف‌کننده در حال تکامل، همسو باشد. علاوه بر این، نیاز فوری به سیاست‌های موثر بین‌منطقه‌ای وجود دارد که بر نابرابری‌های فعلی میان مناطق، که مانع تلاش‌های جهانی برای کاهش انتشار دی‌اکسید کربن می‌شود، پل بزند.
5- سرمایه
برای بهبود دسترسی به سرمایه و ایجاد بازده پایدار، شفافیت بهبودیافته در مورد جایگزین‌های کم‌آلاینده و کربن پایین مورد نیاز است.
۱۱ تریلیون دلار اضافی برای صنایع برای مقاوم‌سازی دارایی‌های موجود با فناوری‌های پاک و سفارش ناوگان جدید بدون آلایندگی، مورد نیاز است. برای برخی از صنایع، مانند سیمان، این به معنای جذب سرمایه سالانه تقریباً دوبرابری آنها برای سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پاک است. با این حال، چشم‌انداز فعلی بازار فاقد انگیزه کافی برای سرمایه‌گذاری در فناوری‌های کم‌کربن است و برای سرمایه‌گذاران اولیه در بیشتر بخش‌ها خطر ایجاد می‌کند.
کربن‌زدایی صنعتی مستلزم ادغام دانش و منابع جمعی در بخش‌هاست. هم شرکت‌های نوپا و هم شرکت‌های مستقر نقش ایفا می‌کنند. همکاری امکان تبادل کارآمد تخصص و دارایی‌ها را فراهم می‌کند و باعث توسعه فناوری‌های کربن‌زدایی مقرون‌به‌صرفه‌تر می‌شود. این رویکرد مشارکتی نه‌تنها بار مالی را برای بخش‌های جداگانه کاهش می‌دهد، بلکه قابلیت پیش‌بینی بازار را نیز ایجاد می‌کند.
بسیاری از شرکت‌ها تعهد خود را به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای با ادغام ملاحظات انتشار در فرآیندهای تصمیم‌گیری خود نشان داده‌اند. برخی از شرکت‌ها رویکرد جامع‌تری دارند و گزارش‌های دقیق انتشار و اهداف کاهش انتشار را ارائه می‌کنند. با این حال، بخش قابل توجهی از شرکت‌ها، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، محدود به گزارش‌های اولیه انتشار و اهداف کاهش هستند. حاشیه‌های سود فعلی صنعت نشان می‌دهد که بسیاری از صنایع برای جذب هزینه‌های اضافی و در عین حال بازده کافی، آماده نیستند. برای بهبود دسترسی به سرمایه و ایجاد بازده پایدار، شفافیت بهبودیافته پیرامون جایگزین‌های کم‌کربن مورد نیاز است.
آلوده‌ترین‌ها
برای مقابله با بحران آب‌وهوا، تعیین اولویت‌ها مهم است. در حال حاضر، همه ما می‌دانیم که گازهای گلخانه‌ای مسئول گرم شدن کره زمین و بی‌ثباتی آب‌وهوا هستند. هیات بین‌دولتی تغییرات آب‌وهوایی (IPCC) به طور منظم فوریت کاهش انتشار کربن را برای جلوگیری از بدترین تاثیرات بحران آب‌وهوا یادآوری می‌کند. اما اولویت ما چیست؟ شناسایی آلاینده‌ترین بخش‌های جهان راهی مطمئن برای ایجاد بیشترین کاهش در انتشار گازهای گلخانه‌ای در کوتاه‌ترین بازه زمانی است.
اینها آلاینده‌ترین صنایع جهان هستند که اگر می‌خواهیم به اهداف آب‌وهوایی خود برسیم، کربن‌زدایی از آنها ضروری است:
1- سوخت‌های فسیلی
جای تعجب نیست که بخش سوخت‌های فسیلی، آلاینده‌ترین بخش در جهان است. با وجود این، انتشار گازهای گلخانه‌ای از سوخت‌های فسیلی همچنان در حال افزایش است. پس از کاهشی مختصر در طول همه‌گیری کووید 19، سوخت‌های فسیلی در سال 2022 یک درصد رشد کردند و به 5/ 40 گیگاتن دی‌اکسید کربن رسیدند. تغییر منابع انرژی از زغال سنگ، نفت و گاز به انرژی‌های تجدیدپذیر مانند خورشیدی و باد برای تثبیت آب‌وهوا ضروری است. در این زمینه، برخی کشورها در انتقال انرژی پیشرو هستند. با این حال، بخش سوخت‌های فسیلی در حال حاضر تحت نظارت است و شرکت‌ها را به تسریع استراتژی‌های زیست‌محیطی ترغیب می‌کند. یک ابتکار کلیدی شامل استفاده از اعتبارات کربن برای دستیابی به تاثیر فوری است؛ که اساساً بخشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای را با حمایت از پروژه‌هایی مانند احیای جنگل‌ها و نیروگاه‌های انرژی تجدیدپذیر جبران می‌کند.
2- کشاورزی
این بخش صنعتی حدود 11 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشکیل می‌دهد. بر اساس گزارش سازمان خواربار و کشاورزی (FAO)، انتشار جهانی ناشی از کشاورزی 3/ 9 میلیارد تن معادل دی‌اکسید کربن در سال 2018 بود که به انتشار متان و اکسید نیتروژن ناشی از فعالیت‌های زراعی و دامی منجر شد.
راه‌های مختلفی برای مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌ای از کشاورزی وجود دارد. اول، بسیار مهم است که جهان به سمت کاهش خوردن گوشت حرکت کند؛ فرآیندهای تولید دام بزرگ‌ترین مقصر در انتشار گازهای گلخانه‌ای و جنگل‌زدایی گسترده هستند. دوم، کشاورزی احیاکننده، که گاهی اوقات به عنوان کشاورزی کربن شناخته می‌شود، راه پایدارتری برای تولید غذا ارائه می‌دهد و در عین حال کربن بیشتری را در خاک جدا می‌کند.
3- مد
مد سومین صنعت آلوده‌کننده دنیاست و حدود 10 درصد از کربن سالانه ما را تولید می‌کند- بیشتر از مجموع همه پروازهای بین‌المللی و حمل‌ونقل دریایی! و انتشار گازهای گلخانه‌ای تنها مشکل بخش مد نیست؛ این صنعت همچنین هر سال آب کافی برای رفع تشنگی پنج میلیون نفر را مصرف و میلیون‌ها تن پلاستیک و زباله‌های دیگر ایجاد می‌کند که مسبب آلودگی هوا و اقیانوس‌ها هستند.
راه حل ساده است: از مد فاصله بگیرید، لباس‌های کمتر اما باکیفیت‌تر بخرید و برندهای پایداری را انتخاب کنید که تاثیرات زیست‌محیطی خود را به طور شفاف افشا و برای کاهش آن اقدام کنند.
4- خرده‌فروشی مواد غذایی
این صنعت شامل فعالیت‌هایی از بازارها، سوپرمارکت‌ها و رستوران‌هاست که مواد غذایی را به مصرف‌کنندگان می‌فروشند- و بیشتر انتشار کربن این بخش از مواد غذایی و زباله‌های پلاستیکی است. تخمین زده می‌شود که ضایعات مواد غذایی به تنهایی 8 تا 10 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان را تشکیل می‌دهد. در اتحادیه اروپا، سالانه 57 میلیون تن غذا هدر می‌رود: این یعنی 127 کیلوگرم به ازای هر ساکن! برنامه‌هایی که مواد غذایی باقی‌مانده را از سوپرمارکت‌ها و رستوران‌ها جمع‌آوری می‌کنند تا به صورت رایگان یا با تخفیف توزیع کنند، راهی عالی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند. به عنوان مثال، فرانسه در سال 2016 قانونی را وضع کرد که سوپرمارکت‌ها را از دور ریختن مواد غذایی منع می‌کند. در عوض، آنها موظف هستند باقی‌مانده‌ها را به انجمن‌ها اهدا کرده، سپس آنها را دوباره میان افراد نیازمند توزیع کنند.
5- حمل‌ونقل
صنعت حمل‌ونقل مسئول حدود یک‌پنجم انتشار گازهای گلخانه‌ای است. حدود 40 درصد از این موارد ناشی از حمل‌ونقل کالا بوده، در حالی که 60 درصد مابقی به دلیل سفرهای مسافری و در راس آنها مسافرت هوایی است. خودروهای الکتریکی، سوخت‌های جایگزین و طرح‌هایی مانند طرح کاهش و جبران کربن برای هوانوردی بین‌المللی (CORSIA) به کربن‌زدایی این بخش کمک می‌کنند.
راه حل‌های تاثیرگذار دیگر شامل پیشرفت سوخت‌های پایدار مانند SAF برای صنعت هوانوردی و شرکت‌هایی می‌شود که سرویس‌های حمل‌ونقل را برای رسیدگی فعالانه به انتشار گازهای گلخانه‌ای در بخش باربری استخدام می‌کنند. جست‌وجو کنید که چگونه
DP World در حال پیشروی در زمینه ابتکارات متحول‌کننده در بخش حمل‌ونقل است.
6- ساخت‌وساز
با در نظر گرفتن استخراج و حمل‌ونقل مصالح ساختمانی، فرآیندهای ساخت‌وساز و عملیات روزمره، تخمین زده می‌شود که ساختمان‌ها مسئولیت حدود 40 درصد از انتشار جهانی را بر عهده دارد. برای هدایت بخش ساخت‌وساز به سمت دستیابی به انتشار خالص صفر، بررسی راه‌هایی مانند اتخاذ مواد و روش‌های پایدارتر، بهبود بهره‌وری انرژی و جبران انتشار باقی‌مانده، ضروری است.
صنایعی که در سال 2024 سبز می‌شوند
با وجود مواردی که بیان شد، بسیاری از شرکت‌ها و صنایع در سال‌های اخیر، به سوی سبز شدن در حال حرکت هستند.
صنعت سبز به معنای اقتصادهایی است که با انجام سرمایه‌گذاری‌های عمومی سبز و اجرای طرح‌های سیاست عمومی که سرمایه‌گذاری‌های خصوصی مسئولیت‌پذیر از نظر زیست‌محیطی را تشویق می‌کنند، برای مسیر رشد پایدارتر تلاش می‌کنند. سبز شدن صنعت، روشی برای دستیابی به رشد اقتصادی پایدار و ارتقای اقتصادهای پایدار است که شامل سیاست‌گذاری، بهبود فرآیندهای تولید صنعتی و بهره‌وری کارآمد از نظر منابع، می‌شود. بخش‌های جهانی در حال برداشتن گام‌هایی قدرتمند برای اجرای شیوه‌های سازگار با محیط زیست در رقابت به سوی آینده‌ای سبزتر هستند. امسال، نوآوری‌ها، مصرف‌کنندگانی مانند شما را وادار می‌کنند تا انتخاب‌های هوشمندانه‌تری داشته باشید. از انرژی‌های تجدیدپذیر گرفته تا حمایت از شرایط کاری اخلاقی، این هشت صنعت پایدار راه را به سوی فردایی بهتر هموار می‌کنند؛
1- بسته‌بندی
پلاستیک‌ها ارزان، اما ضایعات هستند. از 2/ 9 میلیارد تن پلاستیک تولیدشده، تنها 9 درصد آن به درستی بازیافت می‌شود. در تلاش برای معکوس کردن این امر، بخش بسته‌بندی به آرامی جای خود را به آینده‌ای سبزتر می‌دهد. امروزه مصرف‌کنندگان آگاه به محیط زیست به دنبال برندهایی هستند که از محیط زیست محافظت کنند. اکنون شرکت‌ها از پلاستیک‌های ساخته‌شده از مواد گیاهی، ظروف قابل کمپوست و بسته‌بندی‌های بازیافتی زباله استفاده می‌کنند. آینده بازار بسته‌بندی پایدار جهانی امیدوارکننده به نظر می‌رسد و انتظار می‌رود تا سال 2028 از 393 میلیارد دلار فراتر برود.
شرکت‌هایی که از زمان تاسیس خود به سمت سبز شدن می‌روند، شامل Tetra Pak و Noissue هستند. تترا پک از بسته‌های کارتن با منبع مسئولانه استفاده می‌کند تا به مصرف‌کنندگان کمک کند ردپای کربن خود را کاهش دهند. از سوی دیگر، نویز از بسته‌بندی‌های کمپوست‌پذیر ساخته‌شده با پلیمرهای زیستی و اقلام گیاهی تجدیدپذیر برای حمایت از اقتصاد دایره‌ای2 استفاده می‌کند.
2- تناسب اندام
علاوه بر ترویج سبک زندگی سالم‌تر، صنعت تناسب اندام به آرامی به سمت ایجاد یک سیاره سالم‌تر می‌رود. پایداری، تولیدکنندگان تجهیزات و سالن‌های ورزشی را تشویق می‌کند تا محصولات سازگار با محیط زیست را برای پیوستن به ماموریت جمعی تولید کنند. به عنوان مثال، Active Giving اپلیکیشنی است که افراد را قادر می‌کند کالری سوزانده‌شده را به درختان کاشته‌شده تبدیل کنند (این برنامه، سهمی را بر اساس فعالیت شما محاسبه می‌کند و بخشی از درآمد تبلیغاتی خود را برای پرداخت پروژه‌ها استفاده می‌کند. شما می‌توانید این کار را به تنهایی یا به عنوان عضوی از گروه انجام دهید).
باشگاه‌های ورزشی مدرن به تدریج استراتژی‌های پایداری را در پیش می‌گیرند که به اصول اولیه سبز، مانند بهره‌وری انرژی، مدیریت آب و طراحی داخلی سازگار با محیط زیست می‌پردازد. عمل ساده استفاده از نور طبیعی یک راه عالی برای کاهش مصرف برق است. نصب دوچرخه‌های ورزشی خوابیده نیز یک مبادله آگاهانه از محیط زیست
(eco-conscious swap) است، زیرا از انرژی جنبشی ناشی از پدال زدن برای تولید برق و شارژ باتری‌ها استفاده کرده و انرژی نمایشگر تجهیزات و موسیقی را تامین می‌کنند.
3- مد
ترندها می‌آیند و می‌روند، اما اثرات زیست‌محیطی این بخش سال‌ها بر روی سیاره زمین تاثیر می‌گذارد. انتشار جهانی ناشی از صنعت پوشاک در پایان این دهه 50 درصد افزایش خواهد یافت. این پیامد زیست‌محیطی هشداردهنده، برندها و مصرف‌کنندگان را به سمت سبز شدن و رسیدگی به فرآیند چرخه عمر محصول سوق می‌دهد. در اینجا پنج ترند برتر که از مد پایدار حمایت می‌کنند آورده شده است:
Upcycled: این روند محبوب در میان طراحان مد و افراد مشهور، مواد را برای تولید لباس‌های جدید تغییر می‌دهد.
Green: این ترند به جایگزینی پلاستیک با گزینه‌های زیست تخریب‌پذیر مانند چرم کلپ (kelp)، پنبه ارگانیک و کنف اشاره دارد.
Cruelty-free: محصولات مدی که بدون وسایل ظالمانه تولید شده و به دست می‌آیند، در این دسته قرار می‌گیرند.
Circular: این عبارت به یک فرآیند حلقه بسته اشاره دارد که به استفاده مجدد از مواد هدررفته، برای تولید اشاره دارد.
Ethical: این گرایش به حمایت از رفاه کارکنان، ارتقای حقوق برابر جنسیتی و ایجاد محیط کاری امن اشاره دارد.
Levi’s نمونه‌ای از یک برند مد پایدار است که با تولید اجناس جین که در آزمون زمان مقاومت می‌کنند، از محیط زیست حمایت می‌کند. Amour Vert یکی از شرکت‌های متعددی است که از مد دایره‌ای حمایت می‌کند؛ این برند از پارچه‌های مرده استفاده می‌کند و به ازای هر پیراهن خریداری‌شده در آمریکای شمالی درخت می‌کارد.
4- زمین بازی
این صنعت کمتر شناخته‌شده هنگام حمایت از آینده‌ای سبزتر، دیگر به بازی نمی‌پردازد. تولید تجهیزات زمین بازی معمولاً شامل پلاستیک، فلزات و منابع تجدیدناپذیر است که پیامدهای زیست‌محیطی قابل توجهی به همراه دارد. تولیدکنندگان این چالش‌ها را پذیرفته‌اند و تلاش‌های سازگار با محیط زیست مانند استراتژی‌های طراحی غیرفعال، تهویه طبیعی و مواد قابل بازیافت، مانند بامبو و چوب پایدار را اجرا می‌کنند.
بسیاری از شرکت‌ها، مانند Little Tikes Commercial، دارای گواهینامه‌های زیست‌محیطی حیاتی هستند، مانند رهبری در طراحی انرژی و محیط زیست (LEED). این امر تایید می‌کند که فرآیندهای تجاری و مواد به کار گرفته‌شده، با محیط زیست سازگار هستند.
5- ساخت‌وساز
بخش ساخت‌وساز در عین آلاینده بودن، در سال‌های اخیر از جمله صنایع پایداری بوده که هدف آن ایجاد محیطی سالم برای نسل‌های آینده است. هدف اصلی این صنعت استفاده از تاکتیک‌های توسعه آگاهانه محیط زیست، به‌کارگیری استراتژی‌های انرژی کارآمد و به حداکثر رساندن فناوری سبز است.
این صنعت با استفاده از راه‌حل‌های ساختمانی پایدار، مانند چوب چندلایه، سنگ، بامبو و پلاستیک بازیافتی، سبز می‌شود. اگرچه بخش ساخت‌وساز از سایر صنایع عقب است، اما از فناوری پیشرفته‌تری مانند الگوسازی اطلاعات ساختمان (BIM) در طول توسعه طراحی استفاده می‌کند.
6- خوردنی و آشامیدنی
با گرم‌تر شدن کره زمین، انتظار می‌رود شرکت‌های مواد غذایی و نوشیدنی سهم خود را در حمایت از شیوه‌های ارگانیک و کاهش ضایعات مواد غذایی ایفا کنند. رستوران‌ها و برندها اکنون در حال اجرای نوآوری‌های پایدار هستند؛ مانند جایگزین‌های گیاهی، کاهش انتشار کربن در طول عملیات و استفاده از ظروف غذای قابل استفاده مجدد.
گواهینامه‌هایی مانند USDA Organic و Non-GMO Project Verified نیز برای برچسب زدن برندهایی که از رویه‌های اخلاقی پیروی می‌کنند، به کار می‌روند.
حمایت از برندهایی که سبز می‌شوند راهی را برای شما فراهم می‌کند تا سهم خود را در محیط زیست انجام دهید. Good Catch Foods نمونه‌ای از برندهایی است که با ارائه گزینه‌های گیاهی از زندگی بهتر در اقیانوس حمایت می‌کنند.
7- خودرو
مشارکت در شیوه‌های پایدار برای صنعتی ضروری است که در سال 2022 مسئول 10 درصد از انتشار کربن در جهان شناخته شد. کسب‌وکارهای خودرویی اکنون با بهبود بهره‌وری سوخت برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در خط مقدم سبز شدن هستند. جایگزین‌های سازگار با محیط زیست برای وسایل نقلیه سنتی، مانند خودروهای الکتریکی و هیبریدی نیز در بازار عرضه می‌شوند. کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی برای مقابله با تغییرات اقلیمی حیاتی است.
برندهایی مانند تسلا، متعهد به اقتصاد انرژی پایدار هستند. این شرکت بیش از 3/ 1 میلیون وسیله نقلیه الکتریکی فروخته است که از حمل‌ونقل سازگار با محیط زیست پشتیبانی می‌کنند.
8- گردشگری
گردشگری پایدار به اتخاذ شیوه‌هایی برای کاهش موارد زیان اقتصادی، آسیب به محیط زیست و ازدحام بیش از حد اشاره دارد. هدف اصلی این بخش، رفع نیازهای گردشگران به گونه‌ای است که بر محیط زیست و اقتصاد تاثیر مثبت بگذارد. تلاش‌های سازگار با محیط زیست شامل حفظ حیات وحش و احیای چشم‌انداز است. با تلاش‌های مختلف می‌توان به این مهم دست یافت. یکی از راه‌ها، تشویق بازدیدکنندگان به حمایت از جوامع محلی است که به نفع اقتصاد است و ردپای کربن ناشی از حمل‌ونقل کالا را کاهش می‌دهد. افزایش آگاهی در مورد شیوه‌های بحث‌برانگیز مانند خوردن حیوانات عجیب‌وغریب مفید است، زیرا عادات غذایی غیرمسئولانه می‌تواند موجب از بین رفتن زیستگاه و انقراض گونه‌ها شود. تغییرات اقلیمی به سرعت بر روی سیاره زمین تاثیر می‌گذارد و این صنایع پایدار دست‌به‌دست هم داده‌اند تا با هدف مشترک ساختن زمین برای زندگی برای سال‌های طولانی مقابله کنند.
پی‌نوشت‌ها:
1- هیدروژن سبز زمانی است که انرژی مورد استفاده برای الکترولیز از منابع تجدیدپذیر مانند باد، آب یا خورشید تامین می‌شود. هیدروژن آبی هیدروژنی است که از گاز طبیعی با فرآیند اصلاح متان بخار تولید می‌شود؛ جایی که گاز طبیعی با بخار بسیار داغ و یک کاتالیزور مخلوط می‌شود.
2- اقتصاد دایره‌ای الگویی از تولید و مصرف است که شامل به اشتراک‌گذاری، اجاره، استفاده مجدد، تعمیر، نوسازی و بازیافت مواد و محصولات موجود تا حد امکان است. به این ترتیب چرخه عمر محصولات افزایش می‌یابد.
