هنر ماندن، شجاعت رفتن
پاکدست بود و هیچ‌گونه نگاه شخصی به اتاق نداشت. ارتباطات خوبی با فعالان اقتصادی و هیات های خارجی برقرار کرده بود و تمام تلاشش را برای ارتقای جایگاه بخش خصوصی به کار گرفت و در نهایت با نگاهی بزرگ منشانه جایش را به دیگران بخشید و راه نیکبختان را در پیش گرفت. برای فردی چون شافعی که دل در گروی آبادی میهن دارد و شخصیتی ملی پیدا کرده است، فعالیت و اثربخشی نیازی به جایگاه و منصب ندارد. تجارب ارزشمند او در طول دو دوره و شانزده ماه ریاست بر اتاق بازرگانی ایران می تواند نقطه اتکایی برای روسای بعدی اتاق و همچنین فعالان بخش خصوصی در خراسان باشد. نقش آفرینی شافعی در دو دولت با خصوصیات متفاوت و حفظ و توسعه نقش انذاردهنده اتاق با بیان صریح مشکلات و کاستی ها از جمله دستاوردهای شافعی است. زحمات او برای اتاق ایران و خراسان ماندگار است و در آینده نمود بیشتری خواهد یافت.
آنچه بیش از دیگران دوره مدیریت او را متمایز می‌کند، شهرت اش به سلامت نفس و دوری اش از تمایلات شخصی است. بیش از همه در بستن بی‌راهه های فساد کوشید و دوست و دشمن بر این گواهی می‌دهند که شافعی چشمی سیر و دلی بزرگ داشت که تمایلات دنیوی نمی تواند مرعوب و یا تطمیعش کند تا جایی چشمی ببندد یا قلمی به خوشایند بچرخاند. بر همین اساس است که وصله ناجور نامزد نشدن به دلیل ترس از امکان ردصلاحیت، به شافعی نمی‌چسبد.
به هر حال حالا که او نیست، راه برای ورود تازه نفسان باز است تا طرحی نو در اندازند و این ردا را به تن کنند و با بهره جستن از راه های نرفته شافعی و تجربیات او از راه های رفته اش، نوری تازه بر تاریکی و کاستی ها بتابانند و باشد که دیگران هم چون شافعی، در جایگاهی شایسته و به خواست خود این ردا را از تن به در کنند و به دیگری بسپارند.
