حرکت به سمت هلدینگ کمپانی
مجموعه «دنیای‌اقتصاد» اما خوشبختانه از این بستر عبور کرده و این نکته را به اثبات رسانده که بخش خصوصی می‌تواند موفق عمل کند. با اینکه این روزنامه در سال‌های گذشته رقیبان بزرگی داشت، اما حالا دیگر رقیب ندارد و به تنهایی و به‌عنوان یک رسانه بی‌رقیب در حال فعالیت است. شاید از جمله مهم‌ترین دلایل موفقیت «دنیای‌اقتصاد» این است که به سمت هلدینگ کمپانی پیش رفته و تنها به انتشار یک روزنامه بسنده نکرده و در قامت یک موسسه ۱۸ سال دوام آورده است. ما در دانشگاه‌ها همواره برای توسعه مطبوعات یک مدل دانشگاهی را توصیه می‌کنیم که آن هم شکل‌گیری شرکت‌های مادر است که اهداف یک مجموعه را دنبال کنند. در دنیای امروز اگر شما فقط یک روزنامه منتشر کنید شکست می‌خورید. مثل خیلی از روزنامه‌هایی که شکست خوردند یا در حال حاضر روزی ۱۰ نسخه منتشر می‌کنند یا چند شماره در میان چاپ می‌شوند و هدف از انتشارشان هم دریافت یارانه و سهمیه کاغذ است. در ایران کمتر روزنامه‌ای را سراغ داریم که اینگونه حرکت کرده باشد؛ یعنی در کنار روزنامه، چند محصول دیگر هم تولید کند.«دنیای‌اقتصاد» اما دقیقا همین کار را کرده است و علاوه بر انتشار روزنامه چند محصول دیگر هم تولید می‌کند. از لحاظ محتوایی هم این روزنامه با برخورداری از نیروهای حرفه‌ای بقای خود را تضمین می‌کند. برای انتشار یک روزنامه موفق فقط نمی‌توان به تلکس و سایت و فاکس بسنده کرد؛ بلکه این آدم‌های حرفه‌ای هستند که سرنوشت یک روزنامه را رقم می‌زنند. همان‌طور که در مکان‌های دانشگاهی، ساختمان و پنجره و دیوار عامل موفقیت دانشگاه نمی‌شود و استادان خوب باعث رشد و موفقیت می‌شوند. دانشگاه استنفورد و یواس‌سی به‌دلیل حضور استادان نامدار و برجسته موفق شده‌اند و روزنامه‌نگاری هم همین است. اگر روزنامه از افراد حرفه‌ای استفاده نکند نمی‌تواند موفق شود. یکی دیگر از نکات مهمی که باید اشاره کنم رعایت میزان آگهی و محتواست. این مساله در دنیا استاندارد خاصی دارد. روزنامه حق ندارد بیشتر از دو پنجم صفحات را به آگهی اختصاص بدهد.باید حتما زیر ۴۰ درصد در نظر گرفته شود. در بسیاری از روزنامه‌ها حجم آگهی به محتوا می‌چربد ولی خوشبختانه در «دنیای‌اقتصاد» عامدانه یا حرفه‌ای این مساله رعایت شده و مسوولان روزنامه اجازه ندادند «دنیای‌اقتصاد» آگهی‌نامه شود. این را باید بگویم که خیلی از روزنامه‌های سالیان گذشته خبرهایشان را به‌عنوان آگهی منتشر می‌کردند. حتی از رقبای «دنیای‌اقتصاد» روزنامه‌ای را سراغ داشتم که تیتر یک خود را به صاحبان آگهی می‌فروخت. «دنیای‌اقتصاد» با رعایت اصول حرفه‌ای خود را از این موضوع مبرا نگاه داشته است. نکته آخر اینکه «دنیای‌اقتصاد» هرگز به گروه خاصی وابسته نبوده و همواره تلاش کرده بر اساس مبانی فکری خود پیش برود. حتما یکی از دلایل موفقیت این رسانه استقلال حرفه‌ای است.
