بازار حاشیه «آقا ابراهیم»!

شایان ربیعی / عضو گروه فرهنگ‌و‌هنر شاید هیچ یک از رویدادهای رقابتی در حوزه فرهنگ و هنر به اندازه فیلم فجر، «جشنواره» نباشد. از این حیث که اصطلاح جشنواره می‌‍‌تواند تداعی‌کننده جشن، دورهمی، مهمانی و... باشد. داوری‌ها در جشنواره فیلم فجر به ویژه در چند سال اخیر بیشتر شبیه ریش‌سفیدی بوده است؛ راضی کردن همه، به خیر و خوبی تمام کردن ماجرا و... آنچه در اختتامیه سی‌وششمین دوره جشنواره فیلم فجر اتفاق افتاد هم بیشتر شبیه جشن تقسیم هدایا بود.

جوایز خلق‌الساعه‌ای مانند سیمرغ بهترین فیلم از نگاه هنر و تجربه، سیمرغ فیلم اول، اهدای دو سیمرغ در یک رشته آن هم در بخش بهترین کارگردانی و... نشان می‌دهد که برای برگزارکنندگان جشنواره، راضی نگه داشتن فیلم‌سازان از نفس رقابت مهم‌تر است. با این حال هدف غایی جشنواره ملی فیلم فجر نیز به دست نیامد و همه چیز تحت‌تاثیر نارضایتی و حرف‌های تند و تیز ابراهیم حاتمی‌کیا قرار گرفت. این فیلم‌ساز از صداوسیما به‌خاطر برنامه هفت و آنچه نقد یک سویه فیلمش خواند، شکایت کرد. اما حرف‌های تند و تیز او واکنش‌های تند و تیزی هم در پی داشت. بسیاری گفتند وقتی صداوسیما حق دیگر فیلم‌سازان را نادیده می‌گرفت، ‌تیغ تیز انتقاد حاتمی‌کیا کجا بود؟  برخی دیگر نیز شیوه بیان نامناسب «آقا ابراهیم» را در بیان حرف‌هایش نقد کردند. این در حالی بود که فیلم حاتمی‌کیا چهار سیمرغ هم گرفت. با این حال کارگردانان فیلم‌هایی که سیمرغ هم نگرفتند و از قضا با استقبال مخاطبان هم روبه‌رو شدند، خم به ابرو نیاوردند و جایزه دیگران را تبریک گفتند. کارگردانانی همسو با آقا ابراهیم که البته سال‌ها هم جوان‌تر از او هستند!