دنیای اقتصاد: کمتر کسی انتظار داشت که صنعت خودرو در استرالیا به پایان عمر خود برسد. وضعیت فناوری و صنعت در استرالیا به گونه‌ای نبود که چنین ذهنیتی را ایجاد کند. اما این اتفاق رخ داد و خودروسازی استرالیا اکتبر امسال پس از ۹۱ سال به کار خود پایان می‌دهد. «هولدن» به‌عنوان برند ملی این کشور آخرین خودروسازی است که خط تولید خود را متوقف می‌کند. نوع نگرش استرالیایی‌ها به صنعت خودرو در کنار نداشتن مزیت نسبی در این صنعت موجب شد تا استرالیا به پایان راه خودروسازی برسد. خودروسازی استرالیا تقریبا به‌طور کامل بر پایه حضور مستقیم و غیرمستقیم شرکت‌های بزرگ خودروسازی بنا شده بود و در طول این ۹۱ سال تلاش جدی برای تولید خودرو به‌صورت درون‌زا انجام نگرفت. در نهایت با به وجود آمدن قطب‌های خودروسازی در دیگر نقاط جهان شرایط روز به روز برای تولید خودرو در این کشور - قاره پهناور- غیراقتصادی‌تر شد. مجموعه‌ای از عوامل اقتصادی دست به دست هم دادند تا خودروسازان بزرگی را که در این کشور کارخانه داشتند، به این نتیجه برسانند که دیگر تولید خودرو در استرالیا نفعی برایشان ندارد. تویوتا اولین شرکتی بود که تسلیم واقعیت‌های اقتصادی شد و به دنبال آن فورد و جنرال موتورز هم ساز رفتن را کوک کردند.

در سال ۲۰۱۵ زمزمه‌های مرگ خودرو‌سازی در استرالیا شنیده می‌شد و کارشناسان این حوزه پیش‌بینی کردند که طی یکی دو سال دیگر فرشته مرگ به سراغ صنعت خودرو‌سازی ۹۰ ساله در استرالیا خواهدآمد و این روزها پس از گذشت نزدیک به دو سال از آن خبرها، واقعیتی که باور کردنش سخت و دشوار بود خودش را نشان داد، هر‌چند این موضوع برای افرادی که از واقعیت‌های پیدا و پنهان خودرو‌سازی در استرالیا خبر داشتند موضوعی بدیهی و قابل پیش‌بینی بود، اما برای بسیاری از افراد خبری دردناک بوده است. در میان سه خودرو‌ساز اصلی و مهمی که در استرالیا فعالیت داشتند تویوتا سر‌سخت‌تر از سایر شرکت‌ها برای ماندن در استرالیا اصرار داشته است و این در حالی است که «هولدن» که سابقه فعالیت ۲۰۰ ساله در درشکه‌سازی و سپس خودرو‌سازی دارد، میدان را زودتر از تویوتا واگذار کرده و یکی‌یکی کارخانه‌هایش را تعطیل کرده است.

موضوع مهمی که باعث آسیب جدی به صنعت خودرو‌سازی در استرالیا شده موضوع تجارت آزاد با کشورهای همسایه و برخی کشورهای دیگر است که عموما به نفع سایر کشورها تمام شده است و بیشتر از آنکه استرالیا از این قراردادها نفع ببرد، طرفین قرارداد تجارت آزاد از آن منتفع شده و فرصت مناسبی می‌یافتند تا محصولات ارزان قیمت با کیفیت بالاتر را به این کشور سرازیر کنند. با وجود این قرار دادهای تجارت آزاد تنوع خودروها در استرالیا افزایش پیدا کرد که در کشورهایی تولید می‌شدند که دستمزد کارگران به مراتب بسیار پایین تر از استرالیا است و این موضوع روی قیمت نهایی تاثیر گذاشته است.

در قرارداد تجارت آزادی که بین تایلند و استرالیا در سال ۲۰۰۵ بسته شد و باعث شد پای خودروهایی در کلاس مشابه نسبت به محصولات داخلی با ۵ تا ۱۵ درصد قیمت کمتر به استرالیا باز شود و این در حالی اتفاق افتاده است که بیش از ۲۰ درصد از خودروهای وارداتی در استرالیا از تایلند است و ۳۰ درصد از خودروها هم از ژاپن وارداین کشور می‌شود که باز هم به‌دلیل قرارداد تجارت آزاد با قیمت‌های کمتری نسبت به محصولات داخلی به‌فروش می‌رسند و همین موضوع باعث شده است تا خودرو‌سازان داخلی در استرالیا ضربات مهلکی را در پیکره خود احساس کنند و تاب مقاومت در برابر چنین شوک‌هایی را در خود نداشته باشند و میدان را به رقبای خارجی واگذار کنند. به نظر می‌رسد عدم مدیریت صحیح در روابط تجاری بین کشورهای دیگر باعث شده است تا استرالیایی‌ها ۹۰ سال تجربه خودرو‌سازی خود را فراموش کنند و با تعطیلی کارخانه‌های بزرگ خود تبدیل به بزرگ‌ترین وارد‌کننده خودرو در منطقه شوند. عدم توانایی استرالیا در رقابت با محصولات متنوع و ارزان‌قیمت و البته با کیفیت منطقه باعث شده است که این کشور پهناور و البته کم جمعیت تمام شرایط لازم برای یک خودرو‌ساز بودن را رها کرده و صرفا وارد‌کننده خودرو باشد.