رسانه با نقش ویژه ای که در جامعه دارد باید برای رفع کاستی ها، بازتابی مشکلات و مطالبات مردم در مقام اندیشه متفکر و زبان گویای جامعه اقدام کند و به همین منظور است که همواره مورد احترام و اعتماد مردم است و به همین واسطه مورد اعتماد مسئولان هم هست و همه سعی دارند که گفته هایشان و پیگیری امور خود را از یک رسانه بخواهند؛ چراکه هم، بستری معتبر و هم راهی مطمئن است. به همین منظور است که چه مردم و چه برنامه ریزان کشور به تاثیر اصلاحی فعالیت رسانه ای در کشور اعتراف می کنند، اما در میان همین رسانه ها و رسانه داران هستند کسانی که مهارت و حرفه ای به نام خبرنگاری را به بهانه درآمدآفرینی و رانت خواری وارد چالش هایی می کنند که فرصت سازنده رسانه ها را به جایگاهی برای سو استفاده بدل می کنند.

اینکه یک رسانه نیازمند چرخش اقتصادی است برکسی پوشیده نیست آنهم در روزهایی که مشکلات اقتصادی بیش از گذشته رسانه ها را تحت فشار قرار داده است اما انتظار آن است که در کنار فعالیت رسانه ای و کسب درآمد درست از راه و روش مناسب رسانه ای هم مشکلات و هم نحوه توسعه هر منطقه به درستی دیده شود و هر دو به درستی انعکاس یابد، نباید به جایی برسیم که ملاک سنجش جراید و رسانه ها میزان توجه اقتصادی و رپرتاژی مدیران و مجموعه ها باشد چراکه اگر این مساله رخ دهد آنگاه نباید انتظار داشت مسئولان و مردم به رسانه همچنان اعتماد کنند. در این خصوص یکی از خبرنگاران اصفهان می گوید: این روزها با نگاهی اجمالی به محتوای بسیاری از رسانه ها می توان دریافت که سهم خبرهای تبلیغاتی و به قول معروف رپرتاژی در صفحه روزنامه ها و بعضا خبرگزاری ها بسیار بیشتر از اخبار تاثیرگذار و دغدغه عموم مردم جامعه شده است. با آسیب شناسی این امر می توان دریافت که رسانه ها نیز از تیررس فشارهای اقتصادی به دور نمانده اند.

این خبرنگار ادامه می دهد: در این راستا باید یادآور شوم که عدم برنامه ریزی مناسب برای تامین بودجه رسانه ها که سال هاست دغدغه همه اصحاب رسانه بوده؛ شرایط فعلی را رقم زده است. چرا که اگر امنیت شغلی و درآمد خبرنگاران تامین باشد کمتر شاهد چنین شرایطی خواهیم بود. نباید از ذهن دور کرد که امروزه خبرنگاران و به ویژه خبرنگاران غیر تهرانی به لحاظ درآمدی وضعیت مناسبی نداشته و بعضا با روزانه دوشیفت کار و بدون قرارداد و بیمه کمتر از ۵۰۰ هزار تومان حقوق دریافت می کنند و در صورت اعتراض در اولین برخورد به اخراج از محل کار تهدید می شوند. از این رو ضروری است که مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که اغلب آنها هم در عرصه خبر و رسانه دستی بر آتش دارند در خصوص وضعیت معیشتی خبرنگاران برنامه ریزی جدی داشته باشند تا محتوای رسانه ها به دنبال تامین امنیت شغلی خبرنگاران به جایگاه واقعی برگردد و دیوار بی اعتمادی مردم به رسانه ها را کوتاه تر سازیم.

برخی از خبرنگاران نیز در شهرستانها که مسئولیت امرار معاش خانواده را برعهده دارند بعضا مجبور به کار در چندین رسانه هستند که در نهایت می توانند حقوق خود را تا سطح ۱.۵میلیون تومان افزایش دهند. خبرنگار دیگری در این خصوص می گوید: متاسفانه عدم توانایی تأمین منابع مالی موجب می‌شود رسانه‌ها یا به سمت جذب آگهی بروند و یا به سمت جریان‌های سیاسی تمایل پیدا کنند؛ این امر در رسانه‌های محلی به ویژه در اصفهان بیشتر به چشم می‌خورد چراکه رسانه‌های محلی نسبت به رسانه‌های سراسری عملکرد ضعیف‌تری در تبیین جایگاه خود در سبد خانواده‌ها داشته‌ و در جذب مخاطبان ثابت موفق نبوده‌اند. کمبود مخاطب موجب شده رسانه به طور غیر مستقیم در جذب تبلیغات نیز توفیق چندانی نداشته باشند، در نتیجه محتوای رپورتاژی جایگزین تولیدات حقیقی رسانه شده است.

وی ادامه می دهد: در بیشتر رسانه‌های اصفهان گرایش به سمت جریان‌های سیاسی وجود ندارد و مدیران رسانه به هر سمتی که برای آن‌ها درآمدزایی داشته باشند متمایل می‌شوند. نیاز رسانه به درآمد آگهی‌ها رسانه‌ها را تبدیل به روابط عمومی دوم ارگان ها و نهادهای دولتی و خصوصی کرده و این نهادها در اصفهان نیز به ضعف رسانه‌ها آگاهند و این امر جایگاه رسانه در اصفهان را از موضع قدرت به موضع ضعف تبدیل کرده است. این خبرنگار معتقد است مشکلات مدیران رسانه در تأمین نیازهای مالی کارکنان خود سبب شده برخی اهالی رسانه نیز جایگاه خود را فراموش کنند و رسانه تأثیرگذاری غیر قابل انکار خود بر جامعه را از دست بدهد و صرفاً به نهادی ارزان قیمت برای تبلیغ بدل شود. نقد سازنده در بسیاری از رسانه‌ها به تیترهای سفارشی تبدیل شده و تولیدات رسانه‌ای تنها به بخش‌هایی محدود شده که هیچ نهاد و سازمانی در آن متضرر نباشند.