هنوز نسیمی نوزیده ‌است
جشنواره فجر از سال نخست تاکنون که سی و دو ساله شده است کمتر افت‌وخیزی به خود دیده است.
شرایط خاص فیلمسازی و سیاست‌های حاکم بر سینمای ایران باعث شده است که فیلم‌های تولید شده آن به طور میانگین از لحاظ کیفی و کمی هیچ پیشرفت یا پسرفتی نداشته باشند و همیشه در یک سطح باقی بمانند. در این سینما ساختن فیلمی مانند «شب‌های روشن» بسیار سخت و طاقت‌فرسا است؛ چراکه پروژه‌های این چنینی از لحاظ مادی برای سرمایه‌گذار توجیه مالی ندارند و به همین خاطر تهیه‌کنندگان حاضر نیستند چنین فیلم‌هایی بسازند. زمانی که فیلم «شب‌های روشن» ساخته می‌شد تهیه‌کننده و همه اعضای گروه فیلمسازی از جان و دل مایه می‌گذاشتند. تهیه‌کننده آن فیلم بسیار صبور و مسوولیت‌پذیر بود و تمام اعضای گروه، حتی کسی که قرار بود کرین را حرکت دهد آنقدر مسوولیت‌پذیر بودند که ساخت آن فیلم ممکن شد؛ اما در سینمایی که گیشه برای آن حیاتی است و همه تلاش سازندگان یک فیلم برای فتح گیشه است، دیگر دوران ساختن فیلم‌هایی مانند «شب‌های روشن» به پایان رسیده است.
با اینکه انتظار می‌رفت که با تغییر دولت و سیاست‌های حاکم بر بخش سینما حال سینما بهتر شود و فضای جدیدی به وجود بیاید، اما هنوز نسیمی نوزیده و هوایی عوض نشده است. هنوز جشنواره به همان روال سابقش است و فیلم‌های خوبی از بخش مسابقه آن کنار گذاشته شده‌اند. امسال برای نخستین بار فیلمی در جشنواره دارم که در بخش سودای سیمرغ جشنواره شرکت داده نشده است و این برایم بسیار عجیب است. همه فیلم‌هایی که پیش از این ساخته بودم به بخش مسابقه سینمای ایران راه پیدا کرده و حتی بدترین فیلمم «بیداری» در بخش بین‌الملل جشنواره شرکت داده شد، اما حالا بهترین فیلمی که ساخته‌ام به بخش «نوعی تجربه» تبعید شده است. «سایه روشن» یک تریلر عشقی است که امیدوارم اکران بگیرد و مردم بتوانند آن را ببیند.