فرمول فدراسیون برای مراسم بهترین‌ها
همه راضی!
قاعدتا هنگامی که پرسپولیس جام قهرمانی را بالای سر برده، عنوان بهترین تیم را باید به سرخ‌پوشان اختصاص داد. همان‌طور که انتخاب اوسمار ویرا به عنوان برترین سرمربی حتی با وجود فعالیت از نیم فصل، نمی‌تواند غیرمنطقی باشد. اما وقتی پای بقیه برگزیدگان وسط می‌آید، قضیه کمی متفاوت می‌شود. کسی نمی‌تواند منکر این قضیه باشد که رامین رضاییان فصل فوق‌العاده‌ای را گذراند؛ اما بخش زیادی از درخشش او در جام حذفی و لیگ قهرمانان آسیا رقم خورد که طبیعتا ارتباطی به لیگ برتر ندارد. نخستین پرسش اینجاست اگر رامین به جای حضور در استقلال، به پرسپولیس باز می‌گشت آیا بازهم به عنوان بهترین بازیکن فصل انتخاب می‌شد؟ از گوشه وکنار خبر می‌رسد اوستون اورونوف به دلیل خارجی بودن و البته تنها نیم فصل حضور، نتوانسته جایی میان بهترین‌ها داشته باشد. درمورد دلیل اول نمی‌توانیم اظهارنظر کنیم اما اگر معیار حضور کوتاه‌مدت باشد و نه تاثیرگذاری، اصلا چرا اوسمار بهترین مربی شد؟
انتخاب بهترین گلر فصل هم قصه جالبی داشت؛ درحالی که شایعات درخصوص عدم دعوت حسین حسینی همه جا پخش شد و او در آخرین لحظات در مراسم شرکت کرد، کاپیتان استقلال و حسین پورحمیدی هر دو دستکش طلایی را به خانه بردند! درست است که سنگربانان استقلال و تراکتور بیشترین کلین‌شیت را داشتند، اما اگر قرار است برمبنای هر رکوردی که ثبت شده یک جایزه مشترک اختصاص داده شود، خب آقایان چرا نشسته‌اند و انتخاب می‌کنند؟ خب همان چیزهایی که هست را همه می‌بینند دیگر. راستی سپاهانی‌ها هم جایزه پدیده را به دست آوردند تا از همه ۴ تیم پرطرفدار بالای جدول تقدیر به عمل بیاید. درست است که محمدجواد حسین‌نژاد پارسال در لیگ درخشید، اما مثلا می‌شد گزینه‌های کمتر دیده شده مانند سعید سحرخیزان را هم دید که در تیم به مراتب ضعیف‌تر گل‌گهر ۱۰ گل در مجموع همه رقابت‌ها به ثمر رساند.
