روز گذشته هم «ایرنا» از نیت مدیران دو باشگاه هوادار و شمس‌آذر برای فروش امتیازشان نوشت که هرچند مدیرعامل تیم قزوینی این موضوع را تکذیب کرد، اما گویا برای باشگاه تهرانی مشتری هم پیدا شده است. این درحالی است که در اواخر لیگ بیست و سوم، محمدرضا زنوزی یک بار دیگر تصمیم گرفت تا سهام تراکتور را واگذار کند، ولی هیچ خریداری برای آن یافت نشد. حالا که موج مسموم و صف خرید و فروش امتیاز تیم‌های لیگ برتری به سبک دهه‌های قبل راه افتاده، باید این سوال را از متولیان محترم ورزش کشور بپرسیم که چرا چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد؟ دو نمونه از تیم‌هایی که مالکان آنها از ادامه راه منصرف شده‌اند، جزو پرطرفدارترین‌ تیم‌های کشور محسوب می‌شوند و علاوه بر قدمت، افتخاراتی هم داشته‌اند. طبیعتا افراد متمولی که قصد تیمداری در فوتبال ایران را دارند، آگاه هستند که هیچ‌کدام از هزینه‌هایشان بازگشتی ندارد، اما هرچقدر هم که بپذیرند، این موضوع در درازمدت آنها را برای ادامه راه دلسرد می‌کند.

در وضعیت فعلی که بازیکنان معمولی تگ چند میلیاردی می‌خورند و هزینه‌های تیمداری نظیر اجاره زمین، اردوهای آماده‌سازی، پرواز، امکانات لجستیکی و... ثانیه به ثانیه گران‌تر می‌شوند، چرا مالکان باید پول‌هایشان را صرف پروژه پر زحمتی کنند که برایشان هیچ آورده‌ای ندارد و تازه اگر ناکامی به بار بیاید طرفداران مقابل آنها می‌ایستند؟ بارها نوشتیم که تا زمان اصلاح ساختار فوتبال مملکت که کمترین آن اعطای حق پخش تلویزیونی و درآمدهای جانبی برای باشگاه‌هاست، ورود بخش خصوصی تنها سردرگمی ایجاد می‌کند و بس؛ ولی خب کو گوش شنوا؟