خداحافظی؟ اصلا حرفش را هم نزن!
چلچلی چهل ساله‌ها
اگر بارسلونا و رئال مادرید، لیونل مسی و سرخیو راموس را رد می‌کنند، در ایران اساسا یک داستان دیگر در جریان است. در لیگ بیستم فهرست‌های بلند بالایی از بازیکنان بالای ۳۰ سال عرضه می‌شد که در تیم‌های گوناگون حضور دارند و بعضا بسیار اثرگذار هم هستند. جالب است که حالا برای فصل جدید نه‌تنها هیچ‌کدام از اعضای سرشناس آن فهرست بازنشسته نشده‌اند، بلکه با وجود یک سال افزایش سن همچنان با قدرت به کار خود ادامه می‌دهند. جلال حسینی که قبلا به خاطر رند شدن عدد «چهل ساله» خطاب می‌شد، در فصل پیش‌رو واقعا به این سن خواهد رسید. او اما همچنان با صلابت در خط دفاع پرسپولیس قرار دارد و حتی به نظر می‌رسد با جدایی کنعانی‌زادگان ملی‌پوش، وظیفه‌اش سنگین‌تر هم خواهد شد. بامزه می‌شود اگر به یاد بیاوریم لوسیانو پریرا ۳۸ ساله نه‌تنها هیچ نیتی برای خداحافظی ندارد، بلکه استقلال به‌شدت در پی استخدام او بود و همین حالا هم حسابی از اینکه نتوانسته این مهاجم فولاد را جذب کند حسرت می‌خورد! قاسم حدادی‌فر هم دیگر بازیکن ۳۸ ساله لیگ برتر است. کاپیتان ذوب‌آهن فصل گذشته رباط صلیبی پاره کرد تا خیلی‌ها تصور کنند به پایان راه رسیده، اما قراردادش تمدید شد و در لیگ ۲۱ هم برای تیم اصفهانی به میدان خواهد رفت. مسعود شجاعی هم در همین سن و سال، بعد از مدت‌ها بی‌خبری به نساجی مازندران پیوست. او فصل گذشته را با تراکتور به پایان نرساند و در هفته‌های پایانی مشغول سیر و سیاحت در تهران بود. محمد قاضی ۳۷ ساله برای فصل جدید به تیم تازه صعود کرده «هوادار» پیوسته و محمدرضا خلعتبری هم قراردادش را با سپاهان تمدید کرده است. وقتی تکلیف بازیکنان ۳۵ ساله به بالا این است و تقریبا تمامی آنها مشتری دارند، طبیعتا بازیکنان جوان‌تر با فراغ بال، حالا حالاها می‌توانند به بازی ادامه بدهند!
فقط نگاه کوتاه‌مدت داریم
درباره خیلی از بازیکنان مسن فوتبال ایران باید گفت پولی که می‌گیرند نوش جان‌شان؛ حتما خوب هستند که هنوز خواهان دارند و قراردادهای درشت با آنها بسته می‌شود. با این حال اینکه چرا بازار فوتبال ایران از این دسته مهره‌ها استقبال می‌کند جای بحث دارد. به نظر می‌رسد یکی از دلایل اصلی این اتفاق آن باشد که بسیاری از مدیران و مربیان ریسک جوان‌گرایی و عدم نتیجه‌گیری در کوتاه‌مدت را نمی‌پذیرند. آنها فقط می‌خواهند امورات «امروز» را بگذرانند و کاری به «فردا» ندارند. به علاوه وقتی در فوتبال ایران قرارداد بلندمدت معنایی ندارد و باشگاه‌ها هیچ چشم‌اندازی در زمینه ترانسفر بازیکنان جوان و کسب درآمد از این ناحیه ندارند، طبیعی است که یک بازیکن ۳۸ ساله را به یک پدیده ۱۸ ساله ترجیح بدهند. مدیری که می‌داند نهایتا شش ماه یا یک سال سر کار است، چرا باید یک جوان را به تیمش بیاورد و برای تجربه‌اندوزی او هزینه بدهد؟ با این حجم از بی‌ثباتی، زنده‌باد پیرمردها!
