کاش اینها را نمی‌گفتید
پنج جمله اضافی دربی
من به اینها نمی‌بازم
بعد از پایان دربی حذفی، فیلم کوتاهی از فرهاد مجیدی منتشر شد که او در آن به سبک معمول کری‌خوانی‌های خودش رو به خبرنگاران می‌گفت: «من به اینها نمی‌بازم.» منظورش از «اینها» هم پرسپولیس بود. همه در جریان حساسیت همیشگی مجیدی به حریف سنتی هستند. اتفاقا این روحیه برتری‌جویی و شکست‌ناپذیری خیلی هم قشنگ است، اما واقعا در فوتبال هیچ‌کس نمی‌تواند در مورد هیچ حریفی از این جمله استفاده کند. محال است مربی یا بازیکنی بتواند تضمین بدهد که به فلان تیم نمی‌بازد. همین فرهاد مجیدی کمتر از دو ماه پیش در دربی برگشت لیگ به پرسپولیس باخت و چه‌بسا روزی دیگر، در تورنمنتی دیگر همین‌شکست تکرار شود. آن زمان از همین جمله علیه خود او استفاده خواهد شد. مربی باهوش، خودش و تیمش را بیهوده زیر بار این فشار کاذب نمی‌برد.
تحمل دوربین‌های رنگی سخت است
همه در جریان درگیری‌های اخیر یحیی گل‌محمدی با صداوسیما و به‌طور ویژه چند برنامه تلویزیونی هستند. سرمربی پرسپولیس در یکی، دو نشست خبری اخیرش حتی دوربین‌های تلویزیونی را از محل کنفرانس بیرون کرده بود. این رفتار او بازتاب‌های بدی به‌دنبال آورد و نهایتا باعث شد یحیی نتواند همین کار را در نشست خبری بعد از دربی انجام بدهد. با این حال او گلایه‌اش را کرد و گفت: «تحمل برخی دوربین‌های رنگی برای ما کار سختی است.» راستش را بخواهید در شأن و کلاس سرمربی پرسپولیس نمی‌بینیم که وسط این همه مشغله فنی و فوتبالی، تمرکزش را صرف چالش با چند برنامه تلویزیونی کند؛ برنامه‌هایی که بعضا حتی مخاطب چشمگیری هم ندارند. همه‌جای دنیا آدم‌هایی که سمت مهمی دارند، در معرض توجه قرار می‌گیرند. افزایش نگاه‌ها به آنها باعث می‌شود حرف‌های درست و غلط زیادی در موردشان زده شود؛ آیا سرمربی یک تیم مطرح فوتبال وقتش را دارد به یک‌یک این حرف‌های غلط جواب بدهد؟ تمرکز او روی این مسایل زرد حاشیه‌ای به معنای سلب تمرکز از مسایل فنی تیم است و این نوعی کم‌فروشی در حق باشگاه تلقی می‌شود.
می‌خواهند استقلال را زمین بزنند
برخی بازیکنان استقلال حتی بعد از پیروزی به این شیرینی هم ول‌کن گلایه و غرولند نبودند و تئوری «می‌خواهند زمین‌مان بزنند» را تکرار کردند. مصداق بارز این داستان هم فرشید اسماعیلی بود که مصاحبه‌ای با همین مضمون انجام داد. مدت‌هاست که آبی‌ها به سوءمدیریت در این باشگاه اعتراض دارند، مدعی نگاه تبعیض‌آمیز به سود پرسپولیس هستند و آنقدر در این مسیر حرکت کرده‌اند که هواداران‌شان چندین‌بار مقابل مجلس و وزارت‌ورزش تحصن کرده‌اند. با این همه اما حداقل هنگام کسب پیروزی انتظار نداریم همین حرف‌ها را بشنویم. استقلال در حالی پرسپولیس را حذف کرد که رشید مظاهری و شیخ دیاباته به‌عنوان دو تن از گران‌ترین بازیکنان لیگ بیستم فرصت حضور در میدان را پیدا نکردند. درون‌زمین هم همه‌جور ستاره‌ای داشتیم؛ از وریا غفوری تا مهدی قائدی و خود فرشید اسماعیلی و البته محمد نادری که پرسپولیس نتوانست رضایت‌نامه قطعی‌اش را از کورتریک بلژیک بگیرد و استقلال چنین کرد. آیا واقعا یک اراده بیرونی قصد دارد چنین تیم تا دندان مسلحی را زمین بزند؟ خودتان باور می‌کنید؟
شادی‌هایت را روی دیوار مهربانی بگذار
این هم شاهکار سیامک نعمتی بود. مدافع پرسپولیس که مثل سایر بازیکنان این تیم نمایش چندان خوبی در دربی نداشت، بعد از پایان مسابقه توییتی پربازتاب با این مضمون منتشر کرد: «همیشه قرار نیست تو شاد باشی. گاهی باید شادی‌هایت را روی دیوار مهربانی بگذاری تا آنهایی که خیلی لازمش دارند آن را بردارند.» با کمال احترام، اینها دیگر حرف‌های بعد از شکست است و ارزش چندانی ندارد. شما برای این که این شادی‌ها روی دیوار مهربانی نرود همه‌کار کردید، اما زورتان نرسید. انتظار نداریم بعد از شکست به تیم برنده تبریک بگویید، اما حداقل می‌شود چند روزی «سکوت» کرد. تازه پیام نعمتی خوب بود، وگرنه از هر دو طرف توییت‌های تند و بدتری دیدیم. کاش لااقل فوتبالی که بازی می‌کنند هم نیمی از حرارت این جدل‌های کلامی را داشت!
به در و دیوار گیر نمی‌دهیم
ابراهیم شکوری، مدیر ورزشی پرماجرای پرسپولیس که در بحران بوژیدار رادوشوویچ هم نمره قبولی نگرفت، بلافاصله بعد از پایان بازی به حریف طعنه زد و گفت: «ما باختیم، اما مثل بعضی تیم‌ها به در و دیوار یا داور گیر نمی‌دهیم.» این درحالی است که همزمان سرمربی سرخپوشان در نشست خبری مشغول انتقاد از تصمیم علیرضا فغانی در صحنه برخورد ارسلان مطهری و فرشاد فرجی بود. ۲۴ ساعت بعد از مصاحبه شکوری هم باشگاه بیانیه دیگری در اعتراض به این تصمیم منتشر کرد که بعید است بدون هماهنگی با مدیر ورزشی بوده باشد. خب، اگر بعد از باخت دنبال مقصر و هیاهو نیستید، داستان را رها کنید برود. حتی طعنه به رقیب هم نقض غرض است؛ رفتار احترام‌آمیز را در عمل باید نشان داد، نه در کلام.
