همان آدم‌های نجیب آسیایی باشید
دو تا یحیی داریم، دو تا فرهاد!
بله؛ می‌دانیم که مربیان تحت فشار هستند، اذیت می‌شوند، استرس دارند و گاهی هم اشتباهات داوری به زیان آنهاست. با این همه، چیزی که آدم را عذاب می‌دهد، تفاوت رفتار مشهود این مربیان در مسابقات داخلی و بین‌المللی است. اصلا انگار ما دو تا یحیی گل‌محمدی و دو تا فرهاد مجیدی داریم. دوستان در لیگ قهرمانان آسیا در همه نشست‌های خبری شرکت می‌کنند، به هیچ‌چیز اعتراض ندارند و حتی با ملتهب‌ترین تصمیمات داوری هم کنار می‌آیند. به لیگ داخلی که می‌رسند، همه‌چیز را از یاد می‌برند و کاملا چهره دیگری رو می‌کنند. اینجا هر وقت دل‌شان بخواهد در نشست‌های خبری حاضر می‌شوند، با بدترین لحن‌ها از برنامه‌ریزی مسابقات شکایت می‌کنند و لب خط هم داور نگون‌بخت را گوشه رینگ می‌برند.
اگر یحیی را دیدید، از او بپرسید انصافا تحمل خطای بیرون از محوطه جریمه بازی با گل‌گهر سخت‌تر است یا تحمل دو پنالتی اعلام‌شده در فینال لیگ قهرمانان آسیا؟ چطور آنجا آنقدر راحت با تصمیم داور کنار می‌آید، اما اینجا چنین به سیم آخر می‌زند؟ اگر فرهاد را دیدید، سوال کنید آفساید اعلام‌شدن گل تیمش در بازی با آلومینیوم مهم‌تر بود یا پنالتی مشکوک اعلام‌شده به سود الدحیل قطر؟ اینجا که استقلال بختی برای قهرمانی ندارد، اما آنجا همان پنالتی داشت نسخه صعود را می‌پیچید. پس چرا آن را به‌آسانی تحمل می‌کنید و این یکی را نه؟ این چه استاندارد دوگانه‌ای است؟ چرا با غریبه‌ها مهربان هستیم و با خودی‌ها بی‌رحم؟ صدالبته آسان‌گیری مسوولان داخلی هم در این تفاوت بی‌تاثیر نیست. دیدید که به‌خاطر کوچک‌ترین تخلفات مربیان و بازیکنان ایرانی در همین مرحله قبلی لیگ قهرمانان آسیا جرایم سنگین چند هزار دلاری در نظر گرفته شد، اینجا اما داور بازی حتی هراس دارد یک کارت قرمز به گل‌محمدی نشان بدهد. در این شرایط طبیعی است که خشونت‌ها بیشتر و شدیدتر می‌شود. مربیان و بازیکنان از روی دست هم نگاه می‌کنند و با خودشان می‌گویند وقتی با فلانی برخورد نشد، طبیعتا با من هم کاری نخواهند داشت؛ به همین راحتی!
