آسیب‌‌‌شناسی ۴ دهه سیاست‌‌‌های مسکن
براساس آنچه در این گزارش آمده است سیاست‌‌‌ها و اقدامات حوزه مسکن و تاثیرهای آن در طول چهاردهه گذشته را می‌‌‌توان در فاصله بین سال‌‌‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۸ و سپس دوره زمانی اجرای شش برنامه پنجساله توسعه‌‌‌ای کشور در بازه سال‌‌‌های ۱۳۷۲ تا ۱۴۰۰ مورد بررسی قرار داد.
این سیاست‌‌‌ها به ترتیب مبتنی بر آماده‌‌‌سازی گسترده زمین، تقویت بخش غیردولتی، ایجاد شهرهای جدید، سیاست پاک و تاکید بر عرضه، حمایت از کوچک‌‌‌سازی و انبوه‌‌‌سازی و تاکید بر ایجاد و ساخت واحدهای استیجاری، سیاست زمین صفر و ارائه طرح جامع مسکن، تامین مسکن کم‌‌‌درآمدها و جوانان، بهسازی و نوسازی بافت‌‌‌های فرسوده و ساماندهی مناطق حاشیه‌‌‌نشین و سکونتگاه‌‌‌های غیررسمی بوده است. با این حال، در این گزارش اعلام شده است که همه این سیاست‌‌‌ها با خلأها و نارسایی همراه بوده است.
مقطعی بودن سیاست‌‌‌ها، نبود برنامه مدون و دورنمای بلندمدت از چگونگی رفع مشکل مسکن، نبود اطلاعات و آمار شفاف، نحوه اجرای سیاست‌‌‌ها و میزان کارآیی آنها، موانع احتمالی بر سر اجرای آنها مانند کمبود منابع مالی و فقدان دانش لازم و همچنین سیستم نهادی ناقص و کژکارکرد موجب شده است که رویکردهای حقوقی و برنامه‌‌‌ای مصوبات همواره از خلأهای متعددی برخوردار باشند.
در این گزارش آمده است: اکنون با توجه به تقدیم لایحه قانون برنامه هفتم توسعه به مجلس شورای اسلامی، لازم است عملکرد احکام مربوطه در قوانین برنامه‌‌‌های پنجساله پیشین مورد ارزیابی و آسیب‌‌‌شناسی قرار بگیرد تا ضمن تحلیل برنامه‌‌‌های گذشته و دستاوردها و مسائل و مشکلات، نسبت به تنظیم برنامه‌‌‌ای جامع و راهبردی با نگاه تحولی اقدام شود.
