به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، مهدی چمران با تمجید از عملکرد شورای شهر در دوره‌‌‌های گذشته تحت امر خود گفت: شورا اجرایی نیست و برنامه‌‌‌ریزی می‌کند اما در آن دوران کاری شد که کارستان بود؛ ما در سال ۸۸ و ۸۹ بیش از‌هزار دستگاه اتوبوس به شهر وارد کردیم و در آن زمان با رئیس‌جمهور ملاقات داشتیم و بر همان اساس اتوبوس‌‌‌ها وارد ناوگان تهران شد. هم‌‌‌اکنون نیز آن اتوبوس‌‌‌ها فعال هستند، البته فرسوده شده و باید از رده خارج شوند. وی ادامه داد: در چند سال قبل این روند متوقف شد و با طی کردن شیب نزولی در سال‌های گذشته به کمترین نقطه رسید، اما در سال‌جاری وضعیت کمی در حال بهتر شدن است.

چمران همچنین گفت: ما و جامعه شاهد هستیم و منتی بر سر کسی نمی‌‌‌گذاریم و حتی معتقدیم وظیفه خود را کم انجام دادیم و ارزش مردم ما بسیار بیشتر از این کار اندک است؛ امیدواریم این توان را داشته باشیم که در سال‌های آینده در شورا بتوانیم به عنوان خدمتگرار واقعی، وظایف خود را انجام دهیم.

اما نکته قابل تامل این است که چرا مدیریت شهری باید به جای تعریف و تمجید از عملکرد ۱۷ ماه گذشته خود، به یادآوری خاطرات دوران گذشته روی بیاورد؟ اگر مدیری که در مسوولیت نباشد، از عملکرد گذشته خود به نیکی یاد و تلویحا یا تصریحا از مدیران پس از خود انتقاد کند جای تعجب و تامل ندارد؛ اما مدیری که اکنون بیش از یک سال است که بار دیگر مسوولیت برنامه‌‌‌ریزی برای اداره شهر را برعهده گرفته و یک‌سوم دوره مدیریتی خود را نیز در این مسوولیت سپری کرده است، قاعدتا به اندازه‌‌‌ای فرصت داشته که کارنامه‌‌‌ای از خود و تیمش به جای گذاشته و اکنون آن را با افکار عمومی در میان بگذارد و به آن افتخار کند. با وجود اینکه شهردار تهران در ماه‌‌‌های نخست مسوولیت خود وعده ورود بیش از دو‌هزار دستگاه اتوبوس تازه‌‌‌نفس به ناوگان پایتخت در سال ۱۴۰۱ را داده بود اما در عمل مساله تامین مالی برای تحقق این هدف حل نشده باقی‌‌‌ماند و فقط حدود ۳۰۰ دستگاه اتوبوس جدید در این مدت به ناوگان حمل‌ونقل عمومی تهران تزریق شده است.