تصمیمات نمایشی برای بهبود حمل‌ونقل عمومی
به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، انتظار شنیدن اخبار خوش در زمینه تقویت حمل‌ونقل عمومی همزمان با روز ملی حمل‌ونقل، به وعده نوسازی و بازسازی هزار دستگاه اتوبوس تا نوروز پیش رو محدود شد. اگرچه با توجه به محدودیت ظرفیت تولید اتوبوس در این مدت کوتاه به نظر می‌رسد سهم عمده‌ای از این تعداد متعلق به بازسازی اتوبوس‌‌‌هایی باشد که از سن فرسودگی عبور کرده و قرار است با تعمیرات اساسی فعلا به طور موقت سرپا شوند. در روزهای اخیر وعده‌‌‌هایی از اولویت بهبود حمل‌ونقل عمومی در بودجه ۱۴۰۱ شهرداری تهران نیز داده شده اما آنچه به مذاق افکار عمومی خوش نیامده، انتشار اخباری از برخی اقدامات نمایشی است که روی کاغذ تصمیمات ویژه‌‌‌ای به نفع بهبود حمل‌ونقل عمومی به شمار می‌‌‌آید اما از همین حالا عدم‌تحقق آنها مشهود است. به عنوان مثال در حالی که شهرداری تهران با تسلیم لایحه‌‌‌ای به شورای شهر، سقف بودجه مصوب امسال را ۱۱هزار میلیارد تومان کاهش داده است، در متن اصلاحیه بودجه‌بندی گنجانده شده که در صورت تحقق درآمد بیشتر از سقف اصلاح شده، این منابع تا سقف ۵۰۰۰میلیارد تومان به توسعه حمل‌ونقل عمومی اختصاص یابد.
طبعا با توجه به باقی ماندن سه ماه تا پایان سال و نیز به دنبال اذعان مدیران ارشد شهری در ناتوانی تحقق سقف بودجه ۴۸هزار میلیاردی اولیه که برای سال‌جاری تصویب شده بود، تعیین‌تکلیف برای مازاد درآمد به نفع حمل‌ونقل عمومی کاری عبث است. در روزهای اخیر اخباری جسته و گریخته از تصمیم برای تشکیل «ستاد ایده‌‌‌پردازی» برای حل مشکل ترافیک منتشر شده که جزئیات آن نامشخص است. کارشناسان معتقدند ریشه مشکل ترافیک تهران و راه‌حل آن مشخص است. تنها راه‌حل ریشه‌‌‌ای ترافیک تهران تقویت ناوگان حمل‌ونقل عمومی است که آن هم نیازمند تامین مالی است. بنابراین به نظر می‌رسد ایده‌‌‌پردازی در شهرداری تهران برای حل مشکل ترافیک بیش از اینکه نیازمند مشارکت کارشناسان ترافیکی باشد، به همراهی کارشناسان و ایده‌‌‌پردازان متخصص در امر مالیه شهر نیاز دارد و آنها باید ظرفیت‌‌‌های پایتخت برای کسب درآمد را برای مدیران شهری تشریح کنند.
در واقع راه‌حل بهبود ترافیک، تقویت حمل‌ونقل عمومی است و با توجه به اینکه حساب کردن روی کمک‌‌‌های دولتی در یک دهه اخیر نتیجه‌‌‌ای برای مدیریت شهری نداشته، تنها راه کسب درآمد برای رفع کمبود ناوگان اتوبوس و مترو استفاده از ظرفیت‌‌‌های شهر است. تا زمانی که عوارضی از قبیل شارژ شهری (عوارض نوسازی) که به صورت سالانه از املاک دریافت می‌شود سالانه در حد یکی دو‌هزار میلیارد تومان باقی بماند و اختلاف عوارض املاک لوکس و ارزان ناچیز باشد، نمی‌توان به بهبود فوری حمل‌ونقل عمومی امیدوار بود.
