اصل طرح که براساس یک ایده از طرف بخش خصوصی به شهرداری پیشنهاد شده، مطابق آنچه «دنیای اقتصاد» روز گذشته در گزارشی به آن پرداخت، «ورود اتوبوس‌های اینترنتی» به شبکه حمل و نقل عمومی شهر تهران را مطرح می‌کند. البته که این طرح برای اجرایی شدن، به تحقق حداقل سه پیش شرط نیازمند است اما ناگفته‌های داخل طرح چیزی نیست که مدیران شهر بخواهند به‌خاطر آن عقب‌نشینی کنند!

اتوبوس اینترنتی یا مینی‌بوس اینترنتی اگر وارد شبکه شود، معنای آن «دریافت صندلی از راه دور، قبل از رسیدن به ایستگاه» خواهد بود. در این میان، تجربه تاکسی‌های اینترنتی نشان داده حتی هزینه جابه‌جایی در مقایسه با شکل سنتی این نوع وسایل نقلیه، می‌تواند برای شهروندان در برخی سفرهای درون‌شهری،‌ کمتر هم بشود. اولین فردی که در مجموعه مدیریت شهری تهران این طرح را در هفته گذشته اعلام کرد، به هر دلیل نتوانست جزئیات ایده و از همه مهم‌تر مزایای اجرای این طرح را در لابه‌لای خبر خود به برخی رسانه‌ها، بیان و تشریح کند.

از آن بدتر، موضع‌گیری عجیب دیگر اعضای خانواده مدیریت شهری تهران نسبت به طرح است که در خوش‌بینانه‌ترین حالت می‌توان علت این طرز واکنش را «بی‌اطلاعی از ابعاد طرح عضو دیگر خانواده» تعبیر کرد. مدیران دولتی و غیردولتی مرتبط با شهر تهران روز گذشته همگی تحت‌تاثیر واژه‌سازی پیرامون طرحی با عبارت واقعی «اتوبوس اینترنتی» قرار گرفتند و بدون اینکه، تلاشی برای آگاهی و تحقیق درباره اصل طرح و جزئیات ایده انجام دهند، یکصدا به تکذیب موضوعی پرداختند که در واقعیت، دلیلی برای تکذیب آن وجود ندارد. مدیران از بیان اصل موضوع و شفاف‌سازی نسبت به جزئیات طرح، ناتوان مانده‌اند و همگی اسیر واژه غلط و مبهم «فروش صندلی اتوبوس‌های شرکت واحد» شدند. ترس برخی مدیران شهر از واژه «فروش صندلی اتوبوس» در شرایطی است که همین الان و در همه سال‌هایی که از عمر فعالیت شرکت واحد اتوبوسرانی در تهران می‌گذرد، همواره «صندلی‌های اتوبوس‌ها با دریافت بلیت از شهروندان، به آنها فروخته شده است!» اما اکنون ضعف شدید روحیه «اعتماد به نفس» در بین مجموعه مدیریت شهری یا احتمالا برخی بخش‌های این مجموعه کار را به جایی رسانده که با یک واژه‌سازی غلط و گمراه‌کننده در فضای مجازی، مدیران پیگیر ایده‌های خوب، به راحتی در تله می‌افتند و به جای آنکه با شهروندان درباره واقعیت ایده‌ها سخن بگویند، مجبور می‌شوند در مقام متهم به طراحی‌های معیوب، از خود دفاع کنند.

این نوع مواجهه مدیران، به «ناتوانی در برقراری ارتباط با شهروندان» و «تردید به طرح‌هایی که خود مدیران مطرح می‌کنند»، مربوط می‌شود.

 

اخبار مرتبط