این شهر مهم‌ترین قطب گردشگری کشور و منطقه بود به‌طوری که بر اساس آمار شهرتهران با جذب ۱/ ۶۴ میلیون گردشگر در سال ۲۰۱۶ میلادی، یکی از مهم‌ترین شهرهای خاورمیانه در زمینه گردشگری بوده‌ است.

تهران شهری است که بر اساس آمار سال ۱۳۹۵، سهم آن در کل تولید ناخالص داخلی ایران ۲۱ درصد است و با اختصاص نیمی از بخش صنعت کشور به خود، نقش مهمی در اقتصاد کشور و کانون اقتصادی ایران دارد.

اما با وجود تمام پتانسیل‌های مثبت نهفته و آشکار این شهر متاسفانه در سال‌های اخیر با مشکلات گوناگونی چون آلودگی آب و خاک و ترافیک و... دست و پنجه نرم می‌کند.

از سوی دیگر سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا تمام شهروندان از خدمات و پتانسیل‌های مثبت این شهر مانند آموزش و تفریح و حتی درآمد به یک میزان بهره‌مند می‌شوند؟

این اصطلاح بالا شهر و پایین شهر تهران به کدام بخش این شهر گفته می‌شود و آیا این نشانی از دوقطبی شدن شهر تهران است؟

به‌طور حتم آنچه در مدیریت شهری اهمیت دارد تلاش برای عدالت فضایی و رسیدن به شهری سالم با توجه و رعایت شاخص‌های زیست محیطی است.

اما سوال اینجاست که در دو قطبی شدن شهر تهران تا چه اندازه تصمیم‌گیری‌های مدیران شهری آن در گذشته نقش داشته اند؟ و باید این موضوع به‌صورت مشخص بررسی و تحلیل‌ شود تا بار دیگر همان اقدامات در این شهر تکرار نشود.

تهران باید با مدیریت صحیح بار دیگر برگردد به همان تهرانی که یکی از زیباترین شهرهای خاورمیانه بود.

شهری که نه هوای آن آلوده بود که نتوان سفیدی نشسته بر قله دماوند آن را دید و نه آب و خاک آن آلودگی داشت.

شهری که حقوق دستفروشان کنار خیابان‌های آن محترم شمرده شود و در آن کودکی نباشد که به جای حضور در کلاس و درس و مدرسه مشغول سرک کشیدن به سطل‌های زباله باشد تا روزی خود را در آورد. تهران شهری برای همه، نگاهی انسانی خواهد داشت به حق وحقوق شهروندان آن. معماری و شهرسازی در تهران شهری برای همه باید چنان انسان محورباشد که نه برج و ساختمانی با پول، ارتفاعی ناعادلانه گیرد و نه بنایی ساخته شود که معماری آن بویی از آداب و فرهنگ این سرزمین نبرده باشد و سبب شود تا روح آدمی را آزرده کند.