کارکنان امروز خواهان کار پارهوقت بیشتر هستند
رواج هفته‌کاری ۲۵ ساعته
کار پارهوقت در حال فراگیر شدن است. تعداد شاغلان آمریکایی پارهوقت در ماه‌‌‌های دسامبر و ژانویه ۲/ ۱ میلیون نفر بالاتر از ماه‌‌‌های پیش‌تر بود (طبق آمارهای وزارت کار این کشور). بیشتر این افزایش، یعنی معادل ۸۵۷هزار نفر، ناشی از انتخاب شخصی افراد بوده است نه اجبار یا ناتوانی در یافتن شغل‌‌‌های تمام‌‌‌وقت.
تعداد کل آمریکایی‌‌‌هایی که داوطلبانه شغل پارهوقت انتخاب کردهاند (۱/ ۲۲ میلیون نفر) نزدیک به ۶ برابر آن ۱/ ۴ میلیون نفری است که کارشان پارهوقت است ولی کار تمام‌‌‌وقت را ترجیح می‌‌‌دادند. این نسبت به بالاترین سطح دو دهه اخیر خود رسیده است.
در این دو دهه فقط یک بار تعداد کارکنان پارهوقت داوطلبانه و اجباری برابر شد: در ماه‌‌‌های نخست پاندمی کرونا؛ زمانی که میلیون‌‌‌ها نفر از آمریکایی‌‌‌ها از شغل خود اخراج شدند و در یافتن شغل تمام‌‌‌وقت ناتوان ماندند. در ۲۰ سال پیش از کرونا، این نسبت به طور معمول بین ۳ تا ۵ برابر بوده است.
به طور کلی، ۳/ ۱۶درصد از ۱۶۰ میلیون آمریکایی شاغل در ژانویه سال‌جاری پارهوقت بودند. وزارت کار ایالات متحده، پارهوقت بودن را بر اساس تعداد ساعات کاری هفتگی افراد تعیین می‌کند.
کسی که کمتر از ۳۵ ساعت در هفته کار کند، پارهوقت به شمار می‌رود.
اقتصاددانان، کارفرمایان و شاغلان، این افزایش جمعیت کارکنان پارهوقت را ناشی از تغییرات اقتصادی آمریکا و بازار کار اشباع می‌‌‌دانند. از آنجا که پاندمی منجر به فرسودگی برخی شاغلان و بازنگری آنها در مسیر شغلی‌‌‌شان شد، تعداد بیشتری به سمت شغل‌‌‌های پارهوقت سوق یافتند. در این میان، شرایط دشوار اقتصادی مانند تورم باعث شده است که جمعی از بازنشستگان اجباری و اختیاری برای تامین مخارج خانوار خود، دوباره به کار بپردازند؛ البته این بار کار پارهوقت. دلایل قدیمی‌‌‌تر نیز هنوز دلیل انتخاب شغل پارهوقت توسط میلیون‌‌‌ها آمریکایی است؛ از جمله مسوولیت‌‌‌های مراقبت از کودکان و سالمندان، مشکلات سلامتی و تعهدات تحصیلی.
اما این داده‌‌‌ها، تغییری بزرگ در نگرش افراد به کار را نشان می‌دهد. یک تفاوت مشهود بین این دوره از رونق بازار کار آمریکا با دوره‌‌‌های مشابه، نسبت بالاتر افرادی است که به انتخاب خود کار پارهوقت را برگزیده‌‌‌اند. دلایل آنها ممکن است خانوادگی یا شخصی باشد ولی در هر صورت، وزارت کار آمریکا انتخاب آنها را «دلایل غیراقتصادی» می‌‌‌نامد نه اجبارهای اقتصادی مانند کمبود شغل. لونی گلدن، اقتصاددان دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا که به مطالعه نیروی کار پارهوقت می‌‌‌پردازد، مشاهدات خود را این‌‌‌گونه بیان می‌کند: «کار پارهوقت به دلایل غیراقتصادی سریع‌‌‌تر از تصورات در حال رشد بوده و به سطح جدیدی رسیده است. من دلیلی نمی‌‌‌بینم که این روند به عقب بازگردد.»
ارنی پارک شخصی است که یک دهه در شغل‌‌‌های مهندسی سطح بالا برای شرکت‌های فناوری کار کرده است ولی در سال ۲۰۲۱ صبرش لبریز شد. او که خسته و فرسوده شده بود، می‌‌‌خواست زمان بیشتری برای خانواده خود داشته باشد. از طرفی به لطف پس‌‌‌اندازهایش از شغل پیشین و اشتغال تمام‌‌‌وقت همسرش، وضعیت مالی باثباتی داشت. با این شرایط، از شغل خود استعفا داد تا یک شغل پارهوقت ساعتی و سپس یک موقعیت شغلی به عنوان مشاور را شروع کند. هر دو شغل جدید او در شرکت‌های فناوری و مرتبط با دانش و تجربیاتش بود.
او می‌‌‌گوید: «عالی بود. من همچنان می‌توانستم مهارت‌‌‌هایم را به‌‌‌روز نگه دارم ولی فرصت بیشتری برای اختصاص به اولویت‌‌‌های مهم‌ترم داشته باشم.» او توضیح می‌دهد که در نخستین سال اشتغال پاره‌‌‌وقتش ۲۵درصد درآمد دوران کار تمام‌‌‌وقت خود به دست آورده است ولی فقط به اندازه ۱۵درصد قبل کار کرده است. خانواده‌‌‌اش هم بیمه سلامت خود را از طریق شغل همسرش به‌دست آورده‌‌‌اند.
آقای پارک، ۳۲ ساله اکنون داوطلبانه با کودکان بی‌‌‌سرپرست کار می‌کند و یک مزرعه خانوادگی با والدین و اقوامش در هیلزبورو نیوجرسی ایجاد کرده است که در آن به پرورش مرغ و سبزیجات می‌‌‌پردازند. او یک خبرنامه با نام پارت‌‌‌تایم تک راه‌‌‌اندازی کرده است تا به سایر شاغلان حوزه فناوری در شروع مشاغل پارهوقت کمک کند. او می‌‌‌گوید که تعداد مشترکان این خبرنامه به‌هزار نفر رسیده است. همچنین به تدریج، شرکت‌های مختلف اقدام به پیشنهاد مشاغل پاره‌‌‌وقتشان در این خبرنامه کردهاند. آقای پارک می‌‌‌گوید: «بسیاری از مردم شغل پارهوقت می‌‌‌خواهند ولی به آن دسترسی ندارند. شرکت‌هایی که این فرصت را به افراد پیشنهاد دهند، می‌توانند به استعدادهای بزرگی دسترسی پیدا کنند.»
افزایش تعداد شاغلان پارهوقت نشان می‌دهد که کارفرمایان به تدریج متوجه می‌‌‌شوند که وفور نیروی کار دهه‌‌‌های پیشین ممکن است ادامه نداشته باشد. این موضوع را جفری کورزنیک، اقتصاددان ارشد بانک تجاری فیفز ترد عنوان می‌کند. او معتقد است: «زمانی که دسترسی شما به کارکنان مایل به پست‌‌‌های تمام‌‌‌وقت کاهش می‌‌‌یابد، به تدریج ارائه فرصت‌‌‌های شغلی پارهوقت را مدنظر قرار می‌دهید. در این صورت، به طیف گسترده‌‌‌تری از متقاضیان شغلی دسترسی خواهید یافت. این سخن به معنای آن است که والدین شاغل، کارکنان مسن‌‌‌تر و سایر علاقه‌‌‌مندان به شغل پارهوقت تمایل بیشتری به همکاری با شما خواهند داشت.»
پیش از فراگیری کرونا، کتی پینارد همواره ترکیبی از کارکنان تمام‌‌‌وقت و پارهوقت در کافه‌‌‌کتاب اشتراکی‌‌‌اش در شهر بیدفورد ایالت مین داشت. اما به گفته او اکنون «۲۵ ساعت کار هفتگی تبدیل به نرمال جدید ۳۵ساعته شده است». در حال حاضر فقط یکی از کارکنان ۲۰ساله او تمام‌‌‌وقت کار می‌کند. او می‌‌‌گوید: «برای بسیاری از کارکنان ما، ۲۵ ساعت کار یا شاید ۳۰ ساعت حداکثر ظرفیتی است که می‌توانند ارائه دهند. دلیلش تا حدی مربوط به سلامت روان و تا حدی به دلیل اولویت‌‌‌های متفاوت آنها در زندگی است.» خانم پینارد برای انطباق خود با ترجیحات جدید کارکنانش، به جای آنکه مانند دوران پیش از پاندمی، کافه‌‌‌کتاب را تا ساعت ۱۰ یا ۱۱ شب باز نگه دارد، برخی روزها ۶ بعدازظهر و برخی روزها ۹ شب تعطیل می‌کند. همچنین او اکنون نیاز به کارکنان بیشتری برای فعالیت در تعداد شیفت‌‌‌های مشابه دارد که معنای آن افزایش هزینه و زمان مدیریت برای حفظ فرهنگ و انسجام کافه‌‌‌کتاب است. او می‌‌‌گوید: «اگر کسی به من بگوید که خواهان اشتغال تمام‌‌‌وقت است، به او می‌‌‌گویم که چه عالی؛ می‌توانی همین الان شروع به کار کنی؟ خوشحال خواهم شد که انسجام بیشتری داشته باشم.»
داده‌‌‌های وزارت کار آمریکا نشان می‌دهد که تعداد اندکی از حوزه‌‌‌های اقتصادی در حال تجربه رشد سریعِ نسبت مشاغل پارهوقت هستند. از جمله این حوزه‌‌‌های اقتصادی می‌توان به مدارس ۱۲ سال تحصیلی، حوزه بهداشت و درمان و خدمات تفریحی اشاره کرد. سیستم مدارس، اکنون حدود ۱۵۰ دلار در روز به معلمان جایگزین پرداخت می‌کند.
این رقم حدود ۱۶درصد در چند سال اخیر افزایش یافته است که دلیل آن کمبود نیروی آموزشی و تقلای مدارس برای تامین کادر خود بوده است. این آمار را نیکولا سورس، رئیس موسسه تامین معلم کِلی در اختیار ما قرار داده است. موسسه آنها روزانه ۲۰ تا ۴۰هزار معلم جایگزین در اختیار مدارس آمریکا قرار می‌دهد. آنها طی چند ماه گذشته شاهد افزایش چشمگیر متقاضیان آموزش پارهوقت بوده‌‌‌اند. مشاغل آموزشی اغلب شاغلان زن را جذب می‌کند. آموزش جایگزین این فرصت را به بسیاری از زنان می‌دهد که در ساعات حضور فرزندانشان در مدرسه، مشغول کار آموزش شوند. آقای سورس توضیح می‌دهد: «نرخ انتصاب‌‌‌های ما نسبت به چند ماه پیش ۱۰درصد افزایش یافته است که نشان می‌دهد روزانه معلمان بیشتری را به مدارس اعزام می‌‌‌کنیم. مردم می‌‌‌خواهند مکملی برای درآمدهایشان داشته باشند.»
آقای گلدن از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌‌‌گوید که احتمالا تعدادی از شاغلان متوجه شده‌‌‌اند با درآمدهای کمتر هم قادر به گذران زندگی هستند. افزایش تعداد نوجوانان و جوانانی که کنار والدین یا اقوام مسن خود زندگی می‌کنند به همراه تخفیف‌‌‌های مالیاتی فرزندان باعث شده است که افراد بیشتری قادر به کاهش ساعات کاری خود باشند. البته برخی از کمک‌‌‌های اقتصادی دولت در دوران فراگیری کرونا، قطع شده است.
با این حال، به گفته اقتصاددان دانشگاه پنسیلوانیا، افزایش کارکنان پارهوقت باعث سیال‌‌‌تر شدن بازار کار شده است. امروزه لازم نیست فردی تمام وجودش را برای یک شغل بگذارد یا در صورت بروز مشکلات شخصی به طور کامل از آن شغل خارج شود.
آقای گلدن می‌‌‌گوید که بخشی از تغییر کنونی روند کار را باید در دوران کرونا جست‌وجو کرد. پیش از پاندمی نه تنها شرکت‌ها بلکه بسیاری از شاغلان هم تصور ملموسی از ساعات کاری کمتر نداشتند. ولی کرونا به همراه قرنطینه‌‌‌ها و محدودیت‌های اجباری خود، بسیاری از شاغلان را وادار به کاهش ساعات کاری‌‌‌شان کرد. در این زمان، بسیاری از آنها متوجه شدند که ساعات کاری کمتر را ترجیح می‌دهند؛ حتی اگر به معنای اندکی کاهش در درآمدهایشان باشد. برخی ممکن است تصمیم گرفته باشند همزمان در دو شغل پارهوقت فعالیت داشته باشند ولی ترکیب ساعت‌‌‌های کار، فرصت بیشتری برای پرداختن به خانواده بگذارد. سایرین پس از بازنشستگی تصمیم گرفته‌‌‌اند که دوباره چند ساعت در روز کار کنند تا درآمدی اضافی داشته باشند یا از احساس هدفمندی یک شغل بهره ببرند.
لامونت کرانستون ۶۱ ساله، پیش از آغاز کرونا از شغل ۳۰ ساله خود به عنوان متخصص رژیم غذایی در سیستم بیمارستان‌‌‌های عمومی نیویورک بازنشسته شد. او تا سه سال پس از بازنشستگی به فعالیت داوطلبانه در محل زندگی‌‌‌اش ادامه داد. زمانی که در اواخر ۲۰۲۲ در یک رویداد محلی به میزبانی سازمان غیرانتفاعی گودویل اینداستریز (فعال در آموزش و مشاوره نیروی کار) شرکت کرد، مورد توجه مدیر این سازمان قرار گرفت.
از او پرسیدند که آیا تمایل به کار برای این گروه غیرانتفاعی دارد یا خیر؟ آقای کرانستون پاسخ مثبت داد و اکنون ۲۰ ساعت در هفته کار می‌کند. کار او آموزش و مشاوره دادن به متقاضیان شغلی است که در پیدا کردن حرفه مورد علاقه خود مشکل دارند. شغل او این فرصت را برایش فراهم می‌کند که در قبال خدمت به جامعه‌‌‌ای که دوستشان دارد، اندکی درآمد هم کسب کند.
همچنین فقط با چند ساعت کار در هفته می‌تواند از مزایای بیمه پزشکی و اجتماعی برخوردار شود. علاوه بر آن، این شغل او را فعال نگه می‌‌‌دارد. خودش می‌‌‌گوید:
«عادت داشتم که هر روز صبح از خواب برخیزم و سرکار بروم.» کار کردن کمک می‌کند که در این شرایط تورمی و افزایش اجاره‌‌‌بها قادر به پرداخت هزینه زندگی به همراه همسر تازه بازنشسته‌‌‌اش باشد.
وجود شغل‌‌‌های پارهوقت همچنین می‌تواند زنان را به بازار کار برگرداند. میزان مشارکت زنان در بازار کار (نسبت زنان شاغل یا در جست‌وجوی شغل) در ماه‌‌‌های نخست فراگیری کرونا به شدت سقوط کرده بود. این نسبت از ۹/ ۵۷درصد در فوریه ۲۰۲۰ به ۶/ ۵۴درصد در ماه مه آن سال رسیده بود. اما از آن زمان به بعد، افزایشی تدریجی داشت تا به ۵۷درصد در ماه ژانویه رسید. دیانه ویندمولر، مدیر منابع انسانی طی دو سال نخست پاندمی در یک شرکت خدمات بهداشت و درمان در شهر بولدر کلرادو شاغل بود. اما استرس و ابهام آن دوران، او را فرسوده کرد. این زن ۵۳ساله توضیح می‌دهد: «آدرنالین من بالا رفته بود و رفتارهایم با دیگران به اندازه گذشته زیبنده و دوستانه نبود. دوران سختی بود و انگار همواره باید برای بقا تلاش می‌‌‌کردم.»
بهار گذشته، کسب و کارها کساد شد و تعدادی از کارکنان از جمله خانم ویندمولر تعدیل شدند. او چند ماهی را به دور از دغدغه‌‌‌های شغلی به تجدید روحیه خود پرداخت و سپس فرصت‌‌‌های جدید شغلی را مدنظر قرار داد. توسط یک شرکت با نام رزرو اسکواد که به زنان در یافتن فرصت‌‌‌های شغلی انعطاف‌‌‌پذیر در وقفه‌‌‌های مسیر شغلی کمک می‌کند، توانست یک کار پارهوقت مشاوره برای یک شرکت مشاوره فناوری پیدا کند. او اکنون بین ۱۵ تا ۲۰ ساعت در هفته کار می‌کند.
خانم ویندمولر که همسرش همچنان به کار تمام‌‌‌وقت مشغول است، انتظار دارد که شرایط کاری کنونی‌‌‌اش برای مدتی نامحدود ادامه یابد: «اکنون توازن سالم‌‌‌تری برای من برقرار است.»
برخی شرکت‌ها کاهش شغل‌‌‌های تمام‌‌‌وقت به پارهوقت را آزمایش کرده و متوجه شده‌‌‌اند که کارکنانشان تمایلی برای بازگشت به جدول زمانی ۴۰ ساعته ندارند. تعدادی از شرکت‌های بریتانیایی شرکت‌کننده در یک پژوهش جدید روی هفته‌‌‌های کاری چهار‌‌‌روزه، به کارکنانشان اعلام کردند که بدون کاهش حقوقشان می‌توانند هر هفته یک روز کمتر کار کنند. این اقدام عملا به معنای آن بود که هر هفته یک روز مرخصی باحقوق اضافی به کارکنان تعلق می‌گیرد. در یافته‌‌‌هایی که این هفته منتشر شد، پژوهشگران متوجه شدند که ۱۵درصد از کارکنان با هیچ میزان حقوق و پاداش اضافی حاضر نیستند دوباره ۵ روز در هفته کار کنند.
بسیاری از معایب سنتی کار پارهوقت تغییری نکرده است. شاغلان پارهوقت به طور معمول درآمد کمتری برای میزان کار مشابه با همتایان تمام‌‌‌وقت خود دریافت می‌کنند و اغلب نیز مشمول مزایایی مانند بیمه درمانی نمی‌‌‌شوند. آقای گلدن متوجه شده است که دستمزد ساعتی نیز برای کارکنان پارهوقت ۲۰درصد کمتر است.
مولی کمپل ۳۵ ساله، در سال ۲۰۲۲ از شغل خود به عنوان معلم انگلیسی کلاس ششم استعفا داد تا در بخش آموزش یک شرکت فعالیت کند. او از آن زمان دو شغل پارهوقت دارد که مهم‌ترین مزیتش افزایش تجربیات کاری و فراهم آوردن امکان دسترسی به نرم‌‌‌افزارها و ابزارهای دلخواه او است. در حال حاضر، خانم کمپل ۲۵ ساعت در هفته کار می‌کند و برای هر ساعت ۲۲دلار دریافتی دارد. این رقم ۲۰درصد کمتر از حقوق او در زمان تدریس تمام‌‌‌وقت است. او ترجیح می‌دهد که دوباره تمام‌‌‌وقت کار کند و برای چند شغل درخواست داده ولی هنوز پیشنهادی دریافت نکرده است.
با این حال می‌‌‌گوید: «برخورداری از انعطاف موجود لذت‌‌‌بخش است. در حال حاضر مجبور نیستم ۴۰ ساعت در هفته کار کنم. تنها مشکل برای من این است که بیشتر فرصت‌‌‌های شغلی پارهوقت، حقوق کافی برای رفاه مالی‌‌‌ام را ارائه نمی‌‌‌دهند.»
مترجم: مهدی نیکوئی
منبع : وال‌‌‌استریت ژورنال
