سیاست‌های جدید و روندهای بازار نشان می‌دهند تحول به سوی استفاده حداقلی از کربن، همان‌ گونه که چشم‌انداز آن در توافق ۲۰۱۵ پاریس تعیین شد، به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است، اما این روند کافی نیست. تعهدات اقلیمی ملی که کشورها طبق معاهده پاریس به آن پایبند هستند، تنها یک‌سوم راهی است که به سوی کاهش انتشار دی‌اکسید کربن می‌رویم تا دمای کره زمین را در مقایسه با سطوح قبل از دوره صنعتی شدن، زیر ۲ درجه سلسیوس نگه داریم. برای طی کردن بقیه این راه، طبق گزارش ۲۰۱۷ سازمان ملل، اقدامات سریع کوتاه‌مدت و اقدامات گسترده بلندمدت مورد نیاز است.

کسب‌وکارها نقشی حیاتی در دستیابی به مقیاس کربن‌زدایی مورد نیاز دارند. در واقع، برخی شرکت‌های بزرگ که زنجیره‌های تامین جهانی دارند، معادل کل برخی کشورها گازهای گلخانه‌ای تولید می‌کنند. مثلا شرکت شیرینی‌سازی آمریکایی مارس معادل کل کشور پاناما ردپای کربن دارد. این مقیاس تولید کربن، مسوولیت‌پذیری به دنبال دارد. شرکت‌های مسوول با نوآورتر بودن و کارآمدتر بودن و همکاری با تامین‌کنندگان و اقتصادهای محلی، به دنبال روش‌هایی برای کاهش انتشار کربن و هزینه‌های ناشی از آن هستند.

از حالا تا سال ۲۰۳۰ دنیا ۹۰ تریلیون دلار صرف هزینه زیرساخت‌ها خواهد کرد. اینکه این سرمایه‌گذاری چگونه هدایت می‌شود، تفاوت زیادی ایجاد می‌کند. این هزینه‌ها می‌تواند شهرها، انرژی، کشاورزی و دیگر بخش‌ها را پایدارتر کند یا صرف تکنولوژی‌های قدیمی شود که کربن بیشتری وارد جو می‌کنند و دمای زمین را بالاتر می‌برند. حالا وقت آن رسیده که صنعت‌ها نقش خود را برای ایجاد یک دنیای پایدارتر متحول کنند. شرکت‌هایی که تکنولوژی پاک مثل انرژی‌های تجدیدپذیر را اولویت خود قرار می‌دهند و از سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های تولیدکننده کربن اجتناب می‌کنند، نه تنها مسوولیت‌پذیری زیست محیطی بالایی دارند، بلکه جایگاه آینده خودشان را به‌عنوان برندگان اقتصاد بدون کربن تضمین می‌کنند.

بنابراین، سرمایه‌گذاری در فعالیت‌های پایدار هم کار درستی است و هم هوشمندانه. در شرکت مارس، مزایای مالی استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر ارزان و منافع بلندمدت حاصل از این کاهش هزینه، مشاهده شده است. به علاوه، شرکت‌هایی که از پایداری استقبال می‌کنند، نشان می‌دهند که پاسخگویی جدی در این زمینه دارند و این موضوع به شرکای اصلی آنها مثل مشتریان، دولت‌ها و NGOها و نیز کارمندان فعلی و آینده آنها مرتبط است.

با اینکه دولت‌ها در سطح ملی هنوز مهم‌ترین نقش را دارند، اما کسب‌وکارهایی که تلاش می‌کنند به اهداف اقلیمی خود برسند، شرکای مهمی در این حوزه محسوب می‌شوند. به عنوان مثال، بیش از ۶۵۰ شرکت با سرمایه‌گذاری بازاری به ارزش بیش از ۱۵ تریلیون دلار در یک ائتلاف، اقدامات اقلیمی جسورانه‌ای انجام داده‌اند. از دسامبر ۲۰۱۵، تعداد کسب‌وکارهایی که در فعالیت‌های ابتکاری با «اهداف مبتنی بر علم» شرکت کرده‌اند، سه برابر شده و به ۳۳۸ شرکت رسیده که برندهای معروفی مثل مارس، HP، پپسی، فوجیتسو، نستله، فایزر، والمارت و زیراکس ازجمله آنها هستند.

سال جدید، سالی محوری برای اقدامات اقلیمی خواهد بود و قوانین و رهنمودهای اجرایی جدید توافق‌ پاریس در پایان سال نهایی خواهد شد. کشورها نیز ارزیابی‌های کلی خود را از طرح‌هایی که برای تغییرات اقلیمی در سطح ملی دارند در فرآیندی یکساله به اشتراک خواهند گذاشت و در همگرایی با کسب‌وکارها و شهرها، تعهدات ملی خود را تا سال ۲۰۲۰ تقویت خواهند کرد و این تغییری در مقیاس بزرگ را که همه ما به آن نیاز داریم موجب خواهد شد.

بخش خصوصی در این میان از فرصتی منحصربه‌فرد برخوردار است تا به شکل‌گیری این استراتژی‌های اقلیمی ملی کمک کند و خط روشنی از دولت‌ها بگیرد تا کسب‌وکارها با اطمینان بیشتری در اقتصاد بدون کربن سرمایه‌گذاری کنند. شرکت‌ها از حالا تا زمان برگزاری نشست بعدی سازمان ملل در مورد تغییرات اقلیمی در ماه دسامبر باید گفت‌وگوهای صریحی داشته باشند تا مشخص شود ریسک تغییرات اقلیمی ناگزیر ریسک‌های مالی را هم به دنبال دارد و باید اقداماتی جدی در این زمینه صورت گیرد.

رهبران کسب‌وکار همچنین می‌توانند اهداف اقلیمی شرکت خود را با اهداف کشورشان همراستا کنند. وقتی شرکت‌ها تصریح می‌کنند که برنامه‌های آنها در جهت کاهش انتشار کربن چگونه می‌تواند مزایای اقتصادی و اجتماعی برای آنها ایجاد کند، سیاست‌های دولتی هوشمندانه‌تر را هم تشویق می‌کنند و هر چقدر شرکت‌ها و موسسات بیشتر درگیر گفت‌وگوهای سازنده در این مورد شوند، کشورها راحت‌تر می‌توانند به تعهدات خود پایبند باشند.  اتفاقی که در سال جدید رخ می‌دهد، نشان خواهد داد که کدام رهبران کسب‌وکار خطرات واقعی تغییرات اقلیمی را درک می‌کنند و می‌دانند چه فرصت‌های عظیمی در دل تحول به سوی آینده‌ای پایدارتر و شکوفاتر با تولید کربن کمتر نهفته است.

مدیران