در کشورهای کم‌‌‌درآمد، تقریبا نیمی از هزینه‌‌‌های پنهان مربوط به فقر است و ممکن است تا حدی ناشی از ناتوانی کشاورزان در تولید غذای کافی یا پرداخت نشدن بهای منصفانه برای محصولاتشان باشد. در این کشورها، هزینه‌‌‌های پنهان غذا به‌‌‌طور متوسط ۲۷‌درصد تولید ناخالص داخلی است، در حالی که در کشورهای پردرآمد تنها ۸‌درصد است. ارقام فائو از دلار برابری قدرت خرید سال ۲۰۲۰ استفاده می‌کند - راهی برای مقایسه استانداردهای زندگی در کشورهای با درآمد و قیمت‌های متفاوت از یکدیگر. همچنین جک بوبو، مدیر موسسه نظام‌‌‌های غذایی دانشگاه ناتینگهام، می‌‌‌گوید این محاسبات ارزش فرامرزی می‌تواند بسیار پیچیده شود. برای مثال استراتژی «از مزرعه به سفره» اتحادیه اروپا را در نظر بگیرید که هدف آن تضمین ارگانیک بودن یک‌‌‌چهارم زمین‌‌‌های کشاورزی اروپا و کاهش ۲۰ درصدی مصرف کود تا سال ۲۰۳۰ است. دستیابی به این اهداف احتمالا هزینه‌‌‌های پنهان زیست‌‌‌محیطی را در اروپا کاهش می‌دهد، اما به‌‌‌احتمال‌‌‌زیاد باعث کاهش بهره‌‌‌وری کلی مزارع اروپایی هم می‌شود. این می‌تواند به این معنا باشد که کشورهای اروپایی باید مواد غذایی بیشتری از کشورهایی مانند برزیل وارد کنند، که این امر باعث تحریک جنگل‌‌‌زدایی و افزایش هزینه‌‌‌های پنهان زیست‌‌‌محیطی در آن مناطق خواهد شد.