داستان ظهور یک غول صنعت نیمه‌هادی
در تایوان تا سال۱۹۶۸ صنعت کالاهای الکتریکی دومین صادرکننده بزرگ پس از منسوجات بود و در سال۱۹۸۴ از منسوجات پیشی گرفت. بیشتر تولیدات آن (۸۰درصد در سال ۱۹۷۶) عمدتا به ایالات متحده صادر می‌شد. مشخصه این صنعت چند مونتاژکننده بزرگ با سرمایه‌گذاری خارجی، بیشتر از ایالات متحده و شمار زیادی تامین‌کننده قطعات داخلی و خصوصی برای آنها بود.
خاستگاه این صنعت به اواخر دهه۱۹۴۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که فروشندگان رادیویی محلی شروع به مونتاژ رادیو از قطعات وارداتی کردند و تعدادی از شرکت‌های انتقال یافته از کشورهای صاحب صنعت شروع به تولید سیم، لامپ، ترانسفورماتور و موارد مشابه کردند. در سال۱۹۵۰، دولت شروع به محدود کردن واردات رادیوهای کامل کرد تا به مونتاژکنندگان محلی انگیزه دهد. اولین برنامه چهار ساله (۱۹۵۳-۱۹۵۶) مشخص کرد که حمایت تعرفه‌ای و سایر مشوق‌ها به تولید رادیو، فن، کنتور، چراغ‌های فلورسنت، فرستنده‌های ولتاژ پایین و کابل‌ها تعلق می‌گیرد. در سال۱۹۵۳ یک شرکت تایوانی (Tatung) اولین قرارداد فناوری را بین یک شرکت تایوانی و یک شرکت ژاپنی امضا کرد. این قرارداد برای تولید کنتور برقی شرکت ژاپنی از قطعات تولید داخل بود. شرکت ژاپنی موافقت کرد که مهندسان شرکت تایوان را برای آموزش ببرد. این توافق‌نامه توسط کمک مالی ایالات متحده حمایت و حتی تامین مالی شد.
در اواخر دهه۱۹۵۰ تعدادی از شرکت‌های ژاپنی شروع به جست‌وجوی شرکای محلی برای مونتاژ لوازم الکترونیکی کردند و تا سال۱۹۶۳ هفت سرمایه‌گذاری مشترک انجام شد. در همین حال، در سال۱۹۶۱، موسسه تحقیقاتی استنفورد که از سوی دولت و USAID برای کمک به شناسایی بخش‌ها و محصولات مورد علاقه سرمایه‌گذاران خارجی به‌کار گرفته شد، تاکید کرد که پخش الکترونیک باید یکی از هفت صنعت اولویت‌دار باشد. در سال۱۹۶۲ دولت یک شرکت پخش تلویزیونی دولتی تشکیل داد که شروع به مونتاژ تلویزیون از قطعات ژاپنی کرد. در همان سال دولت الزامات داخلی‌سازی را برای تولید تلویزیون، یخچال، تهویه مطبوع، خودرو، موتورهای دیزل و چندین مورد دیگر وضع کرد. این الزامات به این معنی بود که درصد فزاینده‌ای از ارزش کل باید از قطعات داخلی تشکیل شود.
این نشان‌دهنده واکنش دولت به این واقعیت بود که بسیاری از سرمایه‌گذاری ژاپنی‌ها بازده اجتماعی پایینی داشتند؛ زیرا فقط قصد داشتند اقلامی را برای فروش در بازار داخلی با قطعاتی که از ژاپن ارسال می‌شد مونتاژ کنند (تعرفه کالاهای مونتاژشده بسیار بالاتر از تعرفه قطعات بود). تقریبا در همان زمان، دولت قوانین مربوط به سرمایه‌گذاری خارجی را برای تسهیل سرمایه‌گذاری مشترک و موافقت‌نامه‌های همکاری فنی با شرکت‌های خارجی مورد بازنگری قرار داد. در سال۱۹۶۳ چندین قرارداد فنی دیگر در زمینه تولید لوازم الکترونیکی مصرفی بین شرکت‌های تایوانی و ژاپنی امضا شد.
در آغاز دهه۱۹۶۰، شرکت‌های برق و الکترونیک ایالات متحده شروع به بررسی فرصت‌ها برای انتقال تولید به مناطق با نیروی کار ارزان‌تر کردند. Fairchild، یک شرکت نیمه‌هادی ایالات متحده، در سال۱۹۶۱ یک کارخانه در هنگ‌کنگ تاسیس کرد و فیلیپس هلند در همان سال یک کارخانه را در تایوان افتتاح کرد. در هر دو مورد، هدف کاهش هزینه‌های بخش کاربر تولید نیمه‌رسانا (اتصال سیم‌ها و بسته‌بندی) بود. بنابراین سال۱۹۶۱ نقطه عطفی در تاریخ آسیای شرقی است.
این آغاز راهبرد شرکت‌های چندملیتی است که به آن تولید جهانی می‌گویند، تولید یا خرید در سرتاسر جهان از هر جایی که بتوان قطعات را با کمترین هزینه به‌دست آورد. از میان تمام مناطق جهان، آسیای شرقی بیشترین بهره را از این استراتژی برد. دولت تایوان، با کمک USAID، به‌شدت به دنبال جذب شرکت‌های آمریکایی بود. جنرال اینسترومنتز اولین شرکت آمریکایی بود که تولید را در سال۱۹۶۴ در تایوان آغاز کرد. دو سال بعد از آن، بیست و چهار شرکت آمریکایی با عجله موافقت‌نامه‌های تولید را امضا کردند. در سال۱۹۶۵ اولین منطقه فرآوری صادراتی افتتاح شد؛ جایی که شرکت‌های خارجی و داخلی می‌توانستند در ازای صادرات تمام تولید خود از شرایط غیرمعمول و بدون محدودیتی برخوردار شوند. در سال۱۹۶۶ دولت طرحی را برای تبدیل تایوان به یک «مرکز صنعت الکترونیک» منتشر کرد.
آژانس برنامه‌ریزی (شورای همکاری‌های اقتصادی و توسعه بین‌المللی، CIECD) یک کارگروه الکترونیک را برای کمک به بازاریابی، هماهنگ کردن تولید با تقاضای خریداران خارجی، تهیه نهاده‌ها، آموزش پرسنل، بهبود کیفیت و تسریع مراحل تایید بوروکراتیک تشکیل داد. همچنین دو نمایشگاه بزرگ در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ ترتیب داد تا سرمایه‌گذاران خارجی را با تولیدکنندگان داخلی گرد هم آورد. پیش از این، در سال۱۹۶۵، مرکز پردازش داده‌های چین با مالکیت عمومی تاسیس شد تا استفاده از رایانه‌ها در صنعت محلی را تقویت کند. صادرات لوازم الکترونیکی بین سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۷۱ به میزان ۵۸درصد در سال رشد کرد. با این پیشرفت‌ها در توانایی بومی تایوان در الکترونیک، این کشور برای شرکت‌های چندملیتی جذاب باقی ماند؛ اما حالا به‌عنوان یک منبع نیروی کار ماهر درجه بالا و نسبتا ارزان و نه مانند گذشته به‌عنوان یک منبع نیروی کار غیر ماهر برای عملیات مونتاژ. در دهه۱۹۸۰ تقریبا هر شرکت چندملیتی الکترونیکی در تایوان سرمایه‌گذاری کرده بود.
