این گزارش شامل مجموعه کاملی از اطلاعات و شاخص‌های کلی جمعیتی از جمله نتایج و یافته‌های سرشماری‌ها در سطح کل کشور، استان‌ها و نقاط شهری و روستایی است که بر اساس تجارب گذشته کاربردی عمومی و گسترده داشته و پاسخگوی بسیاری از نیازهای آماری در حوزه‌های گوناگون است. این گزارش نشان می‌دهد از نظر تقسیمات کشوری تعداد استان‌های کشور از ٢٤ استان در سال ١٣٦٥ به ٣١ استان در سال ١٣٩٥ و تعداد شهرها از ٤٩٦ به ١٢٤٢ رسیده؛ ولی تعداد آبادی‌های دارای سکنه از ۳/ ۶۵ هزار به ۲/ ۶۲ هزار عدد کاهش داشته است. طی این سال‌ها همواره شهرهای بالای ۲۵۰ هزار نفر، بیش از ٥٢ درصد جمعیت را در خود جای داده‌اند. همچنین جمعیت کشور از ۱۸ میلیون و ۹۵۴ هزار نفردر سال ١٣٣٥ به ۷۹ میلیون و ۹۲۶ هزار نفر در سال ١٣٩٥ افزایش یافته است و افزایشی برابر با حدود ۶۰ میلیون و ۹۷۱ هزار نفر داشته است.  این افزایش در نقاط شهری برابر با ۵۳ میلیون و ۱۹۳ هزار نفر و در نقاط روستایی برابر با ۷ میلیون و ۷۷۸ هزار نفر بوده است. بر اساس گزارش اخیر مرکز آمار ایران نسبت جنسی از ١٠٤ در سال ١٣٣٥ به ١٠٣ در سال ١٣٩٥ رسیده و کاهش بعد خانوار از ۷/ ۴ به ٣/ ٣ گویای کمتر شدن تعداد افراد در خانوارها است. همچنین میانگین سن ازدواج افراد جامعه از ۸/ ۲۱ سال برای مردان و ۶/ ۲۱ سال برای زنان در سال ١٣٦٥، به ۹/ ۳۰ سال برای مردان و ۳/ ۳۱ سال برای زنان در سال ١٣٩٥ افزایش یافته که گویای تغییرات ساختار سنی طی این سال‌ها است. این گزارش که روند تغییرات برخی شاخص‌های مهم جمعیتی طی ٦٠ سال گذشته را نشان می‌دهد، بیان می‌کند که در سال ١٣٩٥ در حدود ۵/ ۸ در صد از خانوارهای معمولی کشور یک نفره و ۵/ ۱ در صد ٧ نفره و بیش‌تر بوده‌اند، سهم این خانوارها در سال ١٣٦٥ به ترتیب برابر با ۵/ ۴ و ۲۷ درصد بوده است. بررسی وضع سواد نشان می‌دهد میزان باسوادی در سال ١٣٩٥ در کل کشور برابر با ۶/ ۸۷ درصد و برای مردان و زنان به ترتیب ٩١ و ۲/ ۸۴ درصد بوده‌ است. این شاخص در سال ١٣٦٥ برای کل کشور معادل ۸/ ۶۱ درصد، برای مردان و زنان به ترتیب ۷۱ و ۱/ ۵۲ درصد بوده است.