ساخت مجسمه‌ فردوسی در سال ۱۳۳۷ و از سوی انجمن آثار ملی طی قراردادی به صدیقی که در آن زمان در ایتالیا به سر می‌برد سپرده شد و اوایل سال ۱۳۳۸، کار ساختش به پایان رسید. نصب این مجسمه را فرزند ابوالحسن صدیقی، فریدون صدیقی انجام داد. او در کشور اتریش تحصیلات آکادمیک مجسمه‌سازی و مرمت مجسمه را آموخته است.

جنس این مجسمه، سنگ مرمر کارارا و ارتفاع آن بیش از سه متر است. برای پایه مجسمه، تخته سنگی با ۵۹ تن وزن از کوه الوند واقع در استان همدان جدا و به تهران منتقل شد و بالاخره کار نصب مجسمه فردوسی بر روی این قطعه سنگ نتراشیده انجام گرفت.

پاسخ به این سوال که کودک پای مجسمه کیست؟ را می توان از لابه لای گفته های فریدون صدیقی؛ فرزند «استاد ابوالحسن صدیقی»؛ سازنده مجسمه و از شاگردان استاد کمال الملک دریافت که در این باره عنوان کرد: «در قسمت پایین مجسمه، پیکر کودکی زال ـ از شخصیت‌های شاهنامه ـ تصویر شده است و چون زال روی کوه قاف بزرگ شده است، بنابراین پایه مجسمه به صورت یک تخته ‌سنگ طبیعی طراحی شده که حکایت از داستان زندگی زال دارد.»

دکترمیرجلال‌الدین کزازی از شاهنامه‌پژوهان بزرگ اما دراین‌باره نظر متفاوتی دارد و می‌گوید: «بر آن نیستم که آن کودک خُرد، زال باشد، زیرا ​ پذیرفتنی نیست از میان چهره‌های پُرشمار شاهنامه، آن پیکرتراش یا تندیس‌ ساز زال را برگزیده باشد. من می ‌انگارم که شاید خواست او آن بوده است که به شیوه‌ای نمادین و بر پایه ساختار شاهنامه، زبان پارسی را در آن کودک به نمود بیاورد.» کزازی در ادامه می‌گوید: «فردوسی این کودک را آنچنان پرورده و بالانده است که بُرنایی گردیده است جاودانه، برومند و شاداب! و به سخن دیگر فردوسی کاری را که پیشینیان او تا آن زمان انجام داده بودند به پایان برده است و از همین روی است که شاید آن کودک در دامان فردوسی دیده می‌شود.» 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.