این روز ها فوتبال ایران دوباره درگیر بیانیه هایی شده که باشگاه های متعدد علیه همدیگر منتشر می کنند. از قضاوت داوران گرفته تا شرایط میزبانی و رفتار بازیکنان، بیانیه دادن ها را در بورس قرار داده تا باز هم جنجال های جدیدی در فوتبال ایران رقم بخورد. مشکلات داوری و رفتار هایی که جای اعتراض هم دارد، باعث شده باشگاه ها دلیلی برای سکوت کردن نداشته باشند. اما بیانیه نویسی در فوتبال ایران خیلی قبل تر از باشگاه ها و از افراد شروع شد.

حالا چند سال از بیانیه تند محمد مایلی کهن بر علیه امیر قلعه نویی می گذرد. جایی که سرمربی سابق تیم ملی به سیم آخر زد و امیر قلعه نویی را گروهبان قندلی نامید. او درگیری هایش با فدراسیون فوتبال و سایر باشگاه ها را ادامه داد اما در نهایت تصمیم گرفت به همه جنجال ها پایان دهد. بعدها بیانیه به سکوها هم رسید و در دوره ای که پرسپولیس با مشکل نتیجه گیری روبرو بود، برخی که اخباری پیرامون ارتباط آن ها با افرادی دیگر منتشر شده بود، بر علیه پرسپولیس هم بیانیه می دادند. اتفاقی که روی سکو ها رقم می خورد و گویی پرسپولیسی ها از هوادارانشان هم خنجر می خوردند. اما سکوت باشگاه ها هم به پایان رسید. دیگر کسی نمی خواست تنها بازنده بیانیه ها باشد و هر گروهی خودش را موظف می دانست تا پاسخ همه ادعا های درست یا نادرست را بدهد. بدین ترتیب باشگاه ها هم وارد جنجال بیانیه ها شدند.

بیانیه نویسی باشگاه ها در سال های اخیر حواشی مختلفی را داشته اما در فصل جاری تقریبا از اعتراض های نساجی شروع شد. باشگاه تازه صعود کرده به لیگ برتر، به مسائل معتددی اعتراض می کرد. آن ها از داوری شکایت می کردند و برای درگیر شدن با امیر قلعه نویی هم بیانیه دادند. نساجی پس از شکست به سپاهان که با اشتباهات داوری همراه بود، اعتراضاتش را به اوج رساند و حتی با واکنش قلعه نویی هم مواجه شد. سرمربی سپاهان معتقد بود مازندرانی ها کاری به جز فرافکنی ندارند و باید تکلیف همه حرف هایشان مشخص شود. بیانیه نویسی برای باشگاه عواقب ضررآوری هم به همراه داشت. البته که بیانیه نویسی برای باشگاه ها مفیدتر بود. در گذشته، مدیران، بازیکنان و کادرفنی هر تیم حرف های مختلفی درباره یک اتفاق به زبان می آوردند که گذشت زمان آن ها را متناقض نشان می داد. اما انتشار بیانیه، نظر صریح و مشخص باشگاه را تثبیت می کرد. 

مزیت دیگر بیانیه ها، شنیدن صدای باشگاه ها بود. مصاحبه های یک سرمربی و حرف های چند بازیکن شاید در هیچ رسانه ای بازتاب پیدا نمی کرد اما بیانیه های یک باشگاه، حتی در برنامه های تلویزیونی هم تحلیل می شد. بیانیه ها به گوش مسئولان هم می رسید چرا که موضع رسمی یک باشگاه به یک اتفاق بود که باید بررسی می شد. اما بیانیه ها مثل همه اتفاقات فوتبال ایران نتوانست در مسیر درست حرکت کند و باشگاه ها را خیلی سریع درگیر یکدیگر کرد. بیانیه ها که در ابتدا قرار بود واکنش قانونی و رسمی باشگاه ها باشد، ناخودآگاه به ابزاری برای بحث فوتبالی ها با هم شد.

 

باز هم جنجال بیانیه نویسی از نساجی آغاز شد. تراکتوری ها بیانیه ای دادند و از اشتباهات داوری در بازی مقابل نساجی انتقاد کردند. باشگاه استقلال که تصور کرد این بیانیه ممکن است به نفع تراکتور در بازی مقابل آنان باشد، خیلی سریع واکنش نشان داد. در این میان درگیری مشابهی میان سپاهان و پرسپولیس آغاز شد. در ادامه حتی استقلال و پرسپولیس هم درگیر بیانیه نویسی علیه یکدیگر شدند. کار به جایی رسید که حتی وزیر ورزش هم باید در رفتار سرخابی ها دخالت می کرد تا باشگاه های تهرانی به آرامش دعوت شوند. این درگیری ها به جایی رسیده بود که فدراسیون فوتبال هم واکنشی رسمی به آن داشته باشد. از نظر مسئولان فدراسیون فوتبال، این بیانیه نویسی ها جو فوتبال را متشنج می کرد. سعید فتاحی، رئیس کمیته مسابقات در این باره می گوید: «متاسفانه بیانیه ها را باشگاه ها برای هم منتشر می کنند اما انتقادات از آن ها برای ماست. این بیانیه ها به فوتبال ضربه می زند چون باعث می شود تشنج به سکوها کشیده منتقل شود و آرامش همه به هم بخورد.»

فدراسیون فوتبال که از بیانیه ها خسته شده بود و توانایی ایستادگی مقابل آن ها را نداشت، جلسه مهمی تشکیل داد. این جلسه که میزبان مهدی تاج، مرتضی تورک رئیس کمیته اخلاق، اسماعیل حسن زاده رئیس کمیته انضباطی، اصفهانیان رئیس کمیته داوران و سعید فتاحی رئیس کمیته مسابقات بود، به بررسی دلایل بیانیه نویسی باشگاه ها پرداخت. در این جلسه همه اعضا تاکید کردند که فوتبال ایران نیاز به آرامش دارد و راه حل برخورد درست با باشگاه ها است. با این حال کمیته داوران از شرایط رضایتی نداشت. آن ها معتقد بودند باید برخورد مشخصی با مختلفان شود. اتهام هایی که به داوران لیگ زده می شد، نیازمند بررسی بود و کمیته داوران به قضاوت های صریح و سریع باشگاه ها انتقاد داشت. مرتضی تورک و اسماعیل حسن زاده مدعی برخورد با بیانیه ها شدند. رییس کمیته انضباطی از احکام سنگین برای باشگاه هایی خبر داد که فضای فوتبال ایران را با بیانیه نویسی به سمت التهاب پیش می برند و رییس کمیته اخلاق از لزوم فراخواندن مدیران باشگاه ها برای تبیین شرایط لیگ سخن گفت. به نظر می رسید فدراسیون فوتبال برنامه ای برای حل مشکلات باشگاه ها نداشت و تنها راه حل آنان، حذف همه صورت مسئله ها بود.

اما حق با باشگاه ها نیست؟ آن ها این مزیت را دارند تا به همه مشکلات لیگ اعتراض کنند. وقتی در بازی پرسپولیس و فولاد صحنه های بحث برانگیز زیادی مطرح می شود، پرسپولیس لازم می بیند به سوت های عجیب واکنش نشان دهد. اما کمیته داوران اعتقادی به اعتراض ها ندارد. داوود رفعتی، رییس دپارتمان داوری در چند مصاحبه از تصمیم داوران لیگ دفاع کرد و اعلام کرد اشتباه اثرگذاری در لیگ نداشته ایم. اما این حرف ها تاثیری در بهتر شدن شرایط لیگ نخواهد داشت. چرا که باشگاه ها به شکل مشخصی تماشا می کنند حرف های آنان پاسخ مناسبی ندارد و دلیل محکمی می بینند تا با جدیت بیشتری بیانیه نویسی کنند. شاید در ادامه، برخی باشگاه ها به تصمیم های مهم تری دامن بزنند که ممکن است شرایط لیگ را پیچیده تر کند. آن چه مشخص است، تاثیر واضح فدراسیون فوتبال در درگیری بیشتر باشگاه ها است. شاید فدراسیون باید با باشگاه ها هم‌سو شود، البته اگر می خواهد فوتبال ایران واقعا در مسیر صحیح قرار بگیرد.

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.