صورتش سرخ بود و عصبی. ولی سعی می کرد خنده از روی لبش نیفتد. چمدانش را در دستش گرفته بود و به پیش می آمد. اگرچه نیم ساعتی در کنفرانس مطبوعاتی حرف هایش را زده بود و خسته آمده بود به میکسدزون اما باز می خواست باشد و حرفهایش را بزند. 

او اصلا آمده بود تا با رسانه های دنیا حرف بزند. به‌خصوص با آنهایی که لاتین می دانستند. بهانه هم قدر کافی داشت برای غر زدن. برای اینکه از سومین بدشانسی در سومین جام سخن بگوید. از سال ۲۰۱۰ شروع کرد به گفتن. جایی که تیمش روی اشتباه داوری قربانی شد. 

جایی که پرتغالی ها با اشتباه داوری به همین اسپانیا باختند و حذف شدند. کی‌روش مدام داشت این را یاد خبرنگاران اسپانیایی می آورد. بعد می رسید به سال ۲۰۱۴ که مازیچ صرب پنالتی واضح برای ایران روی اشکان را نگرفت و هر دو بار اثری از کمک داور ویدئویی نبود تا کی‌روش حقش را از این تیم های بزرگ بگیرد. 

ولی این بار از شانس بدش روی صحنه گل ایران، گلی که داور می گوید در زمان به ثمر رسیدنش، توپ فقط موهای سردار آزمون را لمس کرده و آفساید شده است، این چشم عقاب به فریاد حریف رسید. او عصبی بود که چرا همیشه باید همه چیز به ضررش باشد؟

او مدام داشت برای خبرنگار اسپانیولی توضیح می داد با چه منطقی از او و تیمش انتظار بازی هجومی داشتند؟ مدام اسم ستاره های اسپانیا را برای‌شان ردیف می کرد. راموس، پیکه، ایسکو، کارواخال، آسانسیو، دیه‌گو کاستا و اینها اینگونه جلوی تیمی به اما و اگر افتاده بودند که اصلا به هیچ وجه قابل مقایسه با این رقیب بزرگ نیستند.

کی‌روش بارها و بارها به این کمک داور ویدئویی فیفا تاخت و ساعتی را در جمع خبرنگاران گذراند، درحالی که گوش هایش سرخ از عصبانیت بود. اگرچه کمک داور بازی پیش از همه این اتفاقات پرچمش را زده بود و در تمام زمانی که ایرانی ها جشن گرفته بودند، داور گل را مردود کرده بود و حتی اسپانیایی ها می خواستند در زمانی که ایرانی ها غرق شادی گل هستند، در ضد حمله به ما گل بزنند که داور بازی را متوقف کرد و تازه در این صحنه از کمک داور ویدئویی استفاده کرد! ولی کی‌روش زومش را گذاشته بود روی انتقاد از این سیستم که حقش را خورده است و مدام به همه خبرنگاران از این تصمیمات فیفا می نالید!

سرمربی البته در طول مسیر فقط درباره اسپانیا حرف زد. سعی کرد فقط از تعهد بگوید و اینکه تاکید کند به قولی که با مردم ایران داشته پایبند بوده است. آری او همان حس غرور را که وعده داده بود عملی کرد. پایش ایستاد. تیم ملی برابر اسپانیا برای مردم ایران فقط حس افتخار هدیه داد به یک نبض ۸۰ میلیون نفری.

او مسیر را در جمع خبرنگاران رفت تا رسید به خبرنگار رکورد. جایی که بالاخره بین هموطنانش از بازی با پرتغال گفت. از سختی هایش.

وقتی از او درباره کریس رونالدو و این تقابل بعد ۸ سال گفتند. قهقهه ای زد. چیزی گفت که خبرنگار هموطنش را هم به خنده وا دارد. او برای بازی با پرتغال انگیزه هایی مضاعف تر از همیشه دارد. آن بازی برای خودش هم انتقامی است. حق دارد از همان بعد بازی با اسپانیا به بازی بزرگ آینده فکر کند. به روزی که برایش بچه هایش را جمع کرده بود تا در رختکن بمانند و از همان جا برای‌شان حرف بزند. می خواست همه با هم همدل باشند. 

می خواست تا در کنار هم به بازی بزرگ آخر فکر کنند. به مسیر صعود که از سارانسک باید بگذرد.

مصمم ایستاد و قول داد. گفت شده تا پای مرگ، می جنگیم. می میریم اما می بریم و صعود می کنیم.

 

 

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.