شکار ناوگان ارواح در کارائیب

علاوه بر این، سه تن از برادرزاده‌های «سیلیا فلورس»، همسر نیکولاس مادورو و یک تاجر مرتبط با دولت نیز تحریم شده‌اند. دو نفر از این افراد پیش‌تر به اتهام قاچاق مواد مخدر در آمریکا محکوم شده بودند؛ اما طی تبادل زندانی آزاد شدند. به گزارش سی‌ان‌ان، این تحریم‌ها یک روز پس از عملیات نیروهای آمریکایی برای توقیف نفتکش «اسکیپر» صورت گرفت. پم باندی، دادستان کل آمریکا، اعلام کرد که این نفتکش بخشی از یک «شبکه حمل‌ونقل غیرقانونی» بوده که از کشورهایی مانند ونزوئلا حمایت می‌کرده است. برآورد می‌شود این نفتکش حامل ۱.۸میلیون بشکه نفت خام «مری» به ارزش تقریبی ۸۴‌میلیون دلار بوده است. نیویورک‌تایمز هم در گزارشی نوشت، نیکلاس مادورو این اقدام را «عصر جدیدی از دزدی دریایی جنایتکارانه» در کارائیب خواند. تشدید حضور نظامی آمریکا در دریای کارائیب و تهدید به توقیف‌های بیشتر، زنگ خطر را برای مالکان کشتی‌هایی که همچنان با کاراکاس همکاری می‌کنند، به صدا درآورده است.

تحلیلگران معتقدند ترکیب تحریم‌ها و عملیات نظامی دریایی، جبهه‌ای جدید در راهبرد ترامپ برای بی‌ثبات کردن رژیم مادورو است. نیویورک‌تایمز در بخش دیگری از گزارش خود افزود، توقیف اخیر نفتکش در سواحل کارائیب، واقعیتی انکارناپذیر را در رویارویی کاراکاس و واشنگتن آشکار کرد: نفت همچنان تنها منبع بقای اقتصاد شکننده ونزوئلاست. مقامات دولتی برای سرپا نگه داشتن سیستم، تامین بودجه نظامی و واردات کالاهای اساسی مانند غذا، به‌طور مرگباری به دلارهای نفتی وابسته‌اند که اکنون ۸۸درصد از کل درآمد صادراتی کشور (حدود ۲۴‌میلیارد دلار) را تشکیل می‌دهد.

تحلیلگران هشدار می‌دهند که ونزوئلا، دارنده ۱۷درصد از کل ذخایر نفت جهان، قربانی «بیماری هلندی» است؛ وضعیتی که در آن وابستگی به منابع طبیعی، سایر بخش‌های اقتصاد را نابود کرده است. سوءمدیریت و تحریم‌ها درآمد نفتی این کشور را از ۱۲۰‌میلیارد دلار در سال۲۰۱۲ به سطح فعلی رسانده‌اند که صندوق بین‌المللی پول آن را «بزرگ‌ترین فروپاشی اقتصادی یک کشور غیرجنگی در نیم قرن اخیر» می‌نامد. تداوم توقیف نفتکش‌ها، کاراکاس را مجبور می‌کند برای جذب خریداران ریسک‌پذیر، تخفیف‌های بسیار سنگینی ارائه دهد. درحالی‌که چین اکنون خریدار ۸۰درصد نفت ونزوئلا از طریق شبکه‌های پیچیده و پالایشگاه‌های کوچک است، یک پارادوکس 

سیاسی-اقتصادی عجیب وجود دارد: ایالات متحده همچنان مشتری نفت ونزوئلاست. شرکت غول‌پیکر آمریکایی «شورون» که تولید نزدیک به یک‌چهارم نفت ونزوئلا را در دست دارد، با مجوز دولت ترامپ به فعالیت ادامه می‌دهد. درحالی‌که ناوهای جنگی آمریکا نفتکش‌های «ناوگان ارواح» را شکار می‌کنند، به کشتی‌های حامل نفت قانونی شورون اجازه عبور امن به سمت پالایشگاه‌های تگزاس را می‌دهند. این فشار فزاینده، همزمان با تحرکات تازه اپوزیسیون ونزوئلا در خارج از کشور صورت می‌گیرد. کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا، روز پنج‌شنبه در پایتخت نروژ فاش کرد که پس از بیش از یک سال زندگی مخفیانه، با «حمایت دولت ایالات متحده» موفق به خروج از کشور شده است. او که برای شرکت در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل به اسلو سفر کرده است، از افشای جزئیات عملیات خروج خودداری کرد؛ اما حضورش در بالکن تاریخی «گرند هتل» با استقبال پرشور هواداران و طنین شعارهای «آزادی» همراه شد.

ماچادو ضمن حمایت تلویحی از قطع شریان‌های مالی مادورو (از جمله توقیف اخیر نفتکش‌ها)، اقدامات ترامپ را «تعیین‌کننده» خواند و به خبرنگاران گفت: «رژیم اکنون ضعیف‌تر از همیشه است. باید هزینه ماندن در قدرت را بالا برد و هزینه ترک قدرت را کاهش داد؛ تنها در این صورت رژیم فرو می‌پاشد.» درحالی‌که وزیر کشور ونزوئلا مدعی شد دولت از تحرکات ماچادو آگاه بوده، رهبر اپوزیسیون تاکید کرد که کاراکاس از مخفیگاه او بی‌خبر بود. او با پذیرش اینکه بازگشت به ونزوئلا خطر بازداشت فوری را به همراه دارد، گفت: «خطر رفتن زیاد بود؛ اما ارزشش را داشت.» تحلیلگران معتقدند ماچادو اکنون با چالش بزرگ تبدیل نفوذ بین‌المللی خود به تغییر سیاسی در داخل روبه‌روست تا به سرنوشت دیگر رهبران تبعیدی که به حاشیه رانده شدند، دچار نشود.