انتقادها از ایالات متحده در ناتوانی از مهار آتش بالا گرفت
هیولای رام نشدنی
تحقیقات سی‌ان‌ان نشان می‌دهد که ترکیبی ویرانگر از عوامل، منابع لس‌آنجلس را به‌شدت تحت فشار قرار داده است. درحالی‌که گزارش‌ها درباره مهار آتش ضد و نقیض است، سی‌ان‌ان گزارش می‌دهد که در نبرد چندروزه با آتش، در لس‌آنجلس پیشرفت‌هایی حاصل شده است. اما نیویورک‌تایمز در گزارش خود می‌گوید که به‌رغم وزش بادهای آرام‌تر، آتش بزرگ‌تر شده است. آخرین به‌روزرسانی‌ها نشان می‌دهد که وسعت آتش پالیسیدز، در حدود ۲۱هزار و ۵۹۶هکتار است که بالاترین حجم آتش‌سوزی است. پس از آن، ایتون، با ۱۴هزار و ۱۱۷، کنث با ۱۰۵۲، هرست با ۷۷۱، لیدیا با ۳۹۵ و آرچر با ۱۹هکتار در رتبه‌های بعدی قرار دارند. به گفته مرکز خدمات آتشنشانی کالیفرنیا، احتمالا بیش از ۱۰هزار سازه تنها بر اثر آتش‌سوزی‌های ایتون و پالیسیدز آسیب دیده یا تخریب شده‌اند. این ارقام اولیه هستند که می‌توانند افزایش یابند و شامل هر چیزی از خانه تا آلونک می‌شوند. بازرسان خسارت هنوز در محل هستند و خسارات را محاسبه می‌کنند. این مناطق همچنان تحت اخطار پرچم قرمز قرار دارد، اگرچه آتش‌نشانان امیدوار بودند که وزش باد در جمعه‌شب کاهش یابد و به آنها اجازه دهد در برخی از بزرگ‌ترین آتش‌سوزی‌ها به میدان نبرد بروند.
آمریکا آماده نیست
در حال حاضر کالیفرنیا توان خود را بر تقویت جوامع خود در برابر آتش‌سوزی‌های جنگلی متمرکز کرده؛ اما با افزایش تهدیدها ممکن است کار قابل مهار نباشد. به نوشته روزنامه نیویورک‌تایمز، آتش‌سوزی‌های این هفته در اطراف لس‌آنجلس یک سوال مهم را در اذهان پدید آورد: چرا کالیفرنیا، ایالتی که به بهترین وجه برای مقابله با آتش‌سوزی‌های جنگلی مجهز است، قادر به جلوگیری از سوختن دومین شهر بزرگ کشور نبوده است؟ قوانین ساختمانی کالیفرنیا برای مقابله با آتش‌سوزی‌های جنگلی یکی از محافظت‌کننده‌ترین قوانین در این کشور است. آتش‌نشانی‌های محلی آن توسط مرکز «کال‌فایر»، سازمان آتش نشانی ایالتی که بودجه‌ای ۴میلیارد دلاری و تعدادی از بهترین آتش‌نشانان آموزش‌دیده در جهان دارد، پشتیبانی می‌شوند.
پایه مالیاتی عظیم این ایالت به‌طور موثر منابع نامحدودی را برای حفاظت از آتش‌سوزی ایجاد می‌کند. کالیفرنیا الزامات اجباری در سراسر ایالت دارد که مالکان خانه را در مناطق پرخطر، مجبور به ایجاد «فضای قابل دفاع» در اطراف اموال خود می‌کنند؛ قوانینی که سایر ایالت‌های غربی مایلند اعمال کنند اما نمی‌توانند، زیرا رای‌دهندگان محافظه‌کار را خشمگین می‌کند. با این حال وقایع این هفته محدودیت‌های این تلاش‌ها را نشان می‌دهد و سوالات ناراحت‌کننده‌ای را درباره اینکه آیا هر بخشی از ایالات متحده -حتی ثروتمندترین، بهترین و باتجربه‌ترین - می‌تواند واقعا خود را با آتش‌سوزی‌های جنگلی که با آب و هوای گرم‌تر بدتر می‌شود سازگار کند، ایجاد می‌کند. جاشوا ساکس، مدیر برنامه انطباق مرکز آب و هوای جورج‌تاون در مرکز حقوقی دانشگاه جورج‌تاون در واشنگتن گفت: ««تغییرات آب و هوا و رویدادهای آب و هوایی باعث می‌شوند که ما با این محدودیت‌ها دست و پنجه نرم کنیم. خطرات همیشه روندی افزایشی دارند و در برخی مواقع از آنچه شما انجام داده‌اید، پیشی می‌گیرند.»
بخشی از خسارات گسترده ناشی از آتش‌سوزی در لس‌آنجلس ممکن است منعکس‌کننده اشتباهات در برنامه‌ریزی یا اجرا باشد. شیرهای آتشنشانی طراحی شده برای مقابله با آتش‌سوزی خانه‌ها خشک شدند؛ زیرا ذخایر آب با تقاضای بیشتری نسبت به پیش‌بینی مقامات مواجه بود. مشخص نیست که ساکنان هشدار کافی دریافت کرده بودند یا این سوال مطرح است که آیا مسیرهای تخلیه به خوبی برنامه‌ریزی و پیش‌بینی شده بودند یا نه؟ سیل دوم انتقادات و سوالات درباره مسوولیت‌پذیری بوده که کلید آن در حال حاضر زده شده است؛ حتی با ادامه آتش‌سوزی. اما نمی‌توان از این واقعیت فرار کرد که آتش‌سوزی‌های جنگلی در غرب آمریکا در حال افزایش است. افزایش دما به معنای خشک شدن پوشش گیاهی است که سوخت بیشتری برای آتش‌سوزی ایجاد می‌کند. همچنین به این معنی است که پس از شروع آتش‌سوزی، خاموش کردن آن دشوارتر است. تجزیه و تحلیل ۶۰هزار آتش‌سوزی جنگلی بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۰ نشان داد که آتش‌سوزی‌ها با گذشت زمان، سریع‌تر در کالیفرنیا و سایر ایالت‌های غربی گسترش می‌یابند.
اساسا دو راه برای آماده شدن در برابر آتش‌سوزی‌های جنگلی و سایر شوک‌های اقلیمی وجود دارد. یکی تلاش برای تقویت جوامع بدون تغییر اساسی آنهاست. این نوع سازگاری که اغلب «قابل انعطاف» نامیده می‌شود، در کالیفرنیا دیده می‌شود که دست‌کم در مقایسه با اکثریت ایالت‌های غربی دارای برتری‌هایی است. در سال۱۹۶۱، آتش‌سوزی جنگلی که توسط بادهای «سانتا آنا» بدتر شد، تقریبا ۵۰۰خانه را در محله بل ایرِ لس‌آنجلس ویران کرد. پس از آن، این شهر استفاده از چوب در ساخت خانه را ممنوع کرد و قوانینی را دراین باره وضع و استفاده از آن را الزامی کرد. این رویکرد در نهایت در سراسر ایالت گسترش یافت. تا سال۲۰۰۸، کالیفرنیا به‌عنوان بخشی از قوانین ساختمانی ایالتی خود، مجموعه‌ای از الزامات را درباره نحوه ساخت خانه‌ها در مناطقی که در معرض خطر آتش‌سوزی قرار دارند، تصویب کرد. سازندگان باید از مصالحی استفاده کنند که احتمال سوختن آنها کم است، مانند گچ، بتن یا فولاد. صاحبان خانه باید پوشش گیاهی را تا ۳۰متری از لبه ساختمان‌ها دور یا حذف کنند. اکنون، دولت حتی به دنبال ایجاد به اصطلاح یک «منطقه صفر» در ۱.۵متری خانه‌هاست که تمام مواد قابل اشتعال را حذف می‌کند. بسیاری از ایالت‌ها دستورالعمل‌های مشابهی دارند؛ اما قوانین ایالتی کالیفرنیا درباره مصالح ساختمانی و پاکسازی پوشش گیاهی اجباری است که مقامات محلی توانایی نادیده گرفتن آنها را ندارند. «روی رایت» که برنامه‌های کاهش خطر را برای آژانس مدیریت اضطراری فدرال در دوران اوباما و ترامپ مدیریت می‌کرد، خاطرنشان کرد: با این حال، آیین‌نامه ساختمانی ایالت، مشکل خانه‌ها و محله‌هایی را که قبل از اجرایی شدن آن استانداردها ساخته شده‌اند، حل نمی‌کند. بسیاری از این خانه‌ها در مناطقی با خطر آتش‌سوزی بالا هستند. به گفته کارشناسان، نوع دیگر سازگاری مستلزم تغییرات تهاجمی‌تری است.
این شامل اقداماتی است که می‌تواند جوامع را در برابر آتش‌سوزی مقاوم‌تر کند؛ حتی با گرم‌تر شدن آب و هوا. اما تعداد بسیار کمی از جوامع تا به حال آنها را امتحان کرده‌اند؛ زیرا آنها ماهیت محله‌ها را به‌شدت تغییر می‌دهند که نامحبوب، پرهزینه یا هر دو خواهد بود. رایت گفت که این اقدامات شامل قطع درختان می‌شود؛ به‌طوری‌که آتش به راحتی گسترش نمی‌یابد. این همچنین به معنای ممنوعیت پوشش‌ها یا نرده‌های چوبی است، نوعی از جزئیات زیبایی‌شناختی که صاحبان خانه برای آن ارزش قائل هستند. جسی کینان، استاد دانشگاه تولین که درباره سازگاری با آب و هوا تحقیق می‌کند، می‌گوید: «موارد بسیار کمی می‌تواند جلوی این نوع آتش‌سوزی را بگیرد، مگر ساخت پناهگاه‌های نسوز.» رایت گفت وقتی نوبت به بازسازی پس از یک فاجعه می‌رسد، می‌تواند به معنای ایجاد فضای بیشتری بین خانه‌ها باشد.
اما این به معنای خانه‌های کمتر یا کوچک‌تر است که احتمالا با اعتراض صاحبان خانه و مقامات محلی روبه‌رو خواهد شد. در لس‌آنجلس، رویکرد دیگر ایجاد یک منطقه حائل ۸۰۰متری بین محله‌ها و جنگل‌هایی است که آنها را احاطه کرده‌اند. رایت گفت: «آنچه در نهایت این آتش‌ها را به حرکت درمی‌آورد این است که اخگر وارد می‌شود و سپس خانه را مشتعل می‌کند و سپس آن خانه اخگرهایی را تولید می‌کند که باعث آتش‌سوزی بعدی می‌شود. مطمئن شوید که وقتی اخگرها از منطقه جنگلی بیرون می‌آیند، چیزی را مشتعل نکنند.»
