این انتخابات که در روز تولد بنیان‌گذار این جنبش، هوگو چاوز برگزار شد، جانشین چاوز، یعنی نیکلاس مادورو (رئیس‌جمهور مستقر) را در برابر «ادموندو گونزالس» کمتر شناخته‌شده که یک دیپلمات سابق است، قرار می‌دهد.اما گونزالس اساسا کاندیدای جانشین «ماریا کورینا ماچادو» یک قانون‌گذار سابق مصمم و جاه‌طلب است که به‌عنوان جدیدترین رهبر اپوزیسیون کشور ظاهر شده و مردم را پشت وعده احیای دموکراسی و بازگرداندن ونزوئلایی‌ها به خانه جمع کرده است. زمانی که دولت مادورو، خانم ماچادو را از نامزدی منع کرد، ائتلاف او موفق شد گونزالس را در لیست رای‌گیری قرار دهد. (برخی از تحلیلگران و مفسران سیاسی، خانم ماچادو را «بانوی آهنین» خطاب کرده‌اند.) همه در حال حدس و گمان درباره نتیجه انتخابات هستند و کل کشور در حال اضطراب و جوش و خروش است. مادورو سابقه طولانی در انحراف نتیجه انتخابات (ثبت‌نام برای میلیون‌ها نفر در خارج از کشور تقریبا غیرممکن بوده است) و حتی در ابداع نتایج انتخابات به نفع خود دارد.

اما نظرسنجی‌ها و ده‌ها مصاحبه در سراسر کشور نشان‌دهنده اشتیاق بالایی برای گونزالس است. رویدادهای مبارزاتی که توسط ماچادو برگزار می‌شود، شکل سفرهای مذهبی دسته‌جمعی را به خود گرفته است؛ آن هم با حامیانی که خیابان‌ها را یکی پس ازدیگری پر می‌کنند. درحالی‌که ماچادو از شهر عبور می‌کند، مردم در آغوش او گریه می‌کنند و به او برای تغییرات بنیادین التماس می‌کنند. اگر گونزالس پیروز شود و به او اجازه داده شود که قدرت را به دست گیرد، احتمالا با چالش‌های بزرگی روبه‌رو خواهد شد؛ از جمله این واقعیت که تقریبا همه نهادها -از جمله قوه مقننه- در دست حزب مادورو باقی می‌مانند یا اینکه به رئیس‌جمهور جدید وفادار می‌شوند. به نظر می‌رسد هر دو طرف معتقدند که اعداد و ارقام لازم برای پیروزی را دارند.اپوزیسیون بر نظرسنجی‌هایی تکیه کرده است که به گونزالس حدود ۲۰امتیاز برتری می‌دهد؛ اما افراد نزدیک به دولت می‌گویند که نظرسنجی‌های خصوصی آنها رقابت بسیار نزدیک‌تری را نشان می‌دهد.

تحلیلگران می‌گویند که اگر اپوزیسیون نتواند نتیجه را تضمین کند، تاکتیک‌های معمول دولت برای سرکوب رای‌دهندگان، اجبار و سردرگمی می‌تواند برای تضمین پیروزی مادورو کافی باشد. به نوشته گزارشگران نیویورک‌تایمز، مادورو هنوز هم می‌تواند جمعیت را به خود جذب کند و در راهپیمایی پایانی خود در کاراکاس، پایتخت، با صدای بلند میکروفن رای را انتخابی بین «راست افراطی» و «سوسیالیسم دلسوزانه‌ای» که صلح و امنیت را ارائه می‌دهد، معرفی کرد. او فریاد می‌زد: «فاشیست‌ها. شما برنمی‌گردید.» برخی از مردم گفتند که دیگر به چاوز وفادار نیستند یا اینکه از ترس این آمده‌اند که مبادا برنامه‌های اپوزیسیون به قیمت شغل آنها تمام شود. اکثر شرکت‌کنندگان با اتوبوس‌های سازمان‌دهی‌شده توسط دولت به مرکز شهر رسیدند و نشان‌ سازمان‌های دولتی محل کار خود را بر تن داشتند. کارمندان بخش دولتی این کشور بستر حمایت از چاویسمو بوده‌اند. اما بی‌تفاوتی نیز آشکار بود.

هنگامی که مادورو صحبت می‌کرد و خواستار وفاداری و اهریمنی جلوه دادن مخالفان می‌شد، بسیاری از شرکت‌کنندگان در راهپیمایی در سایه نشسته بودند، برخی در خیابان‌های مرکز شهر پرسه می‌زدند یا به سمت صدها اتوبوسی که منتظر بودند آنها را به خانه برسانند، حرکت کردند. «خوزه گرگوریو اوربینا» یکی از مقامات بازنشسته دولت محلی کاراکاس گفت که به مادورو رای خواهد داد؛ زیرا او نماینده «محرومان، بومیان، کارگران و همه مردمی است که در برابر امپراتوری مقاومت کرده‌اند.»در گردهمایی ماچادو-گونزالس که در یکی از مناطق ثروتمند شهر برگزار شد، هزاران نفر در غوغایی که ساعت‌ها به طول انجامید، سوت زدند و موتورسیکلت‌های خود را روشن می‌کردند.