نگاه دیگران-بخش دویست‌وچهل‌وهشتم
استاد بازی‌‌ها: هنری کیسینجر و هنر دیپلماسی خاورمیانه‌‌ای
در ۲۷ مارس، «مکس فیشر» که هنوز هم پیشوای جامعه یهودی آمریکا و دوست قدیمی و جمهوری‌خواه رئیس‌جمهور از ایالت او میشیگان است، با فورد و کیسینجر در دفتر بیضی‌شکل ملاقات کرد. فورد اتهام خود را مبنی بر اینکه رابین و آلون او را گمراه کرده‌اند، تکرار کرد و افزود: «اگر اسرائیل به منافع ما احترام نمی‌گذارد، پس ما باید به‌تنهایی عمل کنیم.» او انتظار داشت که اسرائیل درک بیشتری نسبت به مشکلات آمریکا نشان دهد و تمایل بیشتری برای تسهیل اهداف سیاسی خود داشته باشد. رئیس‌جمهور گفت که کمک‌های نظامی اکنون بر اساس منافع شخصی آمریکا سنجیده می‌شود. فیشر قول داد که پیامش را خصوصی به رابین برساند. فیشر با یک پیام آشتی‌جویانه از رابین بازگشت. او در ۹آوریل دوباره با فورد و کیسینجر ملاقات کرد. فیشر گزارش داد که رابین پشیمان است.
رابین در برابر فیشر اعتراف کرد که ممکن است در ابراز تمایل به انعطاف‌پذیری بیش‌ازحد اطمینان داشته باشد و در اوایل پیشنهاد خود درباره گذرگاه‌ها و میدان‌های نفتی بسیار صریح بوده است. او [رابین] قصد گمراه کردن فورد را نداشت و نسبت به منافع گسترده‌تر آمریکا بی‌احساس نبود. درحالی‌که رابین نمی‌خواست با «ارزیابی مجدد»ی که بر سر اسرائیل معلق بود به مذاکره ادامه دهد، اما معتقد بود که اکنون فضای بیشتری برای تحرک دارد؛ زیرا موقعیت داخلی‌اش تقویت شده است. رابین گفت که آماده رفتن به ژنو است؛ اما ترجیحش این است که کیسینجر دیپلماسی گام‌به‌گام خود را از سر بگیرد و با پرز و آلون برای توسعه گام‌های ملموس‌تر کار کند. این پیام آشتی‌جویانه رابین یک هفته قبل با این اعلام غافلگیرکننده سادات تکمیل شده بود که [سادات] قصد دارد در پنجم ژوئن، هشتمین سالگرد جنگ ۶روزه، کانال سوئز را بازگشایی کند. در اینجا اولین نشانه‌های مثبت وجود داشت که بر خلاف بدترین ترس کیسینجر، سادات و رابین همچنان به واشنگتن چشم دوخته بودند تا رهبری صلح را بر عهده بگیرند. کیسینجر سیگنال‌ها را درک کرد، اما عجله‌ای نشان نداد؛ زیرا روند نرم شدن او تازه شروع شده بود.
او پیامدهای سیاسی فورد را در محاسبه خود لحاظ نکرده بود. اما مکس فیشر این کار را کرد. فیشر در بخش پایانی پیامی که از اسرائیل به همراه داشت، به فورد درباره پیامدهای سیاسی منفی برای انتخاب مجددش -درصورتی‌که در جامعه‌ی یهودی چنین تصور شود که ایالات‌متحده از اسرائیل جدا می‌شود- هشدار داد. این باید به کیسینجر نشان می‌داد که هر چه مدت زمان «ارزیابی مجدد» را طولانی‌تر کند، رئیس‌جمهورش بیشتر در معرض تبعات سیاسی قرار می‌گیرد. هنگامی‌که آنها [فورد و کیسینجر] از سوی سخنگویان اسرائیلی و سیاستمداران آمریکایی تحریک و تهییج شدند، جامعه سازمان‌یافته یهودیان آمریکا مانند خودرویی شد که دارای پدال گاز و بدون ترمز است. به‌عنوان‌مثال، در جلسه ۳۱مارس با روشنفکران یهودی، کیسینجر به تجربه خود در هولوکاست استناد کرد تا به یهودیان آمریکایی توضیح دهد که احتمالا نمی‌تواند ضد اسرائیل باشد.
این به طرز زننده‌ای از طریق تبلیغات تمام صفحه مطبوعاتی در روز یادبود هولوکاست (۸آوریل۱۹۷۵) که توسط UJA هزینه آن پرداخت شده بود، به روی او آورده شد. آنها با حضور در نیویورک‌تایمز و نیویورک‌پست، از یهودیان خواستند که علیه «ارزیابی مجدد» کیسینجر به‌گونه‌ای صحبت کنند که گویی تهدیدکننده و برانگیزاننده یک هولوکاست دیگر است: «بهای سکوت، گتوی ورشو بود. برگن بلسن. آشوویتس. داخائو. اکنون صحبت کن تا دیگر بهای سکوت را نپردازیم.» در کاپیتول‌هیل، یک همصدایی دو حزبی که شامل «تیپ اونیل»، رهبر اکثریت مجلس، «هیوبرت هامفری»، «برچ بای»، «کلود پپر»، «ادوارد کندی»، «فرانک چرچ» و «دِیل بامپرز» بود، به جاویتس و جکسون پیوست. «هیو اسکات» رهبر اقلیت سنا که در ابتدای این جنجال از کیسینجر و فورد حمایت کرده بود، به سرعت تحت‌فشار قرار گرفت. «جسی هلمز» که در آن زمان نماینده جمهوری‌خواه کنگره بود، خواستار استعفای کیسینجر شد. گروهی از ستون‌نویسان با نفوذ طرفدار اسرائیل به این منتقدان «ارزیابی مجدد» پیوستند، از جمله «ویلیام سفایر» در نیویورک‌تایمز، «جورج ویل» در واشنگتن‌پست و «مری مک گروری» در واشنگتن استار. باوجوداین، کیسینجر مایل به عقب‌نشینی نبود.
خشم کیسینجر به‌دلیل اعتقاد او به اینکه اسرائیلی‌ها به‌عمد وی را تحقیر کرده‌اند، برانگیخته شد. حمایت رئیس‌جمهورش اعتمادبه‌نفس کیسینجر را افزایش داد و او به‌اشتباه معتقد بود که به‌دلیل یهودی بودنش «نجس» است. در یک نقطه از ماه آوریل، سیسکو با افزایش خشم جامعه یهودی جا زد و اندکی دو دل شد؛ او توصیه کرد که کیسینجر اسرائیلی‌ها را وارد فرآیند «ارزیابی مجدد» کند. کیسینجر این پیشنهاد را رد کرد. با شدت گرفتن نبرد، کیسینجر از برخی یهودیان بانفوذ کمک گرفت. «الی ویزل»، وجدان یهودی جهان پس از هولوکاست، پیشنهاد داد با سادات مصاحبه کند و سپس مقاله‌ای بنویسد که نیت صلح‌آمیز او را تایید کند.
«ناهوم گلدمن»، رئیس «کنگره جهانی یهودیان» و یکی از نمایندگان دیپلماسی آرام برای اهداف یهودی، یک گروه حمایتی از مشاهیر یهودی را سازمان‌دهی کرد. کیسینجر در اظهارات عمومی خود مراقب بود که از انتقاد مستقیم از اسرائیل خودداری کند؛ اما این امر فقط این اتهام را که او از جانب هر دو طرف صحبت می‌کند، تقویت کرد؛ زیرا در اظهارات خصوصی خود کوتاه نیامد. به‌عنوان‌مثال، در ملاقات خود با روشنفکران یهودی که احتمالا به دینیتز گزارش می‌دادند، او تصمیم اسرائیل برای رد دیپلماسی خود را «یک فاجعه تاریخی» نامید.
کیسینجر گفت که وی و دستیارانش اعتماد خود را به اسرائیل از دست داده‌اند: «ما به‌سادگی نمی‌توانیم از آن عبور کنیم.» کیسینجر در نشستی پشت درهای بسته با کمیته روابط خارجی سنا، اسرائیل را متهم کرد که تعهد خود به موفقیت تلاش‌های مذاکراتی‌اش را زیر پا گذاشته است. در جلسه «خردمندان»، او گفت که از دادن این‌همه تجهیزات نظامی به اسرائیلی‌ها پشیمان است. وی خاطرنشان کرد که اسرائیلی‌ها تحقیر فراوانی نسبت به موقعیت داخلی فورد نشان داده و از این شکایت کرد که با وی با تحقیر رفتار کرده‌اند. کیسینجر در صحبت با مشاوران وزارت خارجه خود، اسرائیلی‌ها را به یک کارزار فریب متهم کرد.
