ناگفته‌های گفتنی

در سطح عربی، نیز رهبری سیاسی/ نظامی اسرائیل فکر می‌‌کرد که اهداف خود را در زمینه به تسلیم واداشتن امت عربی، در جنگ ۱۹۶۷ برآورده کرده است. اما طولی نکشید که با این حقیقت از خواب، بیدار شد که امت عربی در حال ادامه رویارویی، از طریق جنگی فرسایشی است. با این تحول، اسرائیل به این باور رسید که نمی‌‌تواند امت عربی را با یک ضربه، هر چند موفق‌‌آمیز به تسلیم وادارد. از این رو به مرحله‌‌بندی اهداف خود و برآورده ساختن گام به گام آنها روی آورد؛ به‌‌گونه‌‌ای‌‌که هر گام، نه پایان راه که مقدمه‌‌ای برای گام بعد باشد.

سپس شهرک‌نشینان و به‌طور مشخص شهرک‌نشینان راست‌گرا به صحنه آمدند، «رابین» را کشتند و «پرز» را نیز در انتخابات سرنگون و «نتانیاهو» را بر سر کار آوردند. سپس «واشنگتن» به صحنه آمد و «نتانیاهو» را سرنگون و دوباره «باراک» را بر سر کار آورد؛ اما شهرک نشینان بار دیگر «باراک» را سرنگون و «شارون» را روی کار آوردند. «شارون» نیز نگران از اینکه واشنگتن، دوباره همین روند را تکرار و او را همچون «نتانیاهو» سرنگون کند و با هدف تقویت موقعیت خود، ضمن دعوت از «باراک» برای ماندن در وزارت دفاع، در واقع خواست، پشت حزب کار سنگر بگیرد. اما شرایط داخلی اسرائیل، مانع محقق شدن این موضوع شد و «[امیر] پرتز» و همراه او «بنیامین بن الیعازر» وزیر دفاع، از حزب کار وارد ائتلاف دولت او شدند که با «شارون» همراه‌تر بودند.[...] مایلم مساله را چکیده وار و این چنین تکرار کنم و بگویم، اسرائیل برای سازش آمادگی ندارد؛ درحالی‌که آمریکا فکر می کند منافعش تامین شده و می‌خواهد بر بستر وضعیت موجود و همخوان با منافعش به سازشی دست یابد. درمقابل، پروژه شهرک‌نشینی یهودی (اسرائیل) فکر می‌کند شروط سازشِ حداقلیِ قابل پذیرش از سوی طرف فلسطینی امنیت پایگاه را تامین نمی‌کند. این جوهره تعارض موجود میان دو شریک اسرائیلی و آمریکایی در چارچوب «همکاری راهبردی» است.

در موضوع شراکت در برابر حفظ وضعیت پایگاه نظامی برای اسرائیل، آیا فکر نمی‌کنید، اسرائیل در هر دو وضعیت شراکت یا پادگان، به یک اندازه نیازمند پیوند مستحکم با مرکز است. درنتیجه گزینه‌های فراروی اسرائیل، این دو است: اول، شراکت یا پادگانی که رابطه ای هماهنگ با مرکز دارد. دوم، پروژه ای نژادپرست، راست‌گرا و بسته که واپسین تعبیر بخش یهودی طرح صهیونیسم است.

این برداشتی درست و همان چیزی است که در جریان است. اگر به عناصر بحران در اسرائیل، نگاه کنیم، درمی‌یابیم که این برداشت، به درستی کانون بحران را هدف گرفته است. مطالب «پرز» در کتاب «خاورمیانه جدید» با تعصب و تندروی نژادپرستانه روبه‌رو شد و سپس جریان شهرک‌نشین جدیدی به نام «صهیونیسم نو» به‌وجود آمد که هدفش باز احیای شهرک‌سازی در مناطق اشغالی ۱۹۶۷ فلسطین و جولان است. این تناقض‌های حل ناشده، در صهیونیسم وجود دارد. یک تناقض حل‌نشده دیگر هم درباره نقش پادگان یا پایگاه نظامی است. اگر پادگان بخواهد چارچوب کار خود را گسترده کند، باید با محیط پیرامونی نزدیک خود سازش کند تا بتواند در دایره بزرگ‌تری پیشروی کند. این موضوع، مستلزم به نتیجه رسیدن طرح سازش بر اساس ابتکار عمل آمریکا است. ابتکار عملی که طرف‌های عربی آن را پذیرفته، اما اسرائیل آن را نپذیرفته است. موازنه داخلی نیروها به اسرائیل اجازه نمی‌دهد سازش را بپذیرد و بدون موافقت اسرائیل، سازش دچار توقف است.

jaberiansari۱۹۶۹@gmail.com