فعالان گفتند که شدت این اتهامات بخشی از تلاش هماهنگ دولت برای جلوگیری از ابراز نارضایتی بیشتر است. این سرکوب همچنین کورسوهای امید برای آزادسازی تدریجی در دوران ریاست‌جمهوری «میگوئل دیاز کانل» را که در سال۲۰۱۸ جایگزین رائول برادر فیدل کاسترو شد و اولین رهبر کوبا خارج از خانواده کاسترو از سال ۱۹۵۹ بود، از بین برد.«دانیل تریانا» بازیگر و فعال کوبایی که پس از اعتراضات برای مدت کوتاهی بازداشت شد، گفت: «آنچه در اینجا حاکم است، امپراتوری ترس است. سرکوب در اینجا مستقیما باعث مرگ نمی شود، بلکه شما را مجبور می‌کند بین زندان و تبعید یکی را انتخاب کنید.» کوبا به مدت شش دهه است که تحت تحریم تجاری-تنبیهی ایالات متحده زندگی می‌کند. دولت کوبا مدت‌هاست که مشکلات در اقتصاد در حال فروپاشی این کشور را تنها به گردن واشنگتن می‌اندازد و توجه را از اثرات سوء مدیریت هاوانا و محدودیت‌های سخت‌گیرانه بر شرکت‌های خصوصی منحرف می‌کند.

نیویورک‌تایمز از اعتراضات غیرمنتظره در ۱۱ژوئیه در کوبا با عنوان «انفجار» نام می‌برد؛ یعنی زمانی که هزاران نفر از مردم که بسیاری از آنها از فقیرترین محله‌های کشور برخاسته بودند، در شهرها و شهرک‌ها راهپیمایی کردند تا مارپیچ تورم، قطع مداوم برق و تشدید کمبود غذا و دارو را محکوم کنند. صحنه‌های نارضایتی توده‌ای -که به‌طور گسترده در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد- ایده ترویج‌شده از سوی رهبری کوبا را مبنی بر اینکه حمایت مردمی از حزب حاکم کمونیست، به‌رغم سختی‌های اقتصادی، پایدار است و ادامه خواهد یافت، در هم شکست. دولت پس از اینکه در ابتدا غافلگیر شد، با بزرگ‌ترین سرکوب در چند دهه اخیر پاسخ داد و واحدهای نظامی را برای سرکوب اعتراضات گسیل کرد. به گفته سازمان حقوق بشری « Cubalex» و « to Justice J۱۱» (که سازمانی تحت پوشش گروه های جامعه مدنی کوباست که پیامدهای ناآرامی های تابستان را رصد می‌کند) بیش از ۱۳۰۰ معترض بازداشت شدند.

دولت کوبا به درخواست‌های ارسال‌شده از سوی دفتر رسانه‌های خارجی پاسخی نداد. ابعاد واکنش دولت، چهره‌های قدیمی مخالف و ناظران کوبا را شوکه کرد. رهبران کوبا همیشه به هرگونه نارضایتی عمومی واکنش سریع نشان می‌دادند، معترضان را زندانی می‌کردند و مخالفان را آزار می‌دادند. اما سرکوب‌های قبلی بر گروه‌های نسبتا کوچک فعالان سیاسی متمرکز بود. مورخان و فعالان گفتند، در مقابل، محاکمه‌های دسته‌جمعی که در دسامبر آغاز شد، برای اولین‌بار ظرف چند دهه‌، افرادی را هدف قرار داد که عمدتا تا قبل از خروج از خانه‌های خود برای پیوستن به جمعیتی که خواهان تغییر بودند، هیچ ارتباطی با سیاست و کارهای سیاسی نداشتند. تنها هدف آنها اعتراض به وضعیت بد اقتصادی و کمبودها بود. «مارتا بئاتریز روک» یک ناراضی برجسته کوبایی که در سال ۲۰۰۳ به همراه ۷۴فعال دیگر به فتنه متهم و به ۲۰سال زندان محکوم شد، گفت: «این چیزی کاملا جدید است.» در نهایت مجازات آنها تخفیف یافت و بیشتر آنها اجازه یافتند به تبعید بروند.

او در تماس تلفنی از خانه‌اش در هاوانا گفت: «حتی ذره‌ای از شفقت باقی نمانده و این چیزی است که تفاوت را با گذشته نشان می‌دهد.» «مایلین رودریگز» همسر «یوسوانی گارسیا» یک جوشکار ۳۳ساله می‌گوید که او هرگز در اعتراضات شرکت نکرده، اما سر و کارش با قانون افتاده است.

در ۱۱ژوئیه، او طبق معمول از کارگاه خود در مرکز استان هلگوین برای ناهار به خانه آمد. خانم رودریگز گفت: اما در راه بازگشت به محل کار با جمعیتی برخورد کرد که خواستار تغییر سیاسی بودند. او گفت که گارسیا به‌دلیل خشمی که از هزینه‌های غیرقابل تحمل زندگی داشت به راهپیمایی پیوست. او بعدها از سوی پلیس که در همان روز تجمع را به هم زد، مورد ضرب و شتم قرار گرفت؛ اما همان شب به خانه نزد همسرش آمد. اما چهار روز بعد پلیس دوباره او را در نزدیکی خانه‌اش گرفت و به زندان برد. روز چهارشنبه، گارسیا به همراه ۲۰ معترض دیگر، از جمله پنج نوجوان ۱۷ و ۱۶ ساله (حداقل سن مسوولیت کیفری در کوبا) به فتنه متهم شدند. همه آنها با مجازات حداقل پنج سال زندان روبه‌رو هستند؛ اما گارسیا با ۳۰ سال دست به گریبان است.

اخبار مرتبط