در رویای «یک بانوی رئیس‌جمهور»

«راجر کوهن» در گزارش ۲ سپتامبر در نیویورک‌تایمز نوشت، سخنران‌ها یکی پس از دیگری که در حیاط «شاتو دو بلوس» جمع شده بودند، به سوی خانم ایدالگو رفتند تا بگویند که رویای «یک بانوی رئیس جمهور» را در سر دارند. آنها بر این امر اصرار داشتند. تاکنون، جمهوری پنجم طی بیش از ۶ دهه، هشت رئیس‌جمهور مرد داشته است و اکنون سوسیالیست‌ها «به جد» در پی یک «بانوی رئیس جمهور» هستند. ایدالگو ۶۲ ساله است و اگرچه درباره قصد و نیت خود به روشنی سخن نگفته، اما تردید زیادی نیست که او خود را آماده رقابت‌های ریاست‌جمهوری می‌کند. بیشتر نظرسنجی‌ها به چپ‌ها – متشکل از سوسیالیست‌ها، اکولوژیست‌ها و احزاب راست‌افراطی- کمتر از ۳۰ درصد آرا را می‌دهد؛ درحالی‌که آمارها نشان می‌دهد فرانسوی‌ها به سوی راست گرایش یافته‌اند. آن «چپ»ی که روزگاری به آن افتخار می‌کردند، به‌شدت لطمه دیده است.

گزارشگر نیویورک‌تایمز می‌نویسد، از خانم ایدالگو پرسیدم که چه زمانی قصد خود برای نامزدی ریاست‌جمهوری را اعلام می‌کند. او گفت: «من به مبانی محکم معتقدم و دارم روی آن کار می‌کنم و می‌اندیشم.» او همچنین افزود: «اگر مبانی محکم باشد، خانه استوار می‌ایستد.» کتاب جدید او با عنوان «یک زن فرانسوی» هم در ۱۵ سپتامبر منتشر خواهد شد. به نظر می‌رسد اعلام نامزدی او هم در حدود همان زمان اعلام خواهد شد. اینکه آیا نامزدی ایدالگو بتواند ضامن چپ باشد و انتخاباتی را آغاز کند که در آن مکرون، رئیس‌جمهور و لوپن، نامزد راست افراطی گزینه‌های مطلوب باشند، محل تردید است. ایدالگو، دختر یک مهاجر فقیر اسپانیایی است – محصول مدل ادغام فرانسوی که اکنون محل سوال است- و شهردار محیط‌بانی است که علاقه‌اش به دوچرخه‌سواری و سیاست‌های ضد خودرویی همزمان موجب تحسین او و نیز نفرت شده است. او شناسایی بین‌المللی دارد و مایکل بلومبرگ هم دوست اوست.

در استان‌ها او چندان شناخته‌شده نیست. حس «روح روستایی کشور» اعتباری مهم برای کسی است که می‌خواهد رئیس‌جمهور شود. ژاک شیراک، اولین شهردار پاریس و رئیس‌جمهور بعدی، بیشترین ارتباط خود را با منطقه جنوب غرب «کورز» برقرار کرد. «کارول دلگا» رئیس سوسیالیست محبوب منطقه جنوب غربی اوکیتانی، خانم ایدالگو (که از سال ۲۰۱۴ شهردار پاریس است) را «کاپیتان استوار» برای چپ‌ها نامید. «اولیویه فور» رهبر حزب سوسیالیست که وظیفه بازسازی این حزب را پس از شکست تحقیرآمیز در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۷ بر عهده داشت، از خانم ایدالگو به‌عنوان انتخاب خود استقبال کرد. او از مردم در «بلوس» خواست تا «شور و اشتیاق ۱۹۸۱» را که فرانسوا میتران و چپ را برای اولین بار در جمهوری پنجم به قدرت رساند، به خاطر بیاورند. درست هشت ماه قبل از انتخابات آوریل ۲۰۲۲، چپ‌ها برای رسیدن به شانس پیروزی نیاز به شور و شوق و وحدت ناگهانی دارند.

آشفتگی چپ به‌دلیل عدم توجه به دغدغه فرانسوی‌ها در زمینه امنیت و مهاجرت و مواجهه با شکاف نسلی در سیاست هویتی، به مکرون اجازه داده تا برای رای‌گیری به راست متمایل شود. «بنوا هامون» که در سال ۲۰۱۷ تنها ۳۶/ ۶ درصد از آرا را به‌عنوان نامزد حزب سوسیالیست به‌دست آورد، گفت: «شکاف یعنی باخت». او افزود: «اگر یک نامزد واحد از چپ در انتخابات نباشد، ما به دور دوم راه نخواهیم یافت.» دیگران ایده‌های متفاوتی دارند. آنها شامل «ژان لوک ملانشون» رهبر جناح چپ افراطی فرانسه‌ ساز مخالف می‌زند؛ رهبران سبزها از جمله «یانیک جادوت» و «اریک پیول» و سوسیالیست‌ها از آنچه تلاش برای منصوب کردن ایدالگو پیش از آغاز نشست مقدماتی حزب در ۱۸ سپتامبر می نامند، خشمگین هستند. در حال حاضر، هیچ‌کس تمایل چندانی به کناره‌گیری ندارد. فرانسوا اولاند، رئیس جمهور سوسیالیست سابق اخیرا گفت: «این وحدت نیست که قدرت می‌آورد، بلکه این قدرت است که وحدت می‌آورد» و اکنون به نظر می‌رسد چپ از اعتقاد یا محرکی که به پیش‌برنده‌اش است، محروم است. از این رو، به نظر می‌رسد سوسیالیست‌ها به دنبال پشت سر گذاشتن سریع خانم ایدالگو و تغییر گفتمان هستند.