کرونا چوب لای چرخ اقتصاد آمریکا گذاشته است
نبض آمریکا نمی‌زند
نشانه‌های رکود اقتصادی فراوان هستند. ویرانی‌ها اثرات خود را روی نقاط مختلف این شهر برجا گذاشته است. از هر ۳ کارگر یک نفر از کار خود بیکار شده است و با اینکه بهبودی‌هایی در این موضوع پدید آمده، اما هنوز نرخ بیکاری در این شهر سر به فلک می‌کشد و از میانگین کشوری بالاتر است.
با اینکه سخت ترین دستورات مربوط به خانه ماندن برداشته شده اما هنوز اثرات آن پابرجاست: پول کمتری در بستنی فروشی‌ها و آرایشگاه‌هایی که اقتصاد محلی را تشکیل می‌دهند، در جریان است، گردشگران و حضور توریست‌ها در کازینوها و پیاده روها کمتر شده است، پیاده روها به مکان‌های متروکه تبدیل شده‌اند و ویترین فروشگاه‌ها حکایت از ایزوله شدید شهری دارد.
هم اینک، در حالی که روز شکرگزاری آمد و رفت، شهر خود را برای یک زمستان سخت کرونایی آماده می‌کند و شرایط را بدتر از پیش خواهد کرد. فیل مورفی، فرماندار نیوجرسی محدودیت‌های جدیدی را از جمله بر غذاخوری‌های مسقف تحمیل کرده است و کازینوها در آتلانتیک سیتی نیز یا باید تعطیل شوند یا اینکه ساعات فعالیت خود را کمتر کنند. برخی از کارگران کازینوها می‌گویند با این اعمال محدودیت‌ها شغل خود را از دست داده‌اند و باید برای انتخاب شغل دیگری رزومه کاری جدیدی تهیه کنند تا اینکه کازینوها مجددا فعالیت خود را از سر بگیرند و آنها دعوت به کار شوند.
پیش از تعطیلات روز شکرگزاری، یک مرکز غذایی محلی به اندازه کافی بوقلمون و بسته مواد غذایی به اندازه ۲ هزار و ۴۰۰ خانواده تهیه کرد و صدها خودرو این غذاها را تحویل دادند.
کارلوس رودریگز، رئیس و مدیر اجرایی« Community FoodBank » از نیوجرسی که در تهیه این غذاهای تعطیلات روز شکرگزاری نقش فعالی داشته است، می‌گوید: «این شهر فاقد رونق است.» این سوال مطرح است که آیا پس از ۹ ماه همه‌گیری بیماری ویروس کرونا در آمریکا که هزاران نفر را کشته است، در سایر نقاط این کشور رونقی دیده می‌شود؛ جایی که هزاران مشاغل کوچک از دست رفته، مدارس تعطیل شده و افراد زیادی بیکار شده‌اند؟ پاسخ این است: در برخی جاها بله! حداقل به معنای اقتصادی آن میزان پس انداز شخصی در این کشور همچنان بیشتر از نیم قرن گذشته است. در آن بخش‌هایی که افراد در سال بالای ۶۰ هزار دلار درآمد دارند، بهبودی‌های قابل توجهی رخ داده است. بازار سهام نیز هر روز در حال ثبت رکورد جدیدی است. اما این اعداد داستان دردناک تری را پشت خود دارند؛ قصه‌ای که در این شهر و سایر نقاط آمریکا دیده می‌شود.
بیش از ۲۰ میلیون کارگر آمریکایی مجبور به استفاده از مزایای حقوق بیکاری شده‌اند و این تعداد با تعطیلی‌های ناشی از ویروس کرونا در حال افزایش است. تقریبا از هر ۷ خانوار دارای فرزند، یک خانواده در اوایل این ماه به اداره سرشماری ایالات متحده گفته است که آنها گاهی یا اغلب اوقات غذای کافی ندارند.
در حال حاضر تعدادی از برنامه‌های یاری رسان در حال اجرا هستند، از جمله استفاده از مزایای بیکاری گسترده، تمدید قانون مرخصی‌های اجباری، مهلت در پرداخت وام‌های دانشجویی. اما اینها در پایان سال منقضی خواهند شد، این در حالی است که بیماری پاندمی بدتر از قبل شده است و هر روز نیز بر تعداد مبتلایان افزوده می‌شود.
در شهر آتلانتیک صنایعی همچون گردشگری، سرگرمی و خدمات و میزبانی از گردشگری بیشترین آسیب را دیده و به حال خود رها شده‌اند. این آخرین ضربه به یک شهر محاصره شده به حساب می‌آید؛ شهری که ۸ سال پیش نیز به خاطر یک توفان شدید ماسه‌ای بیشترین آسیب را دید و هم اینک در لبه ورشکستگی قرار دارد. اما برخی از ساکنان می‌گویند مدیریت توفان آسان‌تر از سایر موارد است. با این حال نرخ اشتغال برای کارگران با دستمزد متوسط و بالا نسبت به ماه ژانویه ۶ درصد افزایش داشته است. اما بر اساس رصد اقتصادی « Harvard’s Opportunity Insights»، برای کارگران با دستمزد پایین، یعنی افرادی که در سال کمتر از ۲۷ هزار دلار در سال درآمد دارند، میزان اشتغال نسبت به اول سال ۱۶ درصد کاهش یافته است. رودریگوئز می‌گوید: «دیگر فقط بحث زنده ماندن مطرح است. امیدوارم در آن سوی سال وضعیت بدتری را شاهد نباشیم.»
خطر ایجاد زخم‌های دائمی اقتصادی، شدید هستند و احتمالا برخی با طولانی تر شدن پاندمی، پایداری بیشتری از خود نشان دهند و محدودیت‌ها نیز برای غذاخوری‌های مسقف و سایر فعالیت‌ها بیشتر خواهد بود. به‌عنوان مثال، شغلی که می‌تواند به پس انداز خود و برخی از دلارهای گردشگری تابستانی که تاکنون به دست آورده، متکی باشد، ممکن است نتواند ماه‌های سرد زمستان را به همان روش بگذراند.
جان اگزاداکتیلوس، مالک بار داکتاون، اخیرا پس از مورفی به رستوران‌ها و کازینوها برای بستن غذاخوری‌های مسقف داخل دستور تعطیلی تا پیش از ساعت ۱۰ شب را داد، به پولیایکو گفت:«شهر آتلانتیک به زودی جذابیت و باقیمانده مهمان نوازی خود را از دست خواهد داد. نمی‌دانم قرار است چه کنیم؟ هر شب از تعداد مهمانان مان کاسته می‌شود.»
البته هنوز کسانی هستند که دیدگاه خوش بینانه تری داشته باشند و تاریخ دشوار این شهر را نه به‌عنوان نقطه ضعف، بلکه نقطه قوت آن می‌دانند. مارتی اسمال، شهردار آتلانتیک می‌گوید این ناامیدی را هم صاحبان مشاغل هم ساکنان آن با پوست و گوشت خود احساس می‌کنند اما مردم این شهر می‌گویند این اولین بار نیست که چنین روزهای سختی را تجربه می‌کنیم. اسمال تصریح می‌کند: «مردم ما مقاوم هستند. ما آخر داستان به خوشی خواهیم رسید. من به هرکس که می‌رسم می‌گویم صبور باشد و خدا ما را به حال خود رها نکرده است.»
